Bomba przeciwczołgowa – Wikipedia, wolna encyklopedia

Bomba przeciwczołgowabomba lotnicza przeznaczona przede wszystkim do niszczenia broni pancernej[1], a także sprzętu opancerzonego, okrętów, składów amunicji, zbiorników paliwa i transportu kolejowego nieprzyjaciela[2].

Charakterystyka

[edytuj | edytuj kod]

Bomba przeciwczołgowa przebija strumieniem kumulacyjnym o wielkiej energii pancerz o grubości do kilkuset milimetrów w zależności od masy ładunku wybuchowego, rodzaju wkładki kumulacyjnej i kąta spotkania z przeszkodą. Osłonięte pancerzem urządzenia i załoga czołgu rażone są wysoką temperaturą przenikającego strumienia oraz wpadającymi za nim odłamkami[3].

W Leksykonie wiedzy wojskowej wymieniony jest także osobny typ bomby – bomba przeciwpancerna, która zdefiniowana jest jako bomba lotnicza stosowana do niszczenia celów opancerzonych i obiektów betonowej lub żelazobetonowej osłonie. Według leksykonu stosuje się bomby przeciwpancerne o masie od kilku do kilkuset kilogramów, które po zetknięciu się z przeszkodą przebijają ją i wybuchają wewnątrz celu[2].

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]

Bibliografia

[edytuj | edytuj kod]