Antoni Dudek – Wikipedia, wolna encyklopedia

Ten artykuł dotyczy politologa i historyka. Zobacz też: Antoni Dudek – historyk i zakonnik.

Antoni Kazimierz Dudek

Państwo działania	Polska
Data i miejsce urodzenia	17 października 1966 Kraków
Profesor nauk humanistycznych
Specjalność: politologia, historia najnowsza Polski
Alma Mater	Uniwersytet Jagielloński
Doktorat	1994 – nauki o polityce Uniwersytet Jagielloński
Habilitacja	2004 – nauki o polityce Uniwersytet Jagielloński
Profesura	2009
Nauczyciel akademicki
Uczelnia	UKSW w Warszawie
Odznaczenia
Multimedia w Wikimedia Commons
Cytaty w Wikicytatach

Antoni Kazimierz Dudek (ur. 17 października 1966 w Krakowie) – polski historyk, politolog i publicysta, profesor nauk humanistycznych, członek Rady Instytutu Pamięci Narodowej (2010–2016), profesor Uniwersytetu Kardynała Stefana Wyszyńskiego w Warszawie.

W wieku 16 lat został członkiem ZSMP, który opuścił dwa lata później^[1]. Uczył się w szkole średniej w Krakowie, był laureatem XI Olimpiady Historycznej z roku szkolnego 1984/1985^[2]. W 1990 ukończył studia w Instytucie Nauk Politycznych i Stosunków Międzynarodowych Uniwersytetu Jagiellońskiego. W 1994 uzyskał stopień doktora nauk humanistycznych na podstawie pracy dotyczącej polityki władz PRL wobec Kościoła katolickiego w latach 1956–1970. W 2004 habilitował się na Wydziale Studiów Międzynarodowych i Politycznych UJ na podstawie dorobku naukowego oraz rozprawy Reglamentowana rewolucja. Rozkład dyktatury komunistycznej w Polsce 1988–1990^[1][3]. Postanowieniem z dnia 30 grudnia 2009 prezydent Lech Kaczyński nadał mu tytuł profesora nauk humanistycznych^[4].

W 1989 jako asystent-stażysta został nauczycielem akademickim Instytutu Nauk Politycznych i Stosunków Międzynarodowych Uniwersytetu Jagiellońskiego, gdzie był kolejno asystentem, adiunktem i profesorem nadzwyczajnym. W latach 2011–2014 był kierownikiem Katedry Współczesnej Polityki Polskiej UJ^[3][5]. W 2014 został profesorem zwyczajnym w Instytucie Politologii Uniwersytetu Kardynała Stefana Wyszyńskiego^[5]. W latach 2018–2019 był kierownikiem Katedry Instytucji i Zachowań Politycznych, a w następnym roku akademickim przeszedł do pracy w Instytucie Nauk Historycznych UKSW. W 2015 został też członkiem Rady Naukowej Instytutu Studiów Politycznych PAN w Warszawie^[6].

We wrześniu 2000 rozpoczął pracę w Biurze Edukacji Publicznej IPN na stanowisku naczelnika Wydziału Badań Naukowych, Dokumentacji i Zbiorów Bibliotecznych. Od lutego 2006 do kwietnia 2010 był doradcą prezesa IPN Janusza Kurtyki. W 2011 został wybrany przez Sejm w skład nowo powołanej Rady IPN^[7], od 2015 pełnił funkcję jej przewodniczącego. Organ ten został zniesiony nowelizacją ustawy o IPN w 2016.

Zajmuje się najnowszą historią polityczną Polski oraz jej współczesnym systemem politycznym. Autor i współautor kilkunastu książek oraz kilkuset artykułów poświęconych przede wszystkim historii najnowszej, w latach 2002–2009 był członkiem redakcji półrocznika „Pamięć i Sprawiedliwość”. Publikował m.in. w tygodniku „Wprost” oraz w „Rzeczpospolitej” i „Dzienniku”. Na antenie TVP Historia od maja 2007 do maja 2009 prowadził program publicystyczny Kulisy III RP. Był konsultantem kilkunastu filmów dokumentalnych i seriali telewizyjnych (m.in. Gry wojenne)^[8]. Autor stałego felietonu o książkach w miesięczniku „W Sieci Historii”. Prowadzący cykliczne audycje Ćwierćwiecze, Retrospekcje i Rzeczypospolite w Programie II Polskiego Radia, współprowadzący (z Wiktorem Świetlikiem) program o książkach Ex Libris w TVP Historia. Był też współprowadzącym (z Łukaszem Warzechą) program Podwójny kontekst na YouTube^[9]. W 2022 w serwisie tym zaczął również prowadzić autorski kanał „Dudek o Historii”^[10]. W 2023 na kanale „Super Expressu” uruchomił program Dudek o Polityce.

Powołany w skład jury Konkursu „Książka Historyczna Roku”^[11], od 2016 jako przewodniczący tego gremium. W 2019 zrezygnował z tej funkcji oraz z udziału w pracach jury, protestując przeciwko działaniom niektórych organizatorów konkursu^[12]. W 2017 został członkiem jury Nagrody Historycznej im. Kazimierza Moczarskiego^[13]. W latach 2018–2020 członek zarządu stowarzyszenia Inkubator Umowy Społecznej, promującego koncepcję decentralizacji ustroju Polski^[14]. Od 2020 współprzewodniczący rady IUS^[15].

Odznaczony Srebrnym Medalem „Zasłużony Kulturze Gloria Artis” (2005)^[16] oraz Złotym Krzyżem Zasługi (2007)^[17].

• Bolesław Piasecki. Próba biografii politycznej (1990, współautor: Grzegorz Pytel)
• Bez wahania (1993, współautor: Maciej Gawlikowski, wywiad rzeka z Leszkiem Moczulskim)
• Państwo i Kościół w Polsce 1945–1970 (1995)
• Walki uliczne w PRL 1956–1989 (1999, współautor: Tomasz Marszałkowski)
• Ślady PeeReLu (2000)
• Pierwsze lata III Rzeczypospolitej 1989–2001 (2002)
• Komuniści i Kościół w Polsce 1945–1989 (2003, współautor: Ryszard Gryz)
• Reglamentowana rewolucja. Rozkład dyktatury komunistycznej w Polsce 1988–1990 (2004)
• Historia polityczna Polski 1989–2005 (2007)
• PRL bez makijażu (2008)
• Utopia nad Wisłą. Historia Peerelu (2008, współautor: Zdzisław Zblewski)
• Zmierzch dyktatury. Polska lat 1986–1989 w świetle dokumentów, tom 1 (2009), tom 2 (2010)
• Polska 1989–2009. Ilustrowany komentarz historyczny (2009, współautor: Paweł Śpiewak)
• Instytut. Osobista historia IPN (2011)
• Historia polityczna Polski 1989–2012 (2013)
• Historia polityczna Polski 1989–2015 (2016)
• Od Mazowieckiego do Suchockiej. Pierwsze rządy wolnej Polski (2019)
• Geschichte Polens 1939–2015 (2022, współautor: Andrzej Friszke)
• O dwóch takich, co podzieliły Polskę (2022, wywiad rzeka przeprowadzony przez Natalię Kołodyńską-Magdziarz)
• Ślady czasu 4. Historia. Podręcznik do liceum i technikum. Zakres podstawowy i rozszerzony. II wojna światowa i współczesność (2023, współautorzy: Łukasz Kępski, Jakub Polit)
• Historia polityczna Polski 1989–2023 (2023)

• Blog Antoniego Dudka. [dostęp 2018-06-14].
• „Dudek o Historii”. YouTube. [dostęp 2023-07-10].