Bloodhound – Wikipedia, wolna encyklopedia

Bloodhound

Bloodhound – forma black and tan
Inne nazwy	Chien de Saint-Hubert, Pies św. Huberta
Kraj patronacki	Belgia
Kraj pochodzenia	Belgia[1]
Wymiary
Wysokość	63 – 69 cm (u psa), 58 – 63 cm (u suki)[2]
Masa	ok. 48 – 54 kg (u psa), ok. 40 – 48 kg (suki)
Klasyfikacja
FCI	Grupa VI, Sekcja 1, nr wzorca 84
AKC	Hound
ANKC	Grupa 4 (Hounds)
CKC	Grupa 2 – Hounds
KC(UK)	Hound
NZKC	Hounds
UKC	Grupa 2 – Scenthound
Wzorce rasy
AKC ANKC CKC KC(UK) NZKC UKC
Multimedia w Wikimedia Commons

Bloodhound – jedna z ras psów, należąca do grupy psów gończych, posokowców i ras pokrewnych, zaklasyfikowana do sekcji psów gończych. Znajduje się w podsekcji dużych psów gończych. Typ wyżłowaty^[3].

Według klasyfikacji FCI podlega próbom pracy^[1].

Nazwa bloodhound skojarzeniowo wskazuje na psa pracującego „na farbie”, czyli idącego za śladami krwi rannej ofiary, jednak wcześniejsza nazwa angielska blooded hound oznaczała psa czystej krwi. Fakt ten znajduje potwierdzenie w historii rasy. Współczesne bloodhoundy są potomkami w głównej linii psów św. Huberta, które przez wiele stuleci były hodowane w klasztorze w Ardenach, całkowicie izolowane od możliwości krzyżowania się z innym psami. Psy św. Huberta bezpośrednio wywodziły się od dawnych gończych psów celtyckich, które opaci jako zapaleni myśliwi objęli opieką. W 1066 roku Wilhelm Zdobywca sprowadził je do Anglii^[2]. Aktualnie FCI nie rozróżnia psów św. Huberta i bloodhoundów, przyjęło dla nich jeden wzorzec, który opisuje psa głównie w typie angielskim.

Istnieją przekazy piśmienne podające, że w XI wieku na Wyspach Brytyjskich istniały psy myśliwskie (bloodhoundy), które mieszano z psami przywiezionymi z kontynentu i wykorzystywano je jako niezrównanych tropicieli, m.in. do pogoni za zbiegłymi więźniami. Tego typu psy posiadali głównie reprezentanci wyższych stanów w społeczeństwie feudalnym. W Polsce pierwsze bloodhoundy pojawiły się w XIV wieku, towarzyszyły orszakowi królowej Jadwigi, gdy ta przybyła objąć tron polski.

Po raz pierwszy na oficjalnej wystawie psów bloodhounda zaprezentowano w 1860 roku (Birmingham).

W roku 2001 wzorzec bloodhounda został zmodyfikowany: nacisk położono na użytkowe walory, współczesne psy są nieco lżejsze i sprawniejsze niż te hodowane u schyłku ubiegłego stulecia.

Za najbardziej typowe cechy rasy uważa się:

• duże fafle, zwisające nawet 5 cm poniżej żuchwy
• charakterystyczną wąską głowę z wyraźnym guzem potylicznym i z pofałdowaną obfitą skórą (głowa samców jest mocniejsza, a skóra bardziej pomarszczona niż u suk)
• oryginalny, bardzo wydatny ruch, przypominający swingowanie. Obecny bloodhound nie jest już psem powolnym ani ociężałym, takie psy nie są pożądane w hodowli: stawia się na psa energicznego, szlachetnego, masywnego i kościstego, ale nie limfatycznego.

Sierść bloodhounda jest krótka, włos na głowie i uszach bardzo delikatny i miękki, na spodzie ogona nieco dłuższy i sztywny. Umaszczenie rude, czarne lub wątrobiane z podpalaniem. Akceptowane są małe plamy w kolorze białym na ogonie, łapach i klatce piersiowej. Psy o maści płowej muszą mieć wyraźnie pigmentowany nos.

Średniej wielkości, barwy brązowej, orzechowej lub bursztynowej, prawidłowo osadzone. Dopuszczalne lekko obwisłe dolne powieki, tęczówka w całości widoczna^[4].

Szeroki, barwy czarnej lub brązowej^[4].

Ogromne, długie, zwisające po bokach głowy, bardzo nisko osadzone, pokryte aksamitną sierścią^[4].

Długie, miękkie, zwisające do 5 cm poniżej żuchwy. Nadają kufie kwadratowy kształt. Płynnie przechodzą w stronę szyi i podgardla, gdzie zlewają się z łałokiem^[4].

Długa, pozwalająca na swobodne wąchanie podłoża, muskularna, silna, z obfitą, luźną, delikatną skórą, która tworzy podwójne podgardle^[5].

Gruby, mocny, długi, wysoko osadzony i noszony, szablasto wygięty^[6].

Bloodhound jest psem spokojnym i opanowanym, choć w stosunku do obcych nieufnym. Zazwyczaj dobrze dogaduje się z innymi psami, ale ma silny instynkt myśliwski, który może być zagrożeniem dla mniejszych zwierząt. W pracy uparty i zacięty, wykazuje dużą dozę niezależności. Dla znanych mu osób łagodny i serdeczny. Ma niski, tubalny głos.

Pies o nadzwyczaj czułym węchu i pasji poszukiwawczej, sprawdza się przede wszystkim jako znakomity sojusznik policji i służb ratowniczych, podczas gdy nie używa się go już do polowań, choć z powodzeniem startuje w konkursach myśliwskich dla tropowców. Bloodhound jest pierwszą rasą, która została wykorzystana w służbach porządkowych – miało to miejsce w roku 1805 w Anglii.

Bloodhound jest odporny na niekorzystne warunki klimatyczne, wymaga za to sporej dawki ruchu. Do najczęściej występujących u przedstawicieli tej rasy schorzeń należą dysplazja stawów biodrowych i łokciowych oraz zwyrodnienia kręgosłupa. Bloodhoundowi grozi także skręt żołądka. Należy pilnować jego wagi, gdyż nadwaga u psa tej rasy może prowadzić do niewydolności serca i nerek. Pielęgnacja szaty nie nastręcza szczególnych trudności, szczególną uwagę należy przykładać do utrzymywania w czystości fałd skórnych oraz higieny oczu i uszu. Długość życia: 10 do 12 lat.

Bloodhound cieszy się dużą popularnością w USA. W Polsce występuje nielicznie.

• Rino Falappi: Czworonożni przyjaciele: rasy, pielęgnacja i hodowla psów. Warszawa: Dom Wydawniczy "Bellona", 2001. ISBN 83-11-09354-7. Brak numerów stron w książce
• Alain Fournier: Ilustrowana encyklopedia psów rasowych. Warszawa: Carta Blanca. Grupa Wydawnicza PWN, 2012. ISBN 978-83-7705-179-5. Brak numerów stron w książce
• Eva-Maria Krämer: Rasy psów, Oficyna Wydawnicza MULTICO, Warszawa 2003.
• Izabela Przeczek: Psy rasowe. Pochodzenie, rasy, zachowania. Warszawa: Wydawnictwo SBM, 2016. ISBN 978-83-8059-273-5.
• Hans Räber: Encyklopedia psów rasowych, tom II, Oficyna Wydawnicza MULTICO, Warszawa 2001.
• David Taylor: Księga psów. Warszawa: Świat Książki, 1995. ISBN 83-7129-102-7. Brak numerów stron w książce