Bolesław Radomski (duchowny) – Wikipedia, wolna encyklopedia

Bolesław Radomski (ur. 31 października 1904 w Jaśle, zm. 27 września 1956)^[1] – polski duchowny katolicki, teolog, profesor Katolickiego Uniwersytetu Lubelskiego i Uniwersytetu Warszawskiego, od 1949 dziekan Wydziału Teologii KUL^[2].

Syn Michała i Józefy z Heymów Radomskich. W latach 1916–1918 był uczniem III Gimnazjum im. Jana III Sobieskiego w Krakowie. W latach 1918–1921 odbył naukę w Państwowej Szkole Realnej w Tarnobrzegu. Tam uzyskał maturę. Od 1921 studiował na Politechnice Lwowskiej. Przerwał te studia i wstąpił do Seminarium Duchowego we Lwowie. Równocześnie podjął studia na Wydziale Teologicznym Uniwersytetu Lwowskiego, w trakcie których, po dwóch latach, zaczął studiować na Uniwersytecie Gregoriańskim w Rzymie. Uzyskał tam w 1925 doktorat w zakresie filozofii. W 1928 na podstawie rozprawy pt. De ecclesiastica interpretatione dogmatis liberi arbitrii otrzymał stopień doktora teologii. Uzyskał także doktorat na Studium św. Tomasza^[1].

6 listopada 1927 otrzymał we Lwowie święcenia kapłańskie^[3]. W latach 1929–1930 był wikariuszem parafii św. Wawrzyńca w Żółkwi a w latach 1930–1932 wikariuszem parafii św. Anny we Lwowie i zarazem prefektem Gimnazjum Żeńskiego im. Juliusza Słowackiego we Lwowie. Napisał dzieło pt. Principia doctrinae de ordine mundi, które nie zostało przyjęte przez Wydział Teologiczny Uniwersytetu Jana Kazimierza jako rozprawa habilitacyjna^[1].

W latach 1933–1939 był asystentem na Wydziale Teologicznym Uniwersytetu Jana Kazimierza. W latach 1933–1934 prowadził badania naukowe w Bibliotheca Vaticana, Bibliotheca Ambrosiana w Mediolanie, w Bibliotheque Nationale w Paryżu oraz w British Museum, w wyniku których napisał rozprawę pt. Marka Efeskiego nauka o zbawieniu^[1].

Podczas okupacji był kapelanem sióstr felicjanek we Lwowie. W wyniku prowadzonej przezeń pracy naukowej powstały dzieła pt. Platonizm religii greckiej i Trudności kulturowe rosyjskiego problemu misyjnego^[1].

Po zakończeniu wojny wyjechał ze Lwowa i osiedlił się w Łodzi. W maju 1945 uzyskał na Wydziale Teologii Katolickiej Uniwersytetu Warszawskiego habilitację. Od jesieni 1945 był wykładowcą w Seminarium Duchownym w Łodzi i wykładowcą teologii pozytywnej na Wydziale Teologii Katolickiej Uniwersytetu Warszawskiego^[1].

W 1946 otrzymał nominację na kierownika katedry i sekcji teologii fundamentalnej Katolickiego Uniwersytetu Lubelskiego. Prowadził tam wykłady z teologii fundamentalnej i historii religii. W 1947 został mianowany przez ministra oświaty profesorem nadzwyczajnym. W 1954 Senat KUL złożył wniosek o mianowanie go profesorem zwyczajnym. W 1949 został dziekanem Wydziału Teologicznego KUL^[1].

Pod jego kierunkiem stopień doktora uzyskali: ks. Stanisław Nagy, ks. H. Bogacki, ks. E. Tomaszewski, ks. J. Tatarczak, ks. J. Krajewski, ks. B. Efner, ks. E. Rosieński. Pisanie rozprawy doktorskiej pod jego kierunkiem rozpoczął ks. Czesław Bartnik^[1].

Zmarł 27 września 1956 śmiercią tragiczną potrącony przez samochód. Został pochowany na cmentarzu przy ul. Lipowej w Lublinie^[1].