Apalakowie – Wikipedia, wolna encyklopedia

Apalakowie (ang. Apalachee) – jedno z pierwszych plemion Indian północnoamerykańskich, z jakimi zetknęli się Europejczycy. Gdy do wybrzeży Florydy przybiły okręty Hernanda de Soto w 1539, zamieszkiwali oni tereny na północ od dzisiejszej zatoki Apalachee Bay.

De Soto stwierdził w swym raporcie, że jest to lud osiadły, rolniczy, dobrze zorganizowany i zamożny, posiadający jednocześnie opinię znakomitych wojowników. Apalakowie ściśle współpracowali z hiszpańskimi władzami Florydy, czym – w okresie późniejszym – narazili się angielskiemu rządowi kolonii Karolina, stąd częste napady na ich wioski ze strony sprzymierzonych z Anglikami plemion Creek.

W 1703 angielscy koloniści, wspierani przez swych sprzymierzeńców z plemienia Creek, najechali siedliska Apalaków, burząc ich wsie i misje katolickie, zabijając ponad dwustu wojowników i zagarniając ponad 1400 kobiet i dzieci w niewolę. Drugi najazd, dokonany w rok później, dokończył aktu zniszczenia. Resztki szukały ratunku wśród zaprzyjaźnionych szczepów, a pewna część znalazła opiekę francuską w dzisiejszej Alabamie.

W 1804 pewna liczba Apalaków żyła w Luizjanie, ale dzisiaj plemię uznawane jest za wymarłe. Ich imieniem (poza wymienioną Apalachee Bay) nazwano kilka rzek w Georgii i Alabamie oraz – co najważniejsze – pasmo górskie Appalachów. Istnieje miasto Apalachee w Georgii, a stolica stanu Floryda – Tallahassee to w ich języku „stare miasto”.

Bibliografia

Bruce Grant: Concise Encyclopedia of the American Indian. New York: Wings Books, 2000. ISBN 0-517-69310-0.
Barry M. Pritzker: A Native American Encyclopedia: History, Culture, and Peoples. Oxford: Oxford University Press, 2000. ISBN 978-0-19-513877-1.
John Stoutenburgh, Jr.: Dictionary of the American Indian. New York: Wings Books, 1990. ISBN 0-517-69416-6.