Barbara Piwnik – Wikipedia, wolna encyklopedia

Barbara Piwnik
Ilustracja
Data i miejsce urodzenia

5 marca 1955
Kosowice

Minister sprawiedliwości,
prokurator generalny
Okres

od 19 października 2001
do 6 lipca 2002

Poprzednik

Stanisław Iwanicki

Następca

Grzegorz Kurczuk

Odznaczenia
Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski

Barbara Elżbieta Piwnik (ur. 5 marca 1955[1] w Kosowicach[2]) – polska prawniczka, sędzia, w latach 2001–2002 minister sprawiedliwości i prokurator generalny w rządzie Leszka Millera.

Życiorys

[edytuj | edytuj kod]

Jest bratanicą Jana Piwnika (pseud. Ponury)[1]. Jej babka była spokrewniona z Witoldem Gombrowiczem[2].

Ukończyła studia prawnicze na Wydziale Prawa i Administracji Uniwersytetu Warszawskiego. Po studiach odbyła aplikację w sądzie w Ełku, była asesorem sądowym Sądu Rejonowego w Łukowie, gdzie orzekała w sprawach cywilnych[2]. W 1982 otrzymała nominację na sędziego sądu rejonowego w tym sądzie, w 1983 przeszła do orzekania w Sądzie Rejonowym w Nowym Dworze Mazowieckim[3]. W 1984 po raz pierwszy była urzędniczką w Ministerstwie Sprawiedliwości. W 1987 awansowana do Sądu Wojewódzkiego w Warszawie[3], orzekała w sprawach karnych. Prowadziła m.in. sprawy członków tzw. gangu pruszkowskiego (na przykład sprawa strzelaniny w motelu George) oraz oskarżonych o zabójstwo studenta Wojciecha Króla, a także afery FOZZ (odeszła ze składu po wejściu w skład rządu, w związku z czym proces karny musiał zostać prowadzony od początku). Była rzeczniczką Sądu Okręgowego w Warszawie, w 2001 pracowała jako dyrektor Departamentu Sądów i Notariatu w Ministerstwie Sprawiedliwości.

Od 19 października 2001 do 6 lipca 2002 sprawowała urząd ministra sprawiedliwości i prokuratora generalnego w gabinecie Leszka Millera.

Po odejściu z rządu wróciła do orzekania jako sędzia w wydziale karnym Sądu Okręgowego w Warszawie. We wrześniu 2013 sąd dyscyplinarny przy Sądzie Apelacyjnym w Lublinie wymierzył jej nieprawomocnie karę upomnienia, uznając ją za winną udziału w podjęciu błędnej decyzji procesowej[4]. W styczniu 2014 decyzja ta została zmieniona przez Sąd Najwyższy, który w drugiej instancji uniewinnił Barbarę Piwnik w postępowaniu dyscyplinarnym[5]. W grudniu 2022 przeszła w stan spoczynku[6].

W 2015 ukazała się książka będąca wywiadem Doroty Kowalskiej z Barbarą Piwnik[7].

Odznaczenia

[edytuj | edytuj kod]

Odznaczona Krzyżem Oficerskim Orderu Odrodzenia Polski (2001)[8].

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. a b Dorota Kowalska: Alfabet słynnej sędzi Barbary Piwnik. echodnia.eu, 28 grudnia 2018. [dostęp 2023-02-19].
  2. a b c Magdalena Fudala: Niezłomna pani minister. tygodnikprzeglad.pl, 15 października 2001. [dostęp 2015-10-06].
  3. a b Barbara Piwnik w serwisie Ludzie „Wprost”. [dostęp 2015-10-06].
  4. Sędzia Barbara Piwnik ukarana dyscyplinarnie upomnieniem. rp.pl, 27 września 2013. [dostęp 2014-09-27].
  5. Sędzia Piwnik oczyszczona z dyscyplinarnego zarzutu. Jest prawomocny wyrok. tvn24.pl, 22 stycznia 2014. [dostęp 2014-05-18].
  6. Agata Łukaszewicz, Barbara Piwnik. Odeszłam z sądu na własnych warunkach. „Rzeczpospolita”, s. A13, 30 stycznia 2023. 
  7. Dorota Kowalska: Barbara Piwnik w rozmowie z Dorotą Kowalską. Warszawa: Melanż, 2015. ISBN 978-83-64378-24-9.
  8. M.P. z 2001 r. nr 21, poz. 345