Autyzm schizofreniczny – Wikipedia, wolna encyklopedia

Autyzm schizofreniczny (gr. αυτος autos, sam) – jeden z objawów osiowych schizofrenii według Bleulera. Występuje u 50–60% chorych^[1].

Polega na wycofaniu się z kontaktów z innymi ludźmi, zamknięciu w sobie i rosnącym (aż do wyłączności) pochłonięciu na przeżywaniu świata wewnętrznego. Kontakt z otoczeniem jest zwykle niedostosowany i znacznie ograniczony. Nasilenie tego autyzmu zwykle ma związek z nasileniem innych objawów choroby i jest największe w ostrej fazie. Może się utrwalić w zaburzeniach przewlekłych^[1].

Objawy autyzmu schizofrenicznego, w tym urojenia, medycznie nie mają nic wspólnego ze spektrum zaburzeń autystycznych.

Przypisy

↑ ^a ^b Adam Bilikiewicz (red.): Psychiatria. Podręcznik dla studentów medycyny. Warszawa: Wydawnictwo Lekarskie PZWL, 2007, s. 288. ISBN 978-83-200-3740-1.

Przeczytaj ostrzeżenie dotyczące informacji medycznych i pokrewnych zamieszczonych w Wikipedii.

[Bilikiewicz-1] Adam Bilikiewicz (red.): Psychiatria. Podręcznik dla studentów medycyny. Warszawa: Wydawnictwo Lekarskie PZWL, 2007, s. 288. ISBN 978-83-200-3740-1.

[1]