Archidiecezja halicka – Wikipedia, wolna encyklopedia

Katolicka archidiecezja halicka powstała w 1367 r. na przyłączonych do Polski przez króla Kazimierza Wielkiego terenach Rusi Halickiej.

Wraz z diecezjami: przemyską, włodzimierską, chełmską, kamieniecką, lwowską i kijowską tworzyła metropolię halicką. Zlikwidowana bullą Jana XXIII z 1412 r., w 1414 r. Jej teren włączony został do podniesionej do godności archidiecezji, diecezji lwowskiej.

Archikatedrą został ustanowiony w 1375 r. kościół pod wezwaniem Najświętszej Marii Panny, wcześniej cerkiew prawosławna św. Pantalejmona. W krótkim okresie istnienia arcybiskupstwa nie zostały zorganizowane praktycznie żadne archidiecezjalne instytucje. Nie było kapituły, nie odbył się żaden synod.

Arcybiskupstwo, którego powstanie i dzieje są związane nierozerwalnie z historią metropolii halickiej, zostało zlikwidowane ze względu na malejące znaczenie polityczne Halicza.

Arcybiskupi haliccy

[edytuj | edytuj kod]

Zobacz też

[edytuj | edytuj kod]
Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Archidiecezja_halicka&oldid=74358930”