Azotek glinu – Wikipedia, wolna encyklopedia

Azotek glinu

Nazewnictwo Nomenklatura systematyczna (IUPAC) azotek glinu
Ogólne informacje
Wzór sumaryczny	AlN
Masa molowa	40,99 g/mol
Wygląd	niebiesko-białe ciało stałe
Identyfikacja
Numer CAS	24304-00-5
PubChem	90455
InChI InChI=1S/Al.N InChIKey PIGFYZPCRLYGLF-UHFFFAOYSA-N
Właściwości Gęstość 3,26 g/cm³[1]; ciało stałe Rozpuszczalność w wodzie – (rozpad) Temperatura topnienia >2200 °C[1] Temperatura wrzenia 2517 °C[2]
Niebezpieczeństwa Karta charakterystyki: dane zewnętrzne firmy Sigma-Aldrich Globalnie zharmonizowany system klasyfikacji i oznakowania chemikaliów Na podstawie podanej karty charakterystyki Niebezpieczeństwo Zwroty H H314, H335 Zwroty P P261, P280, P310, P305+P351+P338 Europejskie oznakowanie substancji oznakowanie ma znaczenie wyłącznie historyczne Na podstawie podanej karty charakterystyki Drażniący (Xi) Zwroty R R34 Zwroty S S26, S36/37/39, S45 NFPA 704 Na podstawie podanego źródła[2] 0 1 0   Numer RTECS BD1055000
Jeżeli nie podano inaczej, dane dotyczą stanu standardowego (25 °C, 1000 hPa)

Azotek glinu (AlN) – nieorganiczny związek glinu i azotu, półprzewodnik. Cechuje go wyjątkowo duża przerwa energetyczna, która wynosi 6,2 eV, co ma potencjalne zastosowanie w optoelektronice dalekiego ultrafioletu.

Azotek glinu może być otrzymany w laboratorium poprzez ogrzanie sproszkowanego glinu w atmosferze azotu:

${\displaystyle \mathrm {2\ Al+N_{2}\longrightarrow 2\ AlN} }$

Na skalę przemysłową otrzymywany jest poprzez ogrzanie rudy glinu, jak na przykład boksyt, wraz z węglem w strumieniu azotu^[3].