Bo Nilsson – Wikipedia, wolna encyklopedia

Bo Nilsson (ur. 1 maja 1937 w Skelleftehamn^[1][2][3], zm. 25 czerwca 2018 w Sztokholmie) – szwedzki kompozytor.

Mieszkał w małym miasteczku Malmberget w północnej Szwecji^[1][3]. Dysponował jedynie podstawowym wykształceniem muzycznym i elementarnymi doświadczeniami jako pianista jazzowy, w zakresie kompozycji był samoukiem^[1]. Poznał dzieła XX-wiecznej awangardy muzycznej z audycji radiowych i lektury nielicznych dostępnych partytur^[1][3]. W 1956 roku jego utwór 2 Stücke został zaprezentowany na antenie kolońskiej rozgłośni Westdeutscher Rundfunk w ramach cyklu Musik der Zeit, a w 1957 roku kompozycja Frequenzen została wykonana na festiwalu Międzynarodowego Towarzystwa Muzyki Współczesnej w Zurychu, jako jedyny utwór skandynawskiego kompozytora^[1][3]. Był uczestnikiem Międzynarodowych Letnich Kursów Nowej Muzyki w Darmstadcie, gdzie wykonywano jego utwory^[1].

Na przełomie lat 50. i 60. cieszył się dużą popularnością, uważany był za jednego z najoryginalniejszych twórców młodego pokolenia^[1][4]. Jego sława szybko jednak przygasła, kompozytor nie uczestniczył bowiem w żadnych wydarzeniach festiwalowych i nie wykładał na żadnej z prestiżowych uczelni^[1], braki warsztatowe spowodowały też brak oryginalności kolejnych utworów^[4]. W 20 lat po spektakularnym debiucie niemiecki muzykolog Hanspeter Krellmann opisywał go jako zapomnianego już awangardzistę^[1].

Opublikował autobiografie Spaderboken (wyd. Sztokholm 1966)^[4] i Livet i en mössa (wyd. Sztokholm 1984)^[2].

We wczesnym okresie swojej twórczości wzorował się na serializmie Karlheinza Stockhausena i fakturze instrumentacyjnej Pierre’a Bouleza, stosując punktualistyczne zatomizowanie materiału dwunastodźwiękowego i niekonwencjonalne kombinacje instrumentacyjne z charakterystycznym pierwszoplanowym eksponowaniem aparatu perkusyjnego, skomplikowane podziały rytmiczne i liczbowo-ułamkową skalę dynamiki^[1]. Podejmował próby z aleatoryzmem i muzyką graficzną^[1]. Jego muzyka cechuje się dużą wrażliwością kolorystyczną^[1][4].

W miarę upływu czasu Nilsson odszedł od trendów awangardowych, a jego muzyka uległa konwencjonalizacji^[4]. W latach 60. zaczął pisać głównie muzykę na potrzeby kina i telewizji, nawiązując do tradycji szwedzkiego romantyzmu^[3].

(na podstawie materiałów źródłowych^[1][2][3])