Bełza – Wikipedia, wolna encyklopedia
Bełza – polski herb szlachecki, odmiana herbu Jastrzębiec, z nobilitacji.
Opis herbu
[edytuj | edytuj kod]Opis zgodnie z klasycznymi regułami blazonowania: W polu błękitnym podkowa złota barkiem w dół, w niej krzyż kawalerski srebrny, a nad nim strzała grotem w górę tej samej barwy. W klejnocie nad hełmem w koronie takaż strzała, a w poprzek dwa listki dębowe.
Tadeusz Gajl za Trelińską i Szymańskim podaje jeszcze inną wersję herbu:
W polu błękitnym podkowa srebrna barkiem w dół, w niej krzyż kawalerski złoty. W klejnocie nad hełmem bez korony rogacina podwójnie przekrzyżowana.
Historia herbu
[edytuj | edytuj kod]Herb nadany 12 stycznia 1591 mieszczaninowi krakowskiemu, Erazmowi Bełzie[1].
Herbowni
[edytuj | edytuj kod]Bełza.
Przypisy
[edytuj | edytuj kod]- ↑ Józef Szymański: Herbarz rycerstwa polskiego z XVI wieku. Warszawa: DiG, 2001, s. 109. ISBN 83-7181-217-5.
Bibliografia
[edytuj | edytuj kod]Linki zewnętrzne
[edytuj | edytuj kod]- Herb Bełza z listą nazwisk w elektronicznej wersji Herbarza polskiego Tadeusza Gajla
- Herb Bełza w wersji alternatywnej z listą nazwisk w elektronicznej wersji Herbarza polskiego Tadeusza Gajla