Bitwa pod Miłosławiem – Wikipedia, wolna encyklopedia

Bitwa pod Miłosławiem
Powstanie wielkopolskie (1848)
Ilustracja
Bitwa pod Miłosławiem wg Juliusza Kossaka
Czas

30 kwietnia 1848

Miejsce

Miłosław

Terytorium

Wielkie Księstwo Poznańskie

Wynik

zwycięstwo wojsk polskich

Strony konfliktu
powstańcy wielkopolscy Prusy
Dowódcy
Ludwik Mierosławski generał Blumen
Siły
ok. 3 400 żołnierzy i 4 działa[1] 2 500 żołnierzy i 4 działa[2]
Straty
ok. 200 żołnierzy 225 żołnierzy
Położenie na mapie Polski
Mapa konturowa Polski, blisko centrum na lewo znajduje się punkt z opisem „miejsce bitwy”
Ziemia52°12′10″N 17°29′22″E/52,202778 17,489444
Inscenizacja bitwy, która odbyła się w ramach obchodów 170-lecia starcia

Bitwa pod Miłosławiem – największe starcie zbrojne powstania wielkopolskiego w 1848 roku, które miało miejsce 30 kwietnia w okolicach Miłosławia.

Opis bitwy

[edytuj | edytuj kod]

Po zwycięstwie pod Książem pruski generał Blumen (2 500 żołnierzy i 4 działa[2]) ruszył dwiema kolumnami od Środy i Wrześni na znajdującego się w Miłosławiu Ludwika Mierosławskiego, który skoncentrował w mieście 1 200 żołnierzy i 4 działa[3]. Początkowo Mierosławski wdał się z Blumenem w pertraktacje, jednak na wieść o spieszącym mu z pomocą z Nowego Miasta oddziale Józefa Garczyńskiego (1 000 żołnierzy) oraz idącym z Pleszewa oddziale Feliksa Białoskórskiego (1 200 żołnierzy), zerwał rozmowy, co doprowadziło do walki.

W pierwszej fazie bitwy słabsze siły polskie zostały wyparte z Miłosławia i zajęły pozycje po obu stronach szosy. W pościg za cofającymi się Polakami Blumen rzucił jazdę. Pościg pruski został wstrzymany z chwilą nadejścia Garczyńskiego, a gdy nadszedł Białoskórski, Polacy ruszyli do kontrataku.

Pomnik Wiosny Ludów w Miłosławiu, sfotografowany w dniu obchodów 170-lecia bitwy pod Miłosławiem

W drugiej fazie bitwy na skutek przybycia posiłków, Polacy przeprowadzili pomyślne kontruderzenie wzdłuż osi drogi, uprzedzili szarżę pruskiej jazdy i wdarli się do miasteczka. Prusacy zmuszeni zostali do odwrotu, jednak wyczerpane walką oddziały powstańcze nie były zdolne do pościgu. Zwycięstwo nie zostało wykorzystane operacyjnie. Straty polskie wyniosły około 200 żołnierzy, a pruskie – 225 żołnierzy.

Upamiętnienie

[edytuj | edytuj kod]

Wydarzenie upamiętniają:

Zobacz też

[edytuj | edytuj kod]

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. Mała Encyklopedia Wojskowa; inne źródła podają ok. 2 700 kosynierów, strzelców i jazdy
  2. a b Mała Encyklopedia Wojskowa; 5000 żołnierzy i 6 dział; http://wrzesnia.w.interia.pl/historia/wiosnal.htm; 7 000 żołnierzy; Edmund Chojecki, Rewolucjoniści i stronnictwa wsteczne, Berlin, 1849
  3. Mała Encyklopedia Wojskowa; 2 100 kosynierów, 370 kawalerzystów, 1 mosiężna armata i 3 armatki wiwatówki oraz 200 lub 420 strzelców; https://web.archive.org/web/20080916122642/http://wrzesnia.w.interia.pl/historia/wiosnal.htm

Bibliografia

[edytuj | edytuj kod]
  • Mała Encyklopedia Wojskowa, Wydawnictwo Ministerstwa Obrony Narodowej, Warszawa 1967, Wydanie I, Tom 2.

Linki zewnętrzne

[edytuj | edytuj kod]