Antoni Władysław Gluziński – Wikipedia, wolna encyklopedia

Antoni Gluziński
Ilustracja
Data i miejsce urodzenia

18 maja 1856
Włocławek

Data i miejsce śmierci

10 kwietnia 1935
Warszawa

Zawód, zajęcie

lekarz

Tytuł naukowy

profesor zwyczajny

Odznaczenia
Krzyż Komandorski Orderu Odrodzenia Polski Krzyż Wielki Orderu Świętego Sawy (Serbia) Krzyż Wielki Orderu Orła Białego (Serbia) Order Lwa Białego III klasy (Czechosłowacja)
Grób Antoniego Gluzińskiego na Starych Powązkach w Warszawie

Antoni Władysław Gluziński[1][2] (ur. 18 maja 1856 we Włocławku, zm. 10 kwietnia 1935 w Warszawie) – polski lekarz internista, patolog, klinicysta i nauczyciel.

Życiorys

[edytuj | edytuj kod]

Urodził się 18 maja 1856 we Włocławku[3]. Pochodził z rodziny o tradycjach lekarskich. Był synem Franciszka Macieja oraz bratem Zofii (jej synem był Lesław Węgrzynowski, także lekarz[4][5])[6].

W 1880 ukończył studia na Collegium Medicum Uniwersytetu Jagiellońskiego[3]. Tam był asystentem w Katedrze Fizjologii, od 1885 wykładał patologię i terapię chorób wewnętrznych[3]. Przez pewien czas pracował u boku prof. Kocha w Berlinie[3]. Od 1890 pełnił funkcję profesora na Uniwersytecie Jagiellońskim. W 1893 objął tam Katedrę Patologii Ogólnej i Doświadczalnej[3]. Był profesorem nadzwyczajnym patologii ogólnej na Uniwersytecie Jagiellońskim[7]. Po stworzeniu Wydziału Lekarskiego Uniwersytetu Lwowskiego w 1897 objął tam posadę z poleceniem zorganizowania tamże kliniki[3]. Był profesorem zwyczajnym chorób wewnętrznych na Uniwersytecie Lwowskim[7]. Był prorektorem, a w latach 1905-1906 był rektorem Uniwersytetu Lwowskiego[7]. Był posłem-wirylistą do Sejmu Krajowego Galicji, a w 1919 w Warszawie. Antoni Władysław Gluziński jest autorem prac o fizjologii, patologii i diagnostyce przewodu pokarmowego. Za sprawą jego organizacji kliniki, osiągnięć naukowych i w kształceniu medyków powstało określenie „szkoły Gluzińskiego”[3]. Po przeniesieniu ze Lwowa do Warszawy został szefem katedry na tamtejszym Uniwersytecie Warszawskim[3], kierownikiem Kliniki Chorób Wewnętrznych do 1931, dziekanem Wydziału Lekarskiego[7]. Po przejściu w stan spoczynku był emerytowanym profesorem patologii i terapii szczegółowej chorób wewnętrznych[7][8].

Jest także jednym z założycieli Towarzystwa Internistów Polskich oraz Towarzystwa Walki z Gruźlicą, został członkiem honorowym Towarzystwa Przeciwgruźliczego[7]. Jest twórcą stosowanej przez pół wieku w całej Europie metody wczesnego rozpoznawania raka żołądka. Organizator pierwszej polskiej przychodni przeciwgruźliczej. Był czynnym członkiem rzeczywistym Polskiej Akademii Umiejętności[3]. Był także honorowym członkiem wielu towarzystw lekarskich (Praga, Zagrzeb, Belgrad, Kraków, Lwów, Warszawa, Poznań, Wino, Katowice i z wielu innych miast polskich, w praktyce niemal wszystkich towarzystw polskich)[3][7]. Otrzymał tytuł doktora honoris causa Uniwersytetu Stefana Batorego w Wilnie[3][8]. Był pierwszym honorowym prezesem Związku Lekarzy Słowiańskich[7]. Według stanu z 1914 był prezesem sekcji balneolekarskiej Krajowego Związku Zdrojowisk i Uzdrowisk we Lwowie[9].

Zmarł 10 kwietnia 1935 w Warszawie[3]. Został pochowany na cmentarzu Powązkowskim w Warszawie 13 kwietnia 1935 (kwatera 166-5-10)[10]. Był żonaty z Zofią z domu Sokołowską herbu Gozdawa (1866-1943), mieli sześcioro dzieci[11].

Publikacje

[edytuj | edytuj kod]
  • Polskie Archiwum Medycyny Wewnętrznej

Odznaczenia

[edytuj | edytuj kod]

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. https://www.umb.edu.pl/photo/pliki/medyk/historia/18_pdfsam_MB_2010.2_net%20kopia.pdf
  2. Gluziński Antoni Władysław, [w:] Encyklopedia PWN [online], Wydawnictwo Naukowe PWN [dostęp 2019-01-15].
  3. a b c d e f g h i j k l m n o † Ś. p. Dr. Antoni Gluziński. „Kurier Warszawski”. Nr 99, s. 9, 10, 10 kwietnia 1935. 
  4. Zbigniew Domosławski: Lesław Węgrzynowski. umed.wroc.pl. [dostęp 2015-05-13].
  5. Irena Suchanek: Lesław Węgrzynowski. cracovia-leopolis.pll. [dostęp 2015-05-13].
  6. Ś. p. dr Lesław Gluziński. „Gazeta Lwowska”, s. 3, Nr 72 z 30 marca 1932. 
  7. a b c d e f g h Antoni Gluziński. Nekrologi. „Kurier Warszawski”. Nr 100, s. 10, 11 kwietnia 1935. 
  8. a b Dr. J. Trzebiński. Antoni Gluziński. Nekrologi / Po zgonie ś.p. prof. dr. Antoniego Gluzińskiego. „Kurier Warszawski”. Nr 101, s. 9, 11, 121 kwietnia 1935. 
  9. Szematyzm Królestwa Galicyi i Lodomeryi z Wielkim Księstwem Krakowskiem na rok 1914. Lwów: 1914, s. 1047-1048.
  10. Cmentarz Stare Powązki: ANTONI GLUZIŃSKI, [w:] Warszawskie Zabytkowe Pomniki Nagrobne [dostęp 2018-10-09].
  11. Antoni Władysław Gluziński [online], Sejm-Wielki.pl [dostęp 2023-10-23].
  12. Tadeusz Walery Kazimierz Gluziński [online], Sejm-Wielki.pl [dostęp 2023-10-23].
  13. Maria Gluzińska [online], Sejm-Wielki.pl [dostęp 2023-10-23].
  14. Władysław Gluziński [online], Sejm-Wielki.pl [dostęp 2023-10-23].
  15. Lech Leszek Gluziński [online], Sejm-Wielki.pl [dostęp 2023-10-22].
  16. Lech Gluziński - ku pamięci. Ogrody Wspomnień. Cmentarz Internetowy [online], www.ogrodywspomnien.pl [dostęp 2023-10-22].
  17. Janina Gluzińska [online], Sejm-Wielki.pl [dostęp 2023-10-23].
  18. Kazimierz Franciszek Gluziński [online], Sejm-Wielki.pl [dostęp 2023-10-23].
  19. Order Odrodzenia Polski. Trzechlecie pierwszej kapituły 1921–1924. Warszawa: Prezydium Rady Ministrów, 1926, s. 17.

Bibliografia

[edytuj | edytuj kod]

Linki zewnętrzne

[edytuj | edytuj kod]