French
DeutschBolesław Gidziński – Wikipedia, wolna encyklopedia
Bolesław Gidziński pseud. Twardy (ur. 1910 we Włodzimierzu Wołyńskim, zm. 30 kwietnia 1943 w lasach nad Pilicą) – działacz komunistyczny, oficer Gwardii Ludowej (GL).
Życiorys
[edytuj | edytuj kod]Ukończył szkołę powszechną i pracował jako szewc. W wieku 18 lat wstąpił do KPP. Brał udział w ogólnopolskim strajku robotników skórzanych, za co został aresztowany w Warszawie.
W latach 1940−1941 działał w Stowarzyszeniu Przyjaciół ZSRR, a następnie w Związku Walki Wyzwoleńczej (ZWW), gdzie był sekretarzem dzielnicy Śródmieście. Po powstaniu PPR objął w niej analogiczną funkcję; wstąpił też do GL. Utworzył Wydział Zaopatrzenia i Broni sztabu Głównego GL; w swoim mieszkaniu urządził skład broni, punkt spotkań i drukarnię PPR. Założył wraz z żoną Komitet Pomocy Ofiarom Faszyzmu. Współpracował z Franciszkiem Zubrzyckim „Małym Frankiem” i brał udział w organizowaniu pierwszego oddziału partyzanckiego GL, im. Stefana Czarnieckiego.
15 lipca 1942 roku otrzymał pochwałę i stopień oficera Sztabu Głównego GL. Na przełomie września i października 1942 roku, po masowych aresztowaniach komunistów, opuścił Warszawę i walczył w oddziale partyzanckim na Kielecczyźnie, gdzie zginął w walce z Niemcami.
Upamiętnienie
[edytuj | edytuj kod]W listopadzie 1961 roku jego imieniem nazwano ulicę w Warszawie, w obecnej dzielnicy Włochy[1][2].
Przypisy
[edytuj | edytuj kod]- ↑ Uchwała nr 28 Rady Narodowej Miasta Stołecznego Warszawy z dnia 24 listopada 1961 r. w sprawie nadania nazw ulicom, „Dziennik Urzędowy Rady Narodowej m.st. Warszawy”, Warszawa, dnia 20 grudnia 1961 r., nr 22, poz. 96, s. 3
- ↑ Kwiryna Handke: Słownik nazewnictwa Warszawy. Warszawa: Slawistyczny Ośrodek Wydawniczy, 1998, s. 390. ISBN 83-86619-97X.
Bibliografia
[edytuj | edytuj kod]- Polski Słownik Biograficzny t. VII, Kraków 1948-1958.
- Edward Gronczewski, Walczyli o Polskę Ludową, Warszawa 1982.