Bitwa pod Bibracte – Wikipedia, wolna encyklopedia

Bitwa pod Bibracte

Wojny galijskie
Po bitwie
Czas	58 p.n.e.
Miejsce	Bibracte, Saone et Loire
Terytorium	Galia
Wynik	zwycięstwo Rzymian
Strony konfliktu
Rzymianie Helweci, Bojowie plemiona celtyckie
Dowódcy
Julisz Cezar Divicus
Siły
30 000 70 000 (368 000 cywilów)
Straty
nieznane 130 000
Położenie na mapie świata miejsce bitwy
46,916667°N 4,033333°E/46,916667 4,033333

Bitwa pod Bibracte – bitwa stoczona w roku 58 p.n.e. około 25 km na południe od galijskiego oppidum Bibracte (w okolicy granicznej rzeki Arar, dziś Saony) przez sześć rzymskich legionów (ok. 30 tysięcy żołnierzy) z około siedemdziesięciotysięcznymi siłami osłaniającymi wędrujących na zachód osadników helweckich wraz z rodzinami. Rzymskimi legionami dowodził Gajusz Juliusz Cezar, siłami Helwetów, wspieranymi przez Bojów i Tulingów – Divicus.

W poszukiwaniu nowych terenów do osiedlenia się w okolicach Garonny na ziemiach Galii Helweci, zamieszkujący tereny dzisiejszej Szwajcarii, chcąc ominąć północny skraj terytorium Imperium Rzymskiego – rzymską część Galii Zaalpejskiej – wybrali drogę okrężną, skierowali się na zachód przez położone dalej na północ terytoria Galii, znajdujące się pod kontrolą plemion celtyckich. Grupa Helwetów liczyła około 380 tysięcy ludzi i przemieszczała się w zorganizowany sposób. Mieli ze sobą na przykład listę 258 tysięcy imion osadników, co umożliwiało im m.in. planowanie ich zaopatrzenia.

Juliusz Cezar, namiestnik Galii Narbońskiej, nie chcąc wypuścić z zasięgu swej władzy tak wielkiej liczby ludności wyszedł im naprzeciw w okolicach Genewy, gdzie przygotował fortyfikacje, po czym sprowadził posiłki z Italii. Pod pretekstem ochrony Galii przed zagrożeniem helweckim najazdem, w roku 58 p.n.e. zaatakował ich najpierw podczas przeprawy przez rzekę Arar^[1]. Po bitwie nad Arar skierował się w stronę Bibracte, stolicy sprzymierzonego z Rzymem plemienia Eduów. Tam – około 20 czerwca tego samego roku ponownie starł się z oddziałami Helwetów pod dowództwem Divicusa. Rzymianie zajęli dogodne stanowiska na wzgórzu, po czym około południa uderzyli na zbliżających się Helwetów, obrzucając ich krótkimi włóczniami i rozbijając w ten sposób szyki bojowe przeciwnika. Następnie legioniści zaatakowali wroga mieczami. Bitwa była bardzo zacięta i trwała do zmierzchu. Aż do nocy trwało zdobywanie warownego taboru Helwetów.

Klęska Helwetów była olbrzymia i tylko niedobitkom udało się wymknąć pod osłoną nocy. Po bitwie i przyjęciu kapitulacji, która zobowiązała zwyciężonych do powrotu na stare siedziby, w drogę powrotną udało się tylko około 110 tysięcy osób. Reszta, czyli około ćwierć miliona, zginęła albo rozproszyła się. Badania archeologiczne potwierdzają, że pod Bibracte, prócz walczących zbrojnych Gallów i rzymskich legionistów zginęła znaczna liczba starców, kobiet i dzieci. Wskazuje to na przypuszczenie, graniczące z pewnością, iż po zwycięstwie Rzymianie wymordowali część bezbronnych osadników.

Bitwy nad Arar i pod Bibracte były pierwszymi dwiema bitwami w wojnach galijskich, które w roku 52 p.n.e. zakończyły się zwycięstwem Rzymu i opanowaniem całej Galii.