Antoni Furdal – Wikipedia, wolna encyklopedia

Antoni Furdal (ur. 22 maja 1928 w Rososzy pod Garwolinem^[1], zm. 8 czerwca 2019^[2]) – polski językoznawca, polonista i slawista^[1]^[3].

Życiorys

W latach 1948–1952 studiował na Uniwersytecie Jagiellońskim filologię polską i słowiańską^[1]; był uczniem Kazimierza Nitscha i Tadeusza Lehra-Spławińskiego^[3]. Habilitację uzyskał w 1965 roku na Uniwersytecie Wrocławskim^[1], tam też został mianowany profesorem nadzwyczajnym w 1973 roku, a profesorem zwyczajnym – w 1981 roku^[1]^[3].

Był zatrudniony w Zakładzie Językoznawstwa Polskiej Akademii Nauk w Krakowie, później zaś na Uniwersytecie Wrocławskim, gdzie od 1970 roku był kierownikiem Katedry Językoznawstwa Ogólnego. Od roku 1979 pracował także w Wyższej Szkole Pedagogicznej w Opolu (wcześniej Wyższa Szkoła Pedagogiczna we Wrocławiu, obecnie Uniwersytet Opolski)^[1].

Dwukrotnie wyróżniony nagrodą resortową (w 1978 i 1981 – nagroda zespołowa). Był odznaczony m.in. Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski oraz Medalem Komisji Edukacji Narodowej^[4].

Prace naukowe Antoniego Furdala dotyczą przede wszystkim: dialektologii języka polskiego, stylistyki, semiotyki, słowiańskiej fonologii historycznej oraz teorii języka^[1]^[3].

Do ważniejszych jego publikacji zaliczyć można^[1]^[3]:

Opublikował także powieść pt. Każdy ma swego młodszego brata (1994)^[3].

Stanisław Urbańczyk: Furdal Antoni. W: Encyklopedia języka polskiego. Red. Stanisław Urbańczyk. Wrocław – Warszawa – Kraków: Zakład Narodowy im. Ossolińskich, 1991, s. 92. ISBN 83-04-029-94-4.
Furdal Antoni. W: Obyczaje, języki, ludy świata. Encyklopedia PWN. Red. Sławomir Żurawski. Warszawa: Wydawnictwo Naukowe PWN, 2007, s. 251. ISBN 978-83-01-14874-4.