Bitwa pod Łowiczem – Wikipedia, wolna encyklopedia

Bitwa pod Łowiczem

II wojna północna Potop szwedzki
Czas	25 sierpnia 1656
Miejsce	Łowicz
Przyczyna	próba opanowania basenu Morza Bałtyckiego przez Szwedów
Wynik	zwycięstwo Polaków
Strony konfliktu
I Rzeczpospolita Chanat Krymski Szwecja
Dowódcy
Stefan Czarniecki Hans Böddeker
Siły
6000 jazdy (4000 jazdy koronnej, 2000 Tatarów) 1500 jazdy
Straty
1470 żołnierzy
Położenie na mapie świata miejsce bitwy
52°06′N 19°56′E/52,100000 19,933333

Bitwa pod Łowiczem miała miejsce 25 sierpnia 1656 roku podczas II wojny północnej.

Dywizja polska Stefana Czarnieckiego wycięła pod Łowiczem potężny oddział szwedzki liczący 1500 żołnierzy. Z pogromu uszło podobno tylko 30 rajtarów. Szwedami dowodził generał major Hans Böddeker.

W czasie bitwy Czarniecki został postrzelony w nogę i aż przez dwa miesiące musiał leczyć ranę.

Bitwa pod Łowiczem była pierwszym poważnym sukcesem wojsk Rzeczypospolitej od czasu porażki w trzydniowej bitwie pod Warszawą. Wkrótce energiczne działania Czarnieckiego zmusiły Szwedów i Brandenburczyków do odwrotu na północ.

• Bitwa o Łowicz (1939)

• Leszek Podhorodecki, Rapier i koncerz, Warszawa 1985, ISBN 83-05-11452-X, s. 324
• Miroław Nagielski, Warszawa 1656, Warszawa 1990, Wydawnictwo Bellona, ISBN 83-11-07786-X, s. 233