Bazylika św. Sykstusa w Rzymie – Wikipedia, wolna encyklopedia

Bazylika św. Sykstusa
Basilica di San Sisto Vecchio
Kościół tytularny
ilustracja
Państwo

 Włochy

Miejscowość

Rzym
Piazzale Numa Pompilio 8

Wyznanie

katolickie

Kościół

rzymskokatolicki

Parafia

Santa Maria in Domnica alla Navicella[1]

Bazylika mniejsza

od

Wezwanie

św. Sykstusa

Wspomnienie liturgiczne

7 sierpnia

Położenie na mapie Włoch
Mapa konturowa Włoch, w centrum znajduje się punkt z opisem „Bazylika św. Sykstusa”
Położenie na mapie Lacjum
Mapa konturowa Lacjum, w centrum znajduje się punkt z opisem „Bazylika św. Sykstusa”
Położenie na mapie Rzymu
Mapa konturowa Rzymu, w centrum znajduje się punkt z opisem „Bazylika św. Sykstusa”
Ziemia41°52′49″N 12°29′46″E/41,880278 12,496111
Strona internetowa

Bazylika św. Sykstusa w Rzymie (wł. Chiesa di San Sisto Vecchio) – kościół tytularny w Rzymie.

Świątynia ta jest kościołem rektoralnym parafii Santa Maria in Domnica alla Navicella oraz kościołem tytularnym, mającym również rangę bazyliki mniejszej[1]. Jest też kościołem stacyjnym z czwartej środy Wielkiego Postu.

Lokalizacja

[edytuj | edytuj kod]

Kościół znajduje się w XIX Rione Rzymu – Celio przy Piazzale Numa Pompilio.

Patron

[edytuj | edytuj kod]

Patronem świątyni jest św. Sykstus – papież, który poniósł śmierć męczeńską za wiarę chrześcijańską w III wieku.

Historia

[edytuj | edytuj kod]

Jest to jeden z pierwszych tytularnych, parafialnych kościołów w Rzymie, znany jako Titulus Crescentianae. Tradycja głosi, że został założony przez papieża Anastazego I (399-401). Titulus Crescentianae został wymieniony po raz pierwszy w aktach synodu w 499 roku.[2] W VI wieku zostały przeniesione tu relikwie papieża Sykstusa II z katakumb św. Kaliksta. Renowacja kościoła miała miejsce za pontyfikatu Hadriana I w VIII wieku.[2]

Klasztor w tym miejscu jest wzmiankowany w VIII wieku. Przebudowy dokonał Innocenty III (1198-1216), wybudowano wtedy dzwonnicę.[3] W 1218 lub 1219 został przekazany Dominikowi Guzmanowi, który założył tu klasztor dominikanów. Jest nadal w użyciu przez siostry dominikanki.

W 1724–1730 papież Benedykt XIII odrestaurowywał kompleks kościelny. Tylko dzwonnica i absyda pozostały ze średniowiecznego kościoła. Prace były prowadzone przez Filippo Raguzziniego. Z kolei w latach 1930-1950 przeprowadzono renowację pod nadzorem kardynała Achille Liénarta, odnowiono wówczas sufit oraz podjęto prace archeologiczne.[2] Dalsze badania archeologiczne przeprowadzono w latach 1967-1968.[2]

Architektura i sztuka

[edytuj | edytuj kod]

Romańska dzwonnica pochodzi z XIII wieku. Ma trzy jednakowe kondygnacje, na których z każdej strony są arkady z trzema łukami.[2]

Fasada bazyliki jest autorstwa Giacomo della Porta i pochodzi z końca XVI wieku.[2]

Bazylika jest jednonawowa z apsydą.[2] Na ścianach bocznych znajdują się po dwa ołtarze, obrazy w których pochodzą z XVIII wieku.[2]

W konsze apsydy znajdują się XVI-wieczne[3] freski przedstawiające sceny z legendy o papieżu św. Sykstusie i św. Wawrzyńcu (który był diakonem papieża)[2], w centralnym owalu umieszczono przedstawienie Trójcy Świętej[3]

Na ścianie apsydy znajdują się fragmenty fresków z XIII wieku, jednak ich stan zachowania nie jest dobry.[2] Po lewej stronie widoczni są niektórzy święci i aniołowie, z panelami identyfikowalnymi jako Pięćdziesiątnica oraz sceny z życia św. Katarzyny ze Sieny.[2]

Kardynałowie prezbiterzy

[edytuj | edytuj kod]

Kościół św. Sykstusa jest jednym z kościołów tytularnych nadawanych kardynałom-prezbiterom (Titulus San Sisto)[4].

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. ↑ a b Chiesa rettoria san Sisto Vecchio a Via Appia w serwisie Diocesi di Roma. [dostęp 2018-12-16]. [zarchiwizowane z tego adresu (2018-12-17)]. (wł.).
  2. ↑ a b c d e f g h i j k San Sisto Vecchio na Churches of Rome. [dostęp 2018-12-16]. (ang.).
  3. ↑ a b c Legendarne wzgórza Rzymu – Celius na Zagubieni w Rzymie. [dostęp 2018-12-16].
  4. ↑ Bazylika św. Sykstusa w Rzymie [online], catholic-hierarchy.org [dostęp 2018-12-16] (ang.).

Bibliografia

[edytuj | edytuj kod]
  • William Hinnebusch, I Domenicani: breve storia dell'Ordine, Edizioni paoline, Milano 1992. ISBN 88-215-2483-3.
  • Guerrino Pelliccia e Giancarlo Rocca (a cura di), Dizionario degli Istituti di Perfezione (DIP), 10 voll., Edizioni paoline, Milano 1974-2003.

Zobacz też

[edytuj | edytuj kod]
Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Bazylika_św._Sykstusa_w_Rzymie&oldid=73433941”