Bernard Zwinny – Wikipedia, wolna encyklopedia

Bernard Zwinny
	; Pieczęć Bernarda Zwinnego
	książę jaworski; (z Bolkiem I Surowym)
Okres	od 26 grudnia 1278; do 1281
Poprzednik	Henryk V Brzuchaty
Następca	Bolko I Surowy
	książę lwówecki; (do 1281 z Bolkiem I Surowym)
Okres	od 26 grudnia 1278; do 25 kwietnia 1286
Poprzednik	Henryk V Brzuchaty
Następca	Bolko I Surowy
	Dane biograficzne
Dynastia	Piastowie (Piastowie śląscy)
Data urodzenia	między 1253 a 1257
Data śmierci	25 kwietnia 1286
Ojciec	Bolesław II Rogatka
Matka	Jadwiga Anhalcka
Rodzeństwo	Henryk V Brzuchaty, Bolko I Surowy
	Multimedia w Wikimedia Commons

Bernard Zwinny lwówecki (ur. między 1253 a 1257, zm. 25 kwietnia 1286) – książę lwówecki w latach 1281–1286.

Życiorys

Bernard był najmłodszym synem księcia śląskiego Bolesława II Rogatki i Jadwigi pochodzącej z Anhaltu. Nie wiadomo, kiedy dokładnie się urodził, musiało to jednak nastąpić przed 1258 rokiem, skoro siedem lat późnej został wysłany przez ojca do Wrocławia z dziesięciną dla biskupa Tomasza. W kolejnych latach Bernard aktywnie wspierał politykę ojca i braci Henryka V Brzuchatego i Bolka Surowego (m.in. uczestniczył w zwycięskiej bitwie pod Stolcem). Samodzielnym księciem został dopiero trzy lata po śmierci ojca, w 1281 roku, kiedy to Bolko Surowy wydzielił mu księstwo ze stolicą w Lwówku Śląskim. Niewiele wiadomo także o tym okresie życia Bernarda – z zachowanych informacji można przypuszczać, że był raczej propagatorem wartości rycerskich, o czym świadczyć może zachowana pieczęć księcia. Wskazywać na to może zresztą przydomek, jakim obdarzają Bernarda współczesne źródła: "Zwinny". Szczególną wdzięczność wobec księcia na Lwówku Śląskim zachował zakon joannitów, którego Bernard był hojnym dobroczyńcą, dając im m.in. w 1281 roku wieś Cieplice. Bernard Zwinny zmarł w 1286 roku w stanie bezżennym, nie doczekawszy się następców. Został pochowany w kościele Ojców Dominikanów w Legnicy, zaś jego księstwo zostało połączone z dzielnicą jaworską Bolka Surowego.

Genezę przydomka księcia lwóweckiego wyjaśnił Jan Długosz w swojej kronice:^[1]

„Był bowiem tak dalece zręczny, że na czternaście belek ustawionych w jakimś budynku jedna na drugiej w górę, jak przy budowie, w szybkim rozpędzie wskakiwał, a zeskakując stawał mocno na nogach.”