Bitwa pod Adrianopolem (324) – Wikipedia, wolna encyklopedia

Ten artykuł dotyczy bitwy z 324. Zobacz też: inne bitwy pod Adrianopolem.

Bitwa pod Adrianopolem

Wojna Licyniusza z Konstantynem 314–324
Schemat bitwy
Czas	324
Miejsce	rejon Adrianopola (Edirne), nad rzeką Ebros
Terytorium	Tracja
Wynik	zwycięstwo Konstantyna
Strony konfliktu
wojska Licyniusza wojska Konstantyna
Dowódcy
Licyniusz Konstantyn
Siły
150 000 piechoty, 15 000 jazdy 120 000 piechoty, 10 000 jazdy
Straty
34 000 nieznane, wysokie
Położenie na mapie Morza Śródziemnego miejsce bitwy
41°40′12″N 26°31′30″E/41,670000 26,525000

Bitwa pod Adrianopolem – starcie zbrojne, które miało miejsce w roku 324 n.e. w czasie wojny domowej między Konstantynem a Licyniuszem.

W wyniku rozejmu pomiędzy Konstantynem a Licyniuszem po bitwie na równinie Mardii, wojna domowa przycichła na okres kilku lat. W roku 320 stosunki pomiędzy oboma władcami ponownie się popsuły po tym, jak Konstantyn na stanowiska konsulów mianował swoich synów, co było sprzeczne z ustaleniami traktatu. W roku 324 doszło do nowej wojny. Obaj cesarze (według Zosimosa) mieli zgromadzić potężne jak na ten okres siły ponad 120 000 ludzi i kilkaset okrętów. Liczba ta wydaje się zawyżona, cesarze dysponowali jednak bardzo licznymi armiami^[1].

Późną wiosną 324 Konstantyn wyruszył ze swoimi siłami do Tracji, by w czerwcu tego roku założyć obóz w pobliżu Adrianopola nad rzeką Ebros. Naprzeciwko wojsk Konstantyna znajdował się obóz Licyniusza, którego żołnierze zajęli pozycje niedaleko rzeki Tonsos. Po kilku dniach bezczynności z obu stron, Konstantyn niepostrzeżenie ulokował 5000 łuczników oraz 80 konnych na zalesionym wzgórzu. Sam zaś na czele niewielkiego oddziału jazdy przeprawił się przez Ebros, zaskakując przeciwnika i zmuszając go do ucieczki. Wkrótce przez rzekę przeprawiła się reszta jego wojska, która podjęła pościg za uciekającym wrogiem. Pozostałe wojska jazdy wyszły na jego tyły, wywołując w armii Licyniusza panikę. Uciekający żołnierze Licyniusza byli łatwym celem jazdy Konstantyna, która dokonała masakry przeciwnika. Według Zosimosa w rzezi poległo 34 000 ludzi Licyniusza a reszta zbiegła w nieładzie z pola walki. Pokonany wódz wycofał się do Bizancjum, a resztki jego wojsk znalazły schronienie w Azji^[2][3].

Źródła

• Zosimos: Nowa historia. Przełożyła z greckiego Helena Cichocka; wstęp, bibliografia i komentarze Ewa Wipszycka. Państwowy Instytut "Pax", 2012. ISBN 978-83-211-1923-6.

Opracowania

• Daniel Gazda: Wojny domowe w Imperium Rzymskim. Warszawa: Bellona, 2008. ISBN 978-83-11-11325-1.