Bitwa pod Trzebnicą – Wikipedia, wolna encyklopedia

Bitwa pod Trzebnicą
wojny husyckie
Czas

13 maja 1433

Miejsce

Trzebnica

Terytorium

Śląsk

Wynik

porażka Husytów

Strony konfliktu
Husyci Wojska księcia Mikołaja V
Dowódcy
Bolko V Husyta Mikołaj V karniowski
Położenie na mapie Polski
Mapa konturowa Polski, blisko centrum na lewo znajduje się punkt z opisem „miejsce bitwy”
Położenie na mapie województwa dolnośląskiego
Mapa konturowa województwa dolnośląskiego, po prawej nieco u góry znajduje się punkt z opisem „miejsce bitwy”
Położenie na mapie powiatu trzebnickiego
Mapa konturowa powiatu trzebnickiego, blisko centrum na dole znajduje się punkt z opisem „miejsce bitwy”
Położenie na mapie gminy Trzebnica
Mapa konturowa gminy Trzebnica, na dole nieco na lewo znajduje się punkt z opisem „miejsce bitwy”
Ziemia51°18′18″N 17°03′41″E/51,305000 17,061389

Bitwa pod Trzebnicą – starcie zbrojne, stoczone 13 maja 1433 roku przez wojska husyckie księcia Bolka V z wojskami księcia Mikołaja V karniowskiego.

W 1433, podczas wojny polsko-krzyżackiej, zebrane głównie z terenu Śląska wojska husyckie pod dowództwem Jana Čapka, wspólnie z siłami polskimi, najechały i spustoszyły należącą do Zakonu Krzyżackiego Nową Marchię i Pomorze Gdańskie, docierając aż do Bałtyku.

Udział husytów w wyprawie miał kluczowe znaczenie dla sytuacji na Śląsku, gdzie pozostałe, nieliczne oddziały husyckie dowodzone przez księcia głogówecko-prudnickiego Bolka V Husytę oraz Piotra Polaka nie były w stanie przeciwstawić się rosnącemu w siłę obozowi antyhusyckiemu, w którego skład wchodzili między innymi biskup wrocławski Konrad Oleśnicki, książę raciborski Mikołaj V, książę oleśnicki Konrad V Kantner oraz książę brzeski Ludwik II. Osamotniony w walce Bolko V Husyta zaczął ponosić klęski z rąk książąt dolnośląskich i bogatego mieszczaństwa, tracąc zdobyte wcześniej tereny Dolnego i Górnego Śląska. Ostatecznie książę głogówecko-prudnicki został pokonany 13 maja 1433 w walnej bitwie pod Trzebnicą przez siły księcia raciborskiego Mikołaja V. Do końca 1433 roku udało się Ślązakom przejąć większość zajmowanych przez husytów miast i zamków. 28 grudnia 1434 załoga husycka opuściła Niemczę, a w styczniu 1435 biskup wrocławski odzyskał Otmuchów i Wierzbno. Były to ostatnie ośrodki husyckie na Śląsku, poza ziemiami pozostającymi pod bezpośrednią władzą Bolka V.

Bibliografia

[edytuj | edytuj kod]
  • Robert Primke, Maciej Szczerepa, Wojciech Szczerepa, Wojny husyckie na Śląsku, Łużycach i Pomorzu, wyd. TECHNOL, 2007, strona 110.
  • Zygmunt Boras, Książęta piastowscy Śląska, wyd. Śląsk, 1974, strona 297.
Wojny husyckie

Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Bitwa_pod_Trzebnicą&oldid=74675846”