B53 – Wikipedia, wolna encyklopedia

B53

Państwo	USA
Typ	swobodnie opadająca
Przeznaczenie	termojądrowa
Historia
Data konstrukcji	1958 – 1962
Lata produkcji	1962 – 1965
Używana w latach	1962 – 1997
Dane techniczne
Długość	3760 mm
Średnica	1270 mm
Rozpiętość	1800 mm
Masa	4022 kg
Równoważnik trotylowy	9 MT
Dane operacyjne. Użytkownicy
USA

B53 – amerykańska termojądrowa (wodorowa) bomba lotnicza. Miała największą moc wśród ładunków jądrowych wprowadzonych na uzbrojenie US Air Force.

Prace nad bombą B53 rozpoczęto w 1958. 28 czerwca 1958 pierwsza B53 została testowana w ramach operacji Hardtack. W 1962 roku została oficjalnie przyjęta do uzbrojenia. Do roku 1965, kiedy zakończono produkcję bomb tego typu wyprodukowano 340 bomb B53. Ich nosicielami były bombowce B-47, B-52 i B-58. B53 była wyposażona w cztery spadochrony (trzy o powierzchni 13 m² i jeden o powierzchni 5 m²). W przypadku gdy zwolnienie opadania bomby nie było konieczne spadochrony były odstrzeliwane pirotechnicznie po zrzucie.

Zastosowany w bombie uranowy ładunek W58 był identyczny jak w międzykontynentalnym pocisku balistycznym LGM-25 Titan II.

W latach 80. liczba bomb B53 zaczęła spadać. W 1987 roku pozostało ich 50. Ostatecznie zostały zastąpione przez bomby B61Mod11 w roku 1997. Demontaż ostatnich B53 został dokończony w październiku 2011^[1].

• Andrzej Kiński, Amerykańskie bomby atomowe, Nowa Technika Wojskowa 10/95. ISSN 1230-1655