Brucyt – Wikipedia, wolna encyklopedia

Brucyt
Ilustracja
Właściwości chemiczne i fizyczne
Skład chemiczny

wodorotlenku magnezu
(Mg(OH)2)

Twardość w skali Mohsa

2,5 – 3

Łupliwość

wyśmienita

Układ krystalograficzny

trygonalny

Gęstość minerału

2,39 – 2,40 g/cm³

Właściwości optyczne
Barwa

biała, pastelowa zielona, niebieska, szara, miodowa, bezbarwna

Rysa

biała

Połysk

szklisty, jedwabisty

Marmur serpentynowo - brucytowy

Brucyt – rzadki minerał z gromady wodorotlenków Mg(OH)2[1].

Nazwa pochodzi od nazwiska amerykańskiego mineraloga Archibalda Bruce’a (1777–1818).

Charakterystyka

[edytuj | edytuj kod]

Właściwości

[edytuj | edytuj kod]

Tworzy kryształy o pokroju tabliczkowym, płytkowym, łuskowym lub włosowym, niekiedy w formie romboedrów. Zwykle występuje w formie skupień zbitych. Blaszkowo – łuseczkowe agregaty przypominają wyglądem talk, włókniste są podobne do azbestu – (nemalit). Jest giętki, mało sprężysty, przezroczysty[1].

Występowanie

[edytuj | edytuj kod]

W skałach metamorficznych powstałych w warunkach przeobrażeń kontaktowych. Spotykany jest w serpentynitach; łupkach - chlorytowych i talkowych, w dolomitach, marmurach. Tworzy się też w niskotemperaturowych utworach hydrotermalnych[1].

Miejsca występowania:

Zastosowanie

[edytuj | edytuj kod]
  • Surowiec do produkcji materiałów ogniotrwałych,
  • Poszukiwany kamień kolekcjonerski,
  • surowiec do otrzymywania magnezu.

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. a b c O. Medenbach, C. Sussieck-Fornefeld: Minerały. Warszawa: Świat Książki, 1996, s. 120, seria: Leksykon Przyrodniczy. ISBN 83-7129-194-9.

Linki zewnętrzne

[edytuj | edytuj kod]