French
DeutschAugust Hirt – Wikipedia, wolna encyklopedia
 SS-Hauptsturmführer | |
| Data i miejsce urodzenia | |
|---|---|
| Data śmierci | |
| Przebieg służby | |
| Formacja | |
| Stanowiska | dyrektor Instytutu Anatomii wydziału lekarskiego w Strasburgu |
August Hirt (ur. 28 kwietnia 1898 w Mannheim, zm. 2 czerwca 1945) – niemiecki lekarz-anatom, SS-Hauptsturmführer, w okresie II wojny światowej dyrektor Instytutu Anatomii wydziału lekarskiego w Strasburgu, odpowiedzialny za zamordowanie ponad stu osób[1].
W czasie II wojny światowej na bezpośrednie polecenie ministerstwa spraw wewnętrznych Heinricha Himmlera, przy współpracy z organizacją badawczą Ahnenerbe, organizował akcję gromadzenia kolekcji czaszek i szkieletów więźniów różnych typów antropologicznych, wieku i płci[2]. W 1943 roku 29 kobiet i 57 mężczyzn (więźniów Auschwitz-Birkenau) zostało wyselekcjonowanych przez Bruno Begera, przewiezionych do KL Natzweiler-Struthof w Alzacji i uśmierconych[3][4]. Więźniowie zostali zagazowani 17 i 19 sierpnia w specjalnie przygotowanej do tego celu komorze gazowej, pod nadzorem Josefa Kramera, a ciała przekazano do badań Augusta Hirta. 86 poćwiartowanych, zatopionych w formalinie i okaleczonych w celu uniemożliwienia identyfikacji ciał odnaleźli w podziemiach Instytutu Anatomii 1 grudnia 1944 roku wyzwalający miasto alianci. Po wojnie August Hirt zaprzeczał udziałowi w prowadzeniu badań w zakresie tzw. anatomii rasowej. Zmarł śmiercią samobójczą 2 czerwca 1945 roku[5].
Na temat akcji tworzenia kolekcji szkieletów przez dr Augusta Hirta powstał w 2013 roku film dokumentalny produkcji francuskiej pt. Au nom de la race et de la science. Strasbourg 1941–1944[6].
Oprócz tego Hirt kierując nazwaną od jego nazwiska „Stacją H” (Abteilung H)[7] wypróbowywał metody leczenia zatrucia fosgenem i iperytem. W tym celu uprzednio zatruwał nimi wytypowanych więźniów (część z nich zmarła)[8]. Pomagał również w testowaniu szczepionek przeciwdurowych prof. Eugeniusza Haagena zawierających osłabione, lecz nadal żywe riketsje (również spowodowały zgon części badanych więźniów, wyniszczonych warunkami obozowymi, a zatem pozbawionych naturalnych sił obronnych)[9].
Przypisy
[edytuj | edytuj kod]- ↑ Karol Grünberg, SS - czarna gwardia Hitlera. Książka i Wiedza 1984, s.419.
- ↑ Ernst Klee, Elżbieta Kalinowska-Styczeń, Ernst Klee, Auschwitz: medycyna III Rzeszy i jej ofiary, Kraków: Universitas, 2005, s. 346, ISBN 978-83-242-0537-0 [dostęp 2023-05-28].
- ↑ Michael H. Kater: Das 'Ahnenerbe' der SS 1935–1945: Ein Beitrag zur Kulturpolitik des dritten Reiches. Oldenbourg Wissenschaftsverlag, 2006, s. 245–255. ISBN 3-486-57950-9. [dostęp 2010-02-08]. (niem.).
- ↑ Hans-Joachim Lang. Skelette für Straßburg. „Die Zeit”. 35/2004, 19 sierpnia 2004. [dostęp 2010-02-08]. (niem.).
- ↑ Film dokumentalny Au nom de la race et de la science. Strasbourg 1941–1944 (pol. „W imię rasy”), 2013.
- ↑ Au nom de la race et de la science. Strasbourg 1941–1944. France3.fr. [dostęp 2014-03-10]. (fr.).
- ↑ Podobną „Stacją R” kierował Sigmund Rascher w KL Dachau.
- ↑ Sterkowicz 1990 ↓, s. 154–160.
- ↑ Sterkowicz 1990 ↓, s. 47–50.
Bibliografia
[edytuj | edytuj kod]- Stanisław Sterkowicz: Zbrodnie hitlerowskiej medycyny. Warszawa: 1990, s. 154–160. ISBN 83-11-07738-X.
- August Hirt. Jewish Virtual Library. [dostęp 2014-03-10]. (ang.).