Anne Bancroft – Wikipedia, wolna encyklopedia

Anne Bancroft
Ilustracja
Anne Bancroft (1952)
Imię i nazwisko

Anna Maria Louise Italiano

Data i miejsce urodzenia

17 września 1931
Nowy Jork

Data i miejsce śmierci

6 czerwca 2005
Nowy Jork

Zawód

aktorka

Współmałżonek

Martin May
(1953–1957; rozwód)
Mel Brooks
(1964–2005; jej śmierć)

Lata aktywności

1951–2005

Multimedia w Wikimedia Commons
Cytaty w Wikicytatach

Anne Bancroft, właśc. Anna Maria Louise Italiano (ur. 17 września 1931 w Nowym Jorku, zm. 6 czerwca 2005 w Nowym Jorku) − amerykańska aktorka.

Wielokrotna zdobywczyni najważniejszych nagród filmowych, telewizyjnych i teatralnych − Oscara, trzech BAFTA, dwóch Złotych Globów, dwóch Tony Award, dwóch Emmy i Nagrody za pierwszoplanową rolę kobiecą na Festiwalu Filmowym w Cannes[1].

8 lutego 1960 otrzymała własną gwiazdę w Alei Gwiazd w Los Angeles znajdującą się przy 6368 Hollywood Boulevard[2][3].

Życiorys

[edytuj | edytuj kod]

Wczesne lata

[edytuj | edytuj kod]

Urodziła się w nowojorskiej dzielnicy Bronx jako druga z trzech córek Carmelli „Mildred” (z domu Di Napoli), operatorki telefonicznej, i Michaela G. Italiano, twórcy wzorów ubiorów[4][5]. Miała dwie siostry − starszą Joanne i młodszą Phyllis[6]. Jej rodzice byli włoskimi imigrantami z Mezzogiorno[7]. Wychowała się w wierze rzymskokatolickiej[8].

W wieku 9 lat napisała na płocie swojego mieszkania „Chcę zostać aktorką”[6]. W 1948 ukończyła szkołę średnią Christopher Columbus High School. Uczyła się aktorstwa w nowojorskim Herbert Berghof Studio, American Academy of Dramatic Arts[9], Actors Studio i American Film Institute[10]. Jeszcze jako studentka zdobyła kontrakt telewizyjny występując w programach Studio One i Goldbergowie.

Kariera

[edytuj | edytuj kod]

Przez sześć lat była związana kontraktem z 20th Century Studios[11]. Zadebiutowała na ekranie w dramacie Proszę nie pukać (Don’t Bother to Knock, 1952) w reż. Roya Warda Bakera z Marilyn Monroe. W latach 50. grywała głównie drugoplanowe role, m.in. w horrorze Goryl atakuje (Gorilla at Large, 1953) z Raymondem Burrem. W 1958 odniosła sukces na Broadwayu jako Gittel Mosca w sztuce Williama Gibsona Dwoje na huśtawce[12] w reż. Arthura Penna u boku Henry’ego Fondy, otrzymała Tony Award i nagrodę Theatre World[13]. Równie głośny był spektakl Cudotwórczyni Williama Gibsona w reż. Arthura Penna, w którym grała Anne Sullivan, nauczycielkę głuchoniemej i ociemniałej Helen Keller (Patty Duke) i zdobyła kolejną nagrodę Tony za tę kreację, a dwa lata później powtórzyła ją w filmie Cudotwórczyni (The Miracle Worker, 1962), który obiegł kina niemal całego świata i przyniósł jej Oscara, nagrodę BAFTA oraz nominację do Złotego Globu[14].

Powróciła na Broadway w przedstawieniu Matka Courage i jej dzieci Bertolta Brechta (1963), w roli siostry Joanny od aniołów, średniowiecznej zakonnicy mającej obsesję na punkcie księdza (Jason Robards) w sztuce Diabły Petera Halla (1965) i jako Stephanie Abrahams w spektaklu Duet na jedną osobę (1981) w reż. Williama Friedkina u boku Maxa von Sydow. Była nominowana do Oscara dla najlepszej aktorki pierwszoplanowej za rolę Jo Armitage w brytyjskim dramacie Jacka Claytona Zjadacz dyń (The Pumpkin Eater, 1964), jako pani Robinson w dramacie Mike’a Nicholsa Absolwent (The Graduate, 1968), Emma Jacklin w melodramacie muzycznym Herberta Rossa Punkt zwrotny (The Turning Point, 1977) i za rolę matki Miriam Ruth w dreszczowcu psychologicznym Normana Jewisona Tajemnica klasztoru Marii Magdaleny (Agnes of God, 1988)[15] z Jane Fondą. Zaproponowano jej rolę Chris MacNeil (matki) w Egzorcyście (1973), ale musiała ją odrzucić, ponieważ była w ciąży. W miniserialu biblijnym NBC Franco Zeffirelliego Jezus z Nazaretu (Jesus of Nasareth, 1977) jako Maria Magdalena. W melodramacie Charing Cross 84 (1988) wcieliła się w postać pisarki Helene Hanff. W 2002 wystąpiła na Off-Broadwayu w roli Louise Nevelson w sztuce Mieszkaniec Edwarda Albee[16].

Życie prywatne

[edytuj | edytuj kod]

Była dwukrotnie zamężna. 1 lipca 1953 zawarła związek małżeński z Martinem Mayem. Małżeństwo rozpadło się 13 lutego 1957. W 1961 Bancroft poznała Mela Brooksa, z którym wzięła ślub 5 sierpnia 1964[17]. Mieli syna Maximiliana Michaela (ur. 22 maja 1972)[18]. Ze swoim drugim mężem wzięła udział w komedii Być albo nie być (1983), gdzie zagrała polską aktorkę Annę Brońską.

