Barbara Kostrzewska – Wikipedia, wolna encyklopedia

Barbara Kostrzewska

Maria

Barbara Kostrzewska w „Dziewczęciu z Holandii”
Data i miejsce urodzenia	21 października 1915 Jodłowa
Data i miejsce śmierci	14 listopada 1986 Warszawa
Zawód, zajęcie	śpiewaczka, reżyserka teatralna, łączniczka
Odznaczenia
Multimedia w Wikimedia Commons

Barbara Kostrzewska z domu Trznadel^[1] (ur. 21 października 1915 w Jodłowej, zm. 14 listopada 1986 w Warszawie^[2][3]) – polska śpiewaczka (sopran liryczno-koloraturowy), reżyser, dyrektor i kierownik artystyczny teatru.

Córka Mariana. Ukończyła gimnazjum w Krakowie, następnie seminarium nauczycielskie i rozpoczęła studia w Konserwatorium Muzycznym w Krakowie, po jego ukończeniu otrzymała tytuł nauczyciela muzyki i śpiewu dla szkół średnich. Wyszła za mąż za adwokata Stanisława Kostrzewskiego, syna burmistrza Przemyśla Józefa^[4]. Zamieszkała w Przemyślu, występowała na scenie Teatru Fredreum. Równocześnie pracowała w seminarium nauczycielskim oraz jeździła na lekcje śpiewu do Lwowa u Augusta Dianniego. Pierwszy występ miał miejsce we Lwowie i był transmitowany przez lokalną rozgłośnię radiową. Wkrótce wystąpiła podczas lwowskich Targów Wschodnich. Następnie pojechała do Warszawy na organizowane przesłuchania wstępne do Teatru Wielkiego, otrzymała angaż z rąk ówczesnego dyrektora Adama Dołżyckiego^[5].

Debiutowała w 1937 w warszawskim Teatrze Wielkim, śpiewając partie Micaeli w Carmen i Małgorzaty w Fauście. W filmie miała zadebiutować w anonsowanej w sierpniu 1939 do realizacji produkcji Kwiaciarka w reżyserii Konrada Toma^[6].

W czasie wojny występowała w repertuarze operetkowym i rewiowym w jawnych teatrach Warszawy i Krakowa, równocześnie należała do Armii Krajowej (ps. „Maria”), gdzie była łączniczką i sanitariuszką. Uczestniczyła w powstaniu warszawskim.

Po wojnie była solistką Opery Śląskiej w Bytomiu (1946–1949), Teatru Wielkiego im. Stanisława Moniuszki w Poznaniu (do 1954) i Opery Narodowej w Warszawie (do 1957). Zagrała rolę Pauliny Rivoli w filmie Warszawska premiera (1951). Następnie była kierownikiem artystycznym i solistką Teatru Muzycznego Spółdzielczego w Warszawie (do 1959), Teatru Muzycznego w Lublinie (do 1966), gdzie występowała także jako solistka i dyrektorem Operetki Dolnośląskiej we Wrocławiu (do 1979).

Po przejściu na emeryturę wróciła do Warszawy, jednak nadal poświęcała się pracy zawodowej. W ostatnich lata życia zajmowała się reżyserowaniem oraz pracą pedagogiczną. Była jedną z ostatnich primadonn w starym stylu.

Pochowana na cmentarzu Powązkowskim (kwatera 154c-4-7)^[7].

• Manewry jesienne
• 1937 – Carmen (Opera Warszawska)
• 1937 – Faust (Opera Warszawska)
• 1937 – Słońce Meksyku (Teatr Wielki w Warszawie)
• 1937 – Ptasznik z Tyrolu
• 1938 – Książę Szirasu (Teatr Malickiej)
• 1939 – Dziewczę z Holandii (Teatr Wielki w Warszawie)

• Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski
• Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski (31 stycznia 1953)^[8]

• Józef Kański: „Słowik Warszawy” Barbara Kostrzewska. W: Józef Kański: Mistrzowie sceny operowej. Wyd. 2. Kraków: Polskie Wydawnictwo Muzyczne , 1988, s. 271–272-30. ISBN 83-224-1774-8.
• Zbigniew Adrjański: Kalejdoskop estradowy : leksykon polskiej rozrywki 1944–1989 : artyści, twórcy, osobistości. Warszawa: Bellona, 2002. ISBN 83-11-09191-9. Brak numerów stron w książce
• Ludwik Sempoliński: Wielcy artyści małych scen. Warszawa: Czytelnik , 1977. Brak numerów stron w książce

• Barbara Kostrzewska w bazie IMDb (ang.)
• Barbara Kostrzewska w bazie Filmweb
• Barbara Kostrzewska w bazie filmpolski.pl
• Barbara Kostrzewska, [w:] Encyklopedia teatru polskiego (osoby) [dostęp 2021-04-09] .
• Barbara Kostrzewska na zdjęciach w bazie Filmoteki Narodowej „Fototeka”