French
DeutschBacuch (przełęcz) – Wikipedia, wolna encyklopedia
 Mały Giewont i przełęcz Bacug – widok spod Sarniej Skały | |
| Państwo | |
|---|---|
| Wysokość | 1502 m n.p.m. |
| Pasmo | |
| Sąsiednie szczyty | |
Położenie na mapie Karpat  | |
Położenie na mapie Tatr  | |
 49°15′13,3″N 19°55′29,8″E/49,253694 19,924944 | |
Bacuch[1] (1502 m) – przełęcz w Tatrach Zachodnich pomiędzy Małym Giewontem (1728 m) i Grzybowcem (ok. 1515 m)[2]. Górale używali nazw Bacuch, Bacuf, Bacuk, jednakże nie oznaczała ona u nich przełęczy, lecz leżące na północ od niej zbocza Grzybowca od strony Doliny Strążyskiej, tzw. Wielki Bacuch i Mały Bacuch[3]. Według Mariusza Zaruskiego prawidłowa jest nazwa Bacug[4]. Na początku XVI w. prowadzili bowiem tutaj i w okolicach Giewontu prace niemieccy górnicy (niem. słowo Bahnzug)[5]. Według Wielkiej encyklopedii tatrzańskiej prawidłowa nazwa to Wielki Bacuch, pochodzenie nazwy jest nieznane[3]. Na niektórych mapach przełęcz jest opisana jako Bacug[2], według Państwowego Rejestru Nazw Geograficznych prawidłowa nazwa to Bacuch[1].
Zbocza przełęczy Bacug opadają do Doliny Małej Łąki i Małej Dolinki (górna część Doliny Strążyskiej). Przełęcz znajduje się na górnej granicy lasu, jest w większości zarośnięta. Spod przełęczy do Małej Dolinki opada stromy żleb Warzecha[2].
W okolicach przełęczy Bacug, na północnych zboczach Małego Giewontu w wapieniach z okresu kredy można obserwować bujne gałązki koralowców, które niegdyś żyły w morzu, tworząc pokłady wapieni, z których zbudowany jest masyw Giewontu[6].
Dawniej istniała trasa turystyczna na Giewont, która prowadziła z Doliny Strążyskiej ponad wodospadem Siklawicą przez żleb Warzechę i przełęcz Bacug[7]. Była to najkrótsza turystyczna trasa z Zakopanego na Giewont, została jednak przez TPN zamknięta.
Przypisy
[edytuj | edytuj kod]- ↑ a b Geoportal. Mapa topograficzna i satelitarna [online] [dostęp 2022-07-09].
- ↑ a b c Tatry Polskie. Mapa turystyczna 1:20 000, Piwniczna: Agencja Wydawnictwo „WiT” S.c., 2009, ISBN 83-89580-00-4.
- ↑ a b Zofia Radwańska-Paryska, Witold Henryk Paryski, Wielka encyklopedia tatrzańska, Poronin: Wydawnictwo Górskie, 2004, ISBN 83-7104-009-1.
- ↑ Przyczynki do nazewnictwa tatrzańskiego [online] [dostęp 2008-06-17] [zarchiwizowane z adresu 2008-09-18].
- ↑ Józef Nyka, Tatry Polskie. Przewodnik, wyd. 13, Latchorzew: Wydawnictwo Trawers, 2003, ISBN 83-915859-1-3.
- ↑ Władysław Szafer, Tatrzański Park Narodowy, Zakład Ochrony Przyrody PAN, 1962.
- ↑ Na bezdrożach tatrzańskich [online] [dostęp 2008-05-10] [zarchiwizowane z adresu 2008-12-10].