6 czerwca 2005 zmarła w wieku 73 lat w następstwie choroby nowotworowej[19].

Filmografia

[edytuj | edytuj kod]
Grób Anne Bancroft (2011)
Filmy fabularne
Seriale telewizyjne
Reżyser
Scenariusz

Nagrody

[edytuj | edytuj kod]
Rok Nagroda Kategoria Film / Sztuka / Serial
1958 Nagroda Tony Najlepsza aktorka drugoplanowa w sztuce[20] Dwoje na huśtawce
1959 Najlepsza aktorka w sztuce[20] Cudotwórczyni
1963 Nagroda Akademii Filmowej Najlepsza aktorka pierwszoplanowa[20] Cudotwórczyni (1962)
Nagroda BAFTA Najlepsza aktorka pierwszoplanowa[20]
National Board of Review Najlepsza aktorka[20]
Międzynarodowy Festiwal Filmowy w San Sebastián Najlepsza aktorka[20]
1965 Nagroda BAFTA Najlepsza aktorka pierwszoplanowa[20] Zjadacz dyń (1964)
Złoty Glob Najlepsza aktorka w filmie dramatycznym[20]
17. MFF w Cannes Najlepsza aktorka[20]
1968 Złoty Glob Najlepsza aktorka w filmie komediowym lub musicalu[20] Absolwent (1967)
1970 Nagroda Emmy Znakomity program rozrywkowy lub muzyczny – muzyka różnorodna i popularna[20] Annie: Kobiety w życiu mężczyzny (1969)
1978 National Board of Review Najlepsza aktorka[20] Punkt zwrotny (1977)
1988 Nagroda BAFTA Najlepsza aktorka pierwszoplanowa[20] Charing Cross 84 (1987)
1999 Nagroda Emmy Najlepsza aktorka drugoplanowa w miniserialu lub filmie telewizyjnym[20] Deep in My Heart (1999)

Bibliografia

[edytuj | edytuj kod]
  • Portret na życzenie: Anne Bancroft. „Film”. nr 23/1985 (1875), s. 22, 1985-06-09. Warszawa: RSW „Prasa-Książka- Ruch”. ISSN 0137-463X. 

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. ↑ Anne Bancroft Awards. AllMovie. (ang.).
  2. ↑ Anne Bancroft. Walk of Fame. (ang.).
  3. ↑ Myrna Oliver: Hollywood Star Walk: Anne Bancroft. „Los Angeles Times”, 2005-06-08. (ang.).
  4. ↑ Anne Bancroft Biography (1931-). FilmReference.com. (ang.).
  5. ↑ Paid Notice: Deaths Italiano, Michael G.. „The New York Times”, 2001-04-13. (ang.).
  6. ↑ a b Anne Bancroft Biography. „TV Guide”. (ang.).
  7. ↑ Anne Bancroft What Nationality Ancestry Race. EthniCelebs.com, 2016-06-19. (ang.).
  8. ↑ Brian Baxter: Obituary Anne Bancroft. „The Guardian”, 2005-06-08. (ang.).
  9. ↑ Peter Shelley: Anne Bancroft: The Life and Work. McFarland, 2017-07-21. ISBN 978-1-4766-2858-5.
  10. ↑ Donald Greyfield: Anne Bancroft (1931−2005). Find a Grave. (ang.).
  11. ↑ Dan Glaister: Anne Bancroft, the original Mrs Robinson, dies aged 73. „The Guardian”, 2005-06-08. (ang.).
  12. ↑ Anne Bancroft. Internet Broadway Database. (ang.).
  13. ↑ Anne Bancroft Awards. Internet Broadway Database. (ang.).
  14. ↑ Anne Bancroft Biography. AllMovie. (ang.).
  15. ↑ Anne Bancroft. Rotten Tomatoes. (ang.).
  16. ↑ Anne Bancroft. Internet Off-Broadway Database. (ang.).
  17. ↑ Anne Bancroft, Stage and Film Star in Voracious and Vulnerable Roles, Dies at 73. „The New York Times”, 2005-06-07. (ang.).
  18. ↑ Max Brooks w bazie IMDb (ang.)
  19. ↑ Fiona Callingham: Anne Bancroft died of uterine cancer. „Daily Express”, 2023-04-10. (ang.).
  20. ↑ a b c d e f g h i j k l m n Anne Bancroft Awards. FamousFix.com. (ang.).

Linki zewnętrzne

[edytuj | edytuj kod]
Laureaci potrójnej korony aktorstwa (Oscara, Emmy i Tony)
Nagroda Akademii Filmowej dla najlepszej aktorki pierwszoplanowej
1920–1939
1940–1959
1960–1979
1980–1999
2000–2019
2020–2039
Nagroda za pierwszoplanową rolę kobiecą na Festiwalu Filmowym w Cannes
1946-1959
1960-1979
1980-1999
2000-2019
2020-
Złoty Glob dla najlepszej aktorki w filmie dramatycznym
1940–1959
1960–1979
1980–1999
2000–2019
2020–2039

Złoty Glob dla najlepszej aktorki w filmie komediowym lub musicalu
1950–1959
1960–1979
1980–1999
2000–2019
2020–2039

Nagroda BAFTA dla najlepszej aktorki pierwszoplanowej
1950–1959
1960–1969
1970–1979
1980–1989
1990–1999
2000–2009
2010–2019
2020–2029
Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Anne_Bancroft&oldid=71302771”