Bretończycy – Wikipedia, wolna encyklopedia

Bretończycy

Obraz Williama-Adolphe Bouguereau'a przedstawiający bretońską rodzinę - brata i siostrę (1871)
Populacja	ok. 6 milionów
Miejsce zamieszkania	Francja Kanada Stany Zjednoczone Wielka Brytania Irlandia
Język	bretoński, francuski (dialekt galijski)
Religia	katolicyzm
Pokrewne	Kornwalijczycy, Walijczycy

Bretończycy – ludność celtycka, zamieszkująca Bretanię w północno-zachodniej części Francji. Ich językiem rodzimym jest bretoński, używany przez ok. 300 tysięcy osób. Jeszcze w średniowieczu Bretończycy mogli porozumiewać się z Kornwalijczykami władającymi językiem kornijskim, gdyż oba te narody posiadają wspólne korzenie. Bretończycy są to w ogólnym ujęciu Brytowie, którzy zostali zmuszeni do opuszczenia Brytanii we wczesnym średniowieczu, w czasie ekspansji Anglosasów na Wyspy Brytyjskie. Wśród wierzącej części Bretończyków dominującą religią jest chrześcijaństwo wyznania katolickiego.