C1 Ariete – Wikipedia, wolna encyklopedia

C-1 Ariete

Dane podstawowe
Państwo	Włochy
Producent	OTO Melara(inne języki)/Iveco-Fiat
Typ pojazdu	czołg podstawowy
Trakcja	gąsienicowa
Załoga	4 osoby
Historia
Produkcja	1995-2002
Egzemplarze	200
Dane techniczne
Silnik	IVECO V-12 MTCA 12-cylindrowy turbodoładowany diesel o mocy 1300 KM (2300 obr./min)
Długość	9520 mm kadłuba: 7600 mm
Szerokość	3420 mm (bez ekranów bocznych) 3610 mm (z ekranami)
Wysokość	2450 mm (do stropu wieży)
Prześwit	440 mm
Masa	bojowa: 48 000 kg
Osiągi
Prędkość	>65 km/h
Zasięg pojazdu	550
Pokonywanie przeszkód
Brody (głęb.)	bez przygotowania: 1,2 m
Rowy (szer.)	3,0 m
Ściany (wys.)	2,1 m
Dane operacyjne
Uzbrojenie
1 x armata czołgowa OTO Melara kalibru 120 mm 2 x czkm kalibru 7,62 mm
Wyposażenie
2 × 4 wyrzutniki granatów dymnych
Użytkownicy
Włochy
Multimedia w Wikimedia Commons

C-1 Ariete – współczesny, włoski czołg podstawowy produkowany przez firmy Iveco i OTO Melara(inne języki) (obecnie Leonardo S.p.A.).

Na początku lat 80. XX wieku na zlecenie sił zbrojnych rozpoczęto we Włoszech prace nad nowym czołgiem podstawowym, następcą eksploatowanych czołgów Leopard 1. Projekt powstał w konsorcjum tworzonym przez koncerny Iveco-Fiat (odpowiedzialny za projekt układu napędowego i silnika) oraz OTO Melara(inne języki) (pozostałe układy czołgu i końcowa integracja konstrukcji). Pierwszy prototyp czołgu był gotowy w 1986 roku, w 1988 roku powstała prototypowa seria pięciu wozów przeznaczonych do testów.

Produkcja seryjna rozpoczęła się w 1995 roku i trwała do 2002 roku. W tym czasie wyprodukowano zamówione 200 egzemplarzy czołgu.

Ariete może prowadzić ogień do celów stacjonarnych i ruchomych, zarówno w dzień, jak i w nocy, także gdy sam czołg jest w ruchu. Uzbrojenie czołgu stanowi gładkolufowe działo kalibru 120 mm firmy OTO Melara o lufie długości 44 kalibrów wyposażonej w osłonę termiczną i eżektor usuwający gazy prochowe i oporopowrotnik. Lufa jest hydraulicznie stabilizowana w dwóch płaszczyznach i może strzelać każdym typem amunicji – także APFSDS i HEAT. Jednostka ognia wynosi 42 sztuki amunicji, z czego 15 w wieży, a 27 w kadłubie. Dodatkowym uzbrojeniem czołgu jest współosiowy z działem karabin maszynowy kalibru 7,62 mm oraz drugi takiego samego kalibru zamontowany na dachu wieży.

Systemem kontroli ognia czołgu jest TURMS FCS opracowany i produkowany przez Galileo Avionica z Florencji. W jego skład wchodzi panoramiczny dzienno-nocny peryskop dowódcy (pole obserwacji poziomej – 360°, pionowej – od -10° do +60°), stabilizowany celownik działonowego z układem obserwacji w podczerwieni, dalmierz laserowy MTL8 i komputer COSMO opracowujący dane meteorologiczne (zwłaszcza o prędkości wiatru), dane o ruchu czołgu, zużyciu lufy (maksymalna jej żywotność to 800 strzałów), typie amunicji i celu dla uzyskania optymalnej skuteczności ognia. Prowadzić ogień może zarówno dowódca, jak i działonowy. Dowódca, którego stanowisko znajduje się po prawej stronie wieży, obok wspomnianego peryskopu dysponuje monitorem termowizyjnym połączonym z termowizorem działonowego. Kierowca (jego stanowisko jest po prawej stronie kadłuba) używa trzech peryskopów, w tym jednego noktowizyjnego. Czołg wyposażony jest w okrężny system ostrzegania przed opromieniowaniem laserem RALM oraz systemy ochrony przed skutkami użycia broni ABC. Na obu ścianach bocznch wieży zainstalowano uruchamiane elektrycznie wyrzutnie granatów dymnych.

Silnikiem Ariete jest 12-cylindrowa jednostka napędowa Fiata MTCA o mocy maksymalnej 937 kW pozwalający na rozwinięcie prędkości 65 km/h na drodze. Układ jezdny składa się z siedmiu pokrytych gumą kół jezdnych z zawieszeniem na wałkach skrętnych, 4 rolek prowadzących, koła napinającego z przodu i napędowego z tyłu na każdej burcie, hamowane za pomocą hamulca hydrodynamicznego i hamulców tarczowych. Kąt rampowy wynosi 60%, maksymalna możliwa do pokonania szerokość rowu – 3 m, a wysokość ściany pionowej – 120 centymetrów.

• Igor Witkowski. Czołg C-1 Ariete. „Nowa Technika Wojskowa”. 1992. nr 5 (11). s. s. 5-6. ISSN 1230-1655. 
• Foss F. Ch.: Jane’s tank & combat vehicle recognition guide. New York: HarperCollinsPublishers, 2000. ISBN 0-00-472452-6. Brak numerów stron w książce