Archeotyris – Wikipedia, wolna encyklopedia

Archeotyris

Archaeothyris florensis
Reisz, 1972
Systematyka
Domena	eukarionty
Królestwo	zwierzęta
Typ	strunowce
Podtyp	kręgowce
Gromada	synapsydy
(bez rangi)	Eupelycosauria
Rodzina	Ophiacodontidae
Rodzaj	Archeotyris
Gatunki
A. florensis
Systematyka w Wikispecies
Multimedia w Wikimedia Commons

Archaeothyris – rodzaj jednego z najstarszych znanych pelykozaurów. Za starszego uważa się jedynie klepsydropsa oraz protoklepsydropsa, ale zły stan zachowania szkieletu tego drugiego nie daje nam pewności.

Archaeothyris żył w środkowym karbonie (około 320 milionów lat temu)^[1][2]. Jego szczątki odkryto na terenie Nowej Szkocji w Kanadzie, w pobliżu miejsc odnalezienia skamieniałości najstarszego znanego owodniowca, Hylonomusa i jednego z najstarszych poznanych diapsydów o nazwie Petrolakozaur. Także czas występowania tych zwierząt był dość zbliżony.

Zwierzę zamieszkiwało bagna, obecne w karbonie na terenie Nowej Szkocji.

Archaeothyris miał wraz z długim ogonem 50 cm długości. Posiadał on mocne szczęki, które potrafił zapewne otwierać szerzej niż pierwotne owodniowce, oraz mocno zaciskać. Wyposażone były one w zestaw ostrych zębów o ujednoliconym kształcie, lecz zróżnicowanej długości. Ich wygląd świadczy, że zwierzę było drapieżnikiem. Wiemy, że u późniejszych pelykozaurów, będących być może potomkami Archaeothyris, nastąpiło dalsze zróżnicowanie uzębienia.

Uważa się, że Archaeothyris był najstarszym członkiem rodziny Ophiacodontidae, do której należał późniejszy Ophiacodon.

• http://www.enchantedlearning.com/subjects/dinosaurs/glossary/indexa5.shtml
• https://web.archive.org/web/20070524221246/http://www.palaeos.com/Vertebrates/Units/Unit390/390.300.html