Bogdan Baran – Wikipedia, wolna encyklopedia

Bogdan Baran (ur. 10 sierpnia 1952 w Krakowie) – polski pisarz, eseista, autor własnych książek i ponad stu przekładów książkowych z humanistyki i literatury pięknej niemieckiej, anglosaskiej i romańskiej.

Ukończył filozofię i matematykę na Uniwersytecie Jagiellońskim (1976). W 1988 uzyskał stopień doktora za rozprawę Pojęcie transcendencji u Martina Heideggera i Emmanuela Levinasa.

W latach 1976–1983 pracownik Instytutu Filozofii UJ, w latach 1983–1987 redaktor Wydawnictwa Literackiego. W latach 90. wydawca, obecnie przewodniczący Rady Redakcyjnej Wydawnictwa Aletheia.

Członek PEN Clubu, członek Prezydium ZG Stowarzyszenia Pisarzy Polskich, członek Rady Organizacji Pozarządowych przy Ministrze Kultury i Dziedzictwa Narodowego (2013–2016), prezes Zarządu Fundacji Domu Literatury w Warszawie. W latach 1985–1990 stypendysta m.in. Fundacji Humboldta i Fundacji Boscha (RFN), Instytutu Nauk o Człowieku (Austria).

• Anatem B. czyli historia naturalna Rzeczywistości (1983)
• Fenomenologia amerykańska (1990)
• Saga Heideggera (1990)
• Postmodernizm (1992)
• Postnietzsche (1997)
• Postmodernizm i końce wieku (2003)
• Heidegger i powszechna demobilizacja (2004)

• Spekulacje, red. Isaac Asimov i Alice Laurance (1985)
• Aldous Huxley, Nowy wspaniały świat (1988, 2004)
• Ira Levin, Dziecko Rosemary (1988, 2007)
• Martin Heidegger, Kant a problem metafizyki (1989, 2012)
• Woody Allen, Skutki uboczne (1990, 2007)
• Martin Heidegger, Bycie i czas (1994, 2003)
• Hans-Georg Gadamer, Prawda i metoda (1994, 2004, 2007)
• Jean Améry, O starzeniu się. Podnieść na siebie rękę (2007, 2018)
• Doris Lessing, Pamiętnik przetrwania (2007)
• Friedrich Nietzsche, Listy (2007)
• Max Scheler, Resentyment a moralności (2008)
• Slavoj Žižek, O wierze (2008), Żądanie niemożliwego (2014)
• Friedrich Nietzsche, Pisma pozostałe (2009)
• Walter Muschg, Tragiczne dzieje literatury (2010)
• Walter Benjamin, Berlińskie dzieciństwo na przełomie wieków (2010); Ulica jednokierunkowa (2011); Dziennik moskiewski (2012); Sny (2017); Krytyka i narracja. Pisma o literaturze (2018), Podróże wyobraźni (2021)
• Umberto Eco, Kant a dziobak (2012)
• Claude Lévi-Strauss, Od miodu do popiołów (2013)
• Terry Eagleton, Zło (2012), Kultura a śmierć Boga (2014), Teoria literatury (2015)
• Niklas Luhmann, Szkice o sztuce i literaturze (2016)
• Ernst Jünger, Wybrane eseje o słowach i drzewach (2017)
• Peter Sloterdijk, Stres a wolność (2018)
• Harold Bloom, Zachodni kanon (2019)
• Stéphane Mallarmé, Prozy różne (2020)

• Lesław Bartelski M.: Polscy pisarze współcześni, 1939–1991: Leksykon. Wydawn. Nauk. PWN. ISBN 83-01-11593-9. Brak numerów stron w książce