Antoni Węglarczyk – Wikipedia, wolna encyklopedia

Antoni Węglarczyk
Data urodzenia

18 stycznia 1907

Data śmierci

6 listopada 1939

Dorobek medalowy
Mistrzostwa Polski
złoto Wilno 1936 rzut młotem
złoto Chorzów 1937 rzut młotem
złoto Warszawa 1938 rzut młotem
srebro Poznań 1939 rzut młotem
brąz Białystok 1935 rzut młotem

Antoni Węglarczyk (ur. 18 stycznia 1907 w Hucie Laura, zm. 6 listopada 1939 we Lwowie[1]) – polski lekkoatleta, specjalista rzutu młotem, wielokrotny mistrz i rekordzista Polski, działacz sportowy.

Urodził się w Hucie Laura, ob. część Siemianowic Śląskich. Od 1921 pracował w kopalni[2].

Był mistrzem Polski w rzucie młotem w 1936, 1937 i 1938, wicemistrzem w 1939 oraz brązowym medalistą w 1935[3].

Czterokrotnie ustanawiał rekordy Polski w rzucie młotem, od 44,05 m (30 sierpnia 1936, Chorzów) do 50,48 m (9 października 1938, Chorzów)[4]. Był pierwszym polskim zawodnikiem, który rzucił młotem ponad 50 m. Jako pierwszy Polak stosował trzy obroty w kole[2].

W latach 1937–1938 wystąpił w czterech meczach reprezentacji Polski (4 starty), odnosząc 1 zwycięstwo indywidualne.

Rekordy życiowe[1]:

Był zawodnikiem klubów: Lurych Sokół Siemianowice (1922-1930), Sokół Chorzów (1931-1938) i Sokół Krywałd (1939).

Był działaczem Polskiego Towarzystwa Gimnastycznego "Sokół". Działał jako instruktor łucznictwa, boksu, lekkoatletyki i gier sportowych[2]. Był mistrzem Śląska w podnoszeniu ciężarów. Wziął udział w igrzyskach olimpijskich w 1928 w Amsterdamie w drużynowych pokazach gimnastycznych i grze w palanta (były to dyscypliny pokazowe, poza oficjalnym programem igrzysk). Sprawował funkcję zastępcy naczelnika Gniaza Sokoła w Siemianowicach[2].

W kampanii wrześniowej walczył w składzie 73 pułku piechoty, Brał udział w walkach pod Wyrami 2 września[1]. Ranny w obronie Lwowa 16 września zmarł w szpitalu 6 listopada 1939 roku. Pochowany we Lwowie.

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. a b c Henryk Kurzyński, Stefan Pietkiewicz, Marian Rynkowski: Od Adamczaka do Zasłony - Leksykon lekkoatletów polskich okresu międzywojennego - mężczyźni. Warszawa: Komisja Statystyczna PZLA, 2004, s. 232. ISBN 83-9136-63-9-1.
  2. a b c d Bogdan Tuszyński: Księga sportowców polskich ofiar II wojny światowej 1939-1945. Warszawa: Ars Print Productions, 1999, s. 306. ISBN 83-87224-12-X.
  3. Henryk Kurzyński, Stefan Pietkiewicz, Janusz Rozum, Tadeusz Wołejko: Historia finałów lekkoatletycznych mistrzostw Polski 1920-2007. Konkurencje męskie. Szczecin – Warszawa: Komisja Statystyczna PZLA, 2008, s. 186. ISBN 978-83-61233-20-6.
  4. Janusz Waśko, Andrzej Socha: Athletics National Records Evolution 1912 – 2006. Zamość - Sandomierz: 2007, s. 141.

Bibliografia

[edytuj | edytuj kod]
  • Henryk Kurzyński, Stefan Pietkiewicz, Marian Rynkowski: Od Adamczaka do Zasłony - Leksykon lekkoatletów polskich okresu międzywojennego - mężczyźni. Warszawa: Komisja Statystyczna PZLA, 2004, s. 232. ISBN 83-9136-63-9-1.
  • Bogdan Tuszyński: Księga sportowców polskich ofiar II wojny światowej 1939-1945. Warszawa: Ars Print Productions, 1999, s. 306. ISBN 83-87224-12-X.
  • Henryk Kurzyński, Stefan Pietkiewicz, Janusz Rozum, Tadeusz Wołejko: Historia finałów lekkoatletycznych mistrzostw Polski 1920-2007. Konkurencje męskie. Szczecin – Warszawa: Komisja Statystyczna PZLA, 2008. ISBN 978-83-61233-20-6.
  • Zbigniew Łojewski, Tadeusz Wołejko: Osiągnięcia polskiej lekkiej atletyki w 40-leciu PRL. Mecze międzypaństwowe I reprezentacji Polski seniorów – mężczyźni. Warszawa: Komisja Statystyczna PZLA, 1984.