B (dźwięk) – Wikipedia, wolna encyklopedia

$\new Staff \with { \omit TimeSignature fontSize = #2 \override StaffSymbol.staff-space = #1.25 \override StaffSymbol.thickness = #1.25 \override Clef.full-size-change = ##t \override BarLine.hair-thickness = #2.4 \override BarLine.thick-thickness = #7.5 \override BarLine.kern = #3.75 \override BarLine.transparent = ##t } { \time 18/8 \clef treble s8 bes'1 bes'' s8 \grace s8 \clef bass \bar "|" s8 bes,1 bes \override Staff.BarLine.transparent = ##f \bar "|." }$

Dźwięki b na pięciolinii. W kolejności: b¹, b², B, b°.

B – obniżony bemolem dźwięk h (odległy o kwartę czystą od f). Jego częstotliwość dla b¹ wynosi około 466,1 Hz. Stanowi tonikę gam B-dur i b-moll. Nazwa tego dźwięku stanowi wyjątek na tle pozostałych nazw dźwięków obniżonych pojedynczym bemolem, w przypadku tworzenia których stosuje się dodaną do nazwy dźwięku obniżanego końcówkę -es. Enharmonicznie dźwięki o tej samej wysokości to: ais oraz ceses.

Takie oznaczenie stosowane jest w Polsce, Niemczech i krajach skandynawskich. W pozostałych krajach litera B oznacza „polski” dźwięk H (pół tonu poniżej C, 493,9 Hz), a H obniżone o pół tonu nazywa się „bes” lub „b-flat” (B z bemolem).

Niejednoznaczność nomenklatury wynika z używanego w średniowieczu nieprzejrzystego systemu notacji, opierającego się o pismo gotyckie, w którym litery B i H wyglądały podobnie^[1]. Różne nazwy tych samych dźwięków powodują pewne problemy w odczytywaniu zagranicznych wydań nut. Również polskie wydania nut muzyki rozrywkowej często używają notacji zapożyczonej z wydań amerykańskich. Szwecja w 1990 roku wprowadziła w edukacji muzycznej zmiany mające na celu częściową redukcję problemu.

Zobacz też

B-A-C-H – kryptogram muzyczny stworzony przez Bacha

Przypisy

↑ Artykuł na MusicStackExchange.

[1] Artykuł na MusicStackExchange.

[1]