French
DeutschBell Model 3 – Wikipedia, wolna encyklopedia
| Dane podstawowe | |
| Państwo | |
|---|---|
| Producent | Bell Aircraft Corporation |
| Typ | samolot myśliwski |
| Załoga | 1 |
| Historia | |
| Liczba egz. | 0 |
| Dane techniczne | |
| Napęd | 1 × Allison V-1710 |
| Moc | 1150 KM |
| Wymiary | |
| Rozpiętość | 10,67 m |
| Długość | 9,04 m |
| Wysokość | 3,61 m |
| Powierzchnia nośna | 27,78 m² |
| Masa | |
| Startowa | 2446 kg |
| Dane operacyjne | |
| Uzbrojenie | |
| 1 działko 25 mm i 2 km 12,7 mm lub 4 km 12,7 mm | |
Bell Model 3 – niezrealizowany projekt samolotu myśliwskiego zaprojektowanego z zakładach Bell Aircraft. Rozwinięciem koncepcji był powstały później i produkowany seryjnie samolot Bell P-39 Airacobra oraz prototypowy Bell XP-77.
Historia
[edytuj | edytuj kod]Bell P-39 Airacobra był wstępna propozycją powstałą w zakładach Bell Aircraft w odpowiedzi na konkurs United States Army Air Forces (USAAF) X-609 z 19 marca 1937 na jednosilnikowy, jednomiejscowy samolot przechwytujący[1]. Samolot miał bardzo konwencjonalny wygląd jak na ten czas, ale zastosowany w nim nietypowy układ napędowy[1]. Silnik samolotu nie znajdował w dziobie, ale umieszczono go tuż przed kokpitem pilota, tak aby znajdował się jak najbliżej środka ciężkości samolotu, sam kokpit był przesunięty bardzo do tyłu[1]. Położenie kokpitu, za krawędzią spływu skrzydła, blokowało pole widzenia pilota w dół i zapewne bardzo utrudniałoby lądowanie[2]. Kokpit miał drzwi typu samochodowego, podobne jakie później zaprojektowano także dla Airacobry[2].
Śmigło napędzane było wałem napędowym o długości 61 cali (155 cm) przez przekładnię zębatą o przełożeniu 2:1[1]. Jednostkę napędową samolotu miał stanowić silnik Allison V-1710E-2 o mocy 1150 KM[1]. Skrzydło miało profile lotnicze typu NACA 23018 przy nasadzie skrzydła, przechodzący na profil NACA 23009 przy jego końcówce[1].
Uzbrojenie miało się składać z pojedynczego działka 25 mm i dwóch karabinów maszynowych kalibru 12,7 mm lub czterech karabinów maszynowy 12,7 mm umieszczonych w nosie[1]. Zapas amunicji do działka miał wynosić 50 nabojów i po 200 dla każdego karabinu 12,7 mm[2].
Zbudowano pełnoskalowy model samolotu[3] który został oficjalnie pokazany Armii 24 maja 1937[2], ale poprzestano dalszych prac rozwojowych na rzecz Modelu 4, który został przyjęty do produkcji jako Bell P-39 Airacobra[4], oraz w późniejszym czasie, prototypowy Bell XP-77[3].
Przypisy
[edytuj | edytuj kod]Bibliografia
[edytuj | edytuj kod]- Robert T. Dorr, Jerry Scutts: Bell P-39 Airacobra. Crowood Press (UK). ISBN 1-86126-348-1.
- Alain J. Pelletier: Bell Aircraft Since 1935. Annapolis: Naval Institute Press, 1992. ISBN 1-55750-056-8.