Blackburn Botha – Wikipedia, wolna encyklopedia

Blackburn B.26 Botha

Dane podstawowe
Państwo	Wielka Brytania
Producent	Blackburn Aircraft Limited
Typ	morski samolot bombowy, torpedowy i rozpoznawczy
Konstrukcja	dwusilnikowy górnopłat o konstrukcji metalowej, podwozie chowane w locie
Załoga	3–4 (pilot, nawigator-bombardier, radiooperator, strzelec)
Historia
Data oblotu	28 grudnia 1938
Lata produkcji	1938–1942
Wycofanie ze służby	1944
Dane techniczne
Napęd	2 silniki gwiazdowe 14-cylindrowe Bristol Perseus XA
Moc	930 KM (683 kW) każdy
Wymiary
Rozpiętość	17,98 m
Długość	15,58 m
Wysokość	4,46 m
Powierzchnia nośna	48,12 m²
Masa
Własna	5460 kg
Startowa	8369 kg
Osiągi
Prędkość maks.	401 km/h
Prędkość przelotowa	341 km/h
Prędkość wznoszenia	5,0 m/s
Pułap	5600 m
Zasięg	2044 km
Dane operacyjne
Uzbrojenie
1 karabin maszynowy Vickers Mk V kal. 7,7 mm (stały z przodu kadłuba) 2 karabiny maszynowe Lewis Mk III (ruchome w górnej wieżyczce strzeleckiej na grzbiecie kadłuba) 907 kg bomb lub bomb głębinowych albo 1 torpeda typu Mk XII kal. 457 mm
Użytkownicy
Wielka Brytania
Rzuty
Multimedia w Wikimedia Commons

Blackburn B.26 Botha – brytyjski samolot bombowy, torpedowy i rozpoznawczy z okresu II wojny światowej, produkowany przez przedsiębiorstwo Blackburn Aircraft^[1].

Nazwany na cześć Louisa Bothy, pierwszego premiera Związku Południowej Afryki.

W połowie lat 30. XX wieku brytyjskie Ministerstwo Lotnictwa(inne języki) w związku z potrzebą modernizacji swoich sił wydało szereg wymagań na nowe samoloty wojskowe, jedno z nich z 1936 roku dotyczyło morskiego samolotu bombowo-torpedowego przystosowanego do startu z baz lądowych.

Na podstawie tych wymagań wytwórnia lotnicza Blackburn Aircraft Limited opracowała samolot, który oznaczono fabrycznym kodem B.26. Projekt tego samolotu przedstawiono w Ministerstwie Lotniczym i spotkał się on z uznaniem. Podjęło ono decyzję o produkcji seryjnej tego samolotu, nawet bez budowy i sprawdzenia prototypu. Przed podjęciem jednak produkcji seryjnej zmieniono jeszcze parametry wymagane dla samolotu: m.in. zwiększono wymaganą prędkość, udźwig bomb.

Pomimo że projekt samolotu ze względu na silniki o zbyt małej mocy, nie spełniał wymogów, to w 1938 roku rozpoczęto ich produkcję seryjną. Samolot ten otrzymał nazwę Blackburn Botha, a pierwszy seryjny samolot został oblatany 28 grudnia 1938 i był to zarazem oblot pierwszego samolotu tego typu.

W trakcie prób w locie okazało się, że samolot ten ma sporo drobnych usterek konstrukcyjnych, które wyeliminowano w następnym egzemplarzu, na podstawie którego budowano pozostałe samoloty z zamówionej serii oznaczonej jako Mk I.

Po wybuchu II wojny światowej samolot ten okazał się już konstrukcją przestarzałą i w 1942 roku zakończono jego produkcję. Nie podjęto również nowej wersji tego samolotu oznaczonej jako Mk II, która miała mocniejsze silniki.

Ostatecznie w latach 1938–1942 wyprodukowano 580 samolotów Botha, z czego 380 w zakładzie w Brough, a 200 w Dumbarton^[1].

Samoloty Blackburn Botha weszły w 1939 roku na wyposażenie jednostek treningowych, a w 1940 roku do jednostek bojowych lotnictwa obrony wybrzeża, gdzie miały zastąpić samoloty Avro Anson. W sierpniu 1940 roku rozpoczęły one loty patrolowe nad Morzem Północnym, lecz już w listopadzie 1940 roku wycofano je z lotów bojowych, gdyż nie spełniały swoich zadań.

Wycofane z jednostek bojowych oraz wyprodukowane samoloty kierowano już wyłącznie do szkół lotniczych i jednostek treningowych, gdzie użytkowano je do 1943 roku. Potem wykorzystywano je już wyłącznie na ziemi, do szkolenia strzelców pokładowych.

Większość egzemplarzy złomowano w 1943 roku. Nie zachował się żaden egzemplarz samolotu^[1].

Samolot Blackburn Botha to dwusilnikowy górnopłat o konstrukcji metalowej, kabiny zakryte, podwozie wciągane w locie. Napęd: dwa silniki gwiazdowe umieszczone w gondolach na skrzydłach