Carlo Chiarlo – Wikipedia, wolna encyklopedia

Carlo Chiarlo
Kardynał prezbiter
Ilustracja
Herb duchownego Lux mea Dominus
Pan moim światłem
Kraj działania

Włochy

Data i miejsce urodzenia

4 listopada 1881
Pontremoli

Data i miejsce śmierci

21 stycznia 1964
Lukka

Nuncjusz apostolski do specjalnych poruczeń
Okres sprawowania

1954–1958

Wyznanie

katolicyzm

Kościół

rzymskokatolicki

Prezbiterat

28 maja 1904

Nominacja biskupia

12 października 1928

Sakra biskupia

11 listopada 1928

Kreacja kardynalska

15 grudnia 1958
Jan XXIII

Kościół tytularny

S. Maria in Portico

Odznaczenia
Order Zasługi Republiki Włoskiej I Klasy z Wielkim Łańcuchem (1951-2001) Order Orła Białego (1921–1990) Krzyż Komandorski z Gwiazdą Orderu Odrodzenia Polski
Sukcesja apostolska
Data konsekracji

11 listopada 1928

Konsekrator

Pietro Gasparri

Współkonsekratorzy

Giovanni Volpi
Teodor Kubina

Carlo Chiarlo (ur. 4 listopada 1881, zm. 21 stycznia 1964) – włoski duchowny katolicki, kardynