Batalion Strzelców mjr. Franciszka Rymkiewicza – Wikipedia, wolna encyklopedia

Batalion Strzelców – oddział piechoty armii koronnej wojska I Rzeczypospolitej.

Reformy Sejmu Wielkiego zwiększyły stany polskiej piechoty. Wiosną 1792 roku rozpoczęto organizację kilku batalionów lekkiej piechoty. Każdy z nich miał liczyć cztery kompanie. Kadra oficerską stanowili w dużej części oficerowie niemieccy^[1]. Po kilku miesiącach bataliony zostały rozwiązane przez konfederację targowicką, a szeregowych żołnierzy wcielono do jej formacji^[1].

Prawdopodobnie organizacja batalionu nie wyszła poza studium organizacyjne^[1]

Major i komendant^[2]

• Franciszek Rymkiewicz

• Bronisław Gembarzewski: Rodowody pułków polskich i oddziałów równorzędnych od roku 1717 do roku 1831. Warszawa: 1925.
• Konstanty Górski: Historya piechoty polskiej. Kraków: Spółka Wydawnicza Polska, 1893.
• Mariusz Machynia, Czesław Srzednicki: Oficerowie Rzeczypospolitej Obojga Narodów 1717-1794. T.1: Oficerowie wojska koronnego, cz.1: Piechota. Kraków: Księgarnia Akademicka. Wydawnictwo Naukowe, 1998. ISBN 83-7188-186-X.
• Jan Wimmer: Historia piechoty polskiej do roku 1864. Warszawa: Wydawnictwo Ministerstwa Obrony Narodowej, 1978.