Bernard Janik – Wikipedia, wolna encyklopedia

Bernard Janik

Grób Bernarda Janika na Cmentarzu Srebrzysko w Gdańsku
Data i miejsce urodzenia	23 czerwca 1904 Berlin
Data i miejsce śmierci	10 lipca 1977 Gdańsk
Miejsce spoczynku	Cmentarz Srebrzysko
Zawód, zajęcie	pedagog, filolog i germanista
Narodowość	polska
Alma Mater	Uniwersytet im. Adama Mickiewicza w Poznaniu
Multimedia w Wikimedia Commons

Bernard Janik (ur. 23 czerwca 1904 w Berlinie, zm. 10 lipca 1977 w Gdańsku) – polski pedagog, filolog i germanista.

W latach 1927–1931 został wydelegowany przez Ministerstwo Wyznań Religijnych i Oświecenia Publicznego do Holandii – został organizatorem szkolnictwa polskiego wśród emigrantów w zagłębiu węglowym w Limburgii. W 1932 ukończył pedagogikę i germanistykę na Uniwersytecie Poznańskim. W latach 1932–1933 nauczał w Gimnazjum Polskim w Gdańsku. Od 1932 był członkiem zarządu Towarzystwa Przyjaciół Nauki i Sztuki. Od 1936 do 1937 obejmował stanowisko wicedyrektora Biura Gdańskiej Macierzy Szkolnej. Podczas II wojny światowej ukrywał się na terenie Generalnego Gubernatorstwa.

W latach 1945–1948 był dyrektorem I Liceum Ogólnokształcącego w Gdańsku^[1]. W latach 1945–1950 był prezesem Towarzystwa Przyjaciół Nauki i Sztuki, a latach 1956-1960 był jego sekretarzem generalnym. W latach 1956–1974 prowadził lektoraty w Wyższej Szkole Handlu Morskiego^[2].

Bernard Janik opracował i przetłumaczył teksty prawa morskiego, wykazał zależność polskiej terminologii polskiej od języka niderlandzkiego. Był inicjatorem i współautorem monografii Gimnazjum Polskiego Macierzy Szkolnej.

Został pochowany na Cmentarzu Srebrzysko w Gdańsku (rejon IX, kwatera profesorów, rząd 2, grób 24/25)^[3].

• Encyklopedia Gdańska. Gdańsk: Fundacja Gdańska, 2012. ISBN 978-83-929932-5-4. Brak numerów stron w książce

• http://ilo.gda.pl/