Azydek miedzi(II) – Wikipedia, wolna encyklopedia
| |||||||||||||
| |||||||||||||
Ogólne informacje | |||||||||||||
Wzór sumaryczny | Cu(N3)2 | ||||||||||||
---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
Inne wzory | CuN6 | ||||||||||||
Masa molowa | 147,59 g/mol | ||||||||||||
Wygląd | brązowe kryształy[1] | ||||||||||||
Identyfikacja | |||||||||||||
Numer CAS | |||||||||||||
PubChem | |||||||||||||
| |||||||||||||
| |||||||||||||
| |||||||||||||
| |||||||||||||
Podobne związki | |||||||||||||
Inne kationy | |||||||||||||
Jeżeli nie podano inaczej, dane dotyczą stanu standardowego (25 °C, 1000 hPa) |
Azydek miedzi(II) – nieorganiczny związek chemiczny z grupy azydków metali ciężkich, sól azotowodoru i miedzi. Otrzymywany w reakcji soli miedzi(II) z bardziej stabilnymi azydkami (azydek sodu, azydek ołowiu).
Wyjątkowo wrażliwy na tarcie i uderzenia. Prędkość rozchodzenia fali detonacyjnej to 5–5,5 km/s. Jest dobrym inicjującym materiałem wybuchowym: 0,4 mg azydku miedzi może zainicjować wybuch pentrytu, podczas gdy na ten sam efekt należy zużyć 10 mg azydku ołowiu (a więc 25-krotnie więcej).
Przypisy
[edytuj | edytuj kod]- ↑ a b c d Haynes 2014 ↓, s. 4-61.
Bibliografia
[edytuj | edytuj kod]- CRC Handbook of Chemistry and Physics, William M. Haynes (red.), wyd. 95, Boca Raton: CRC Press, 2014, ISBN 978-1-4822-0867-2 (ang.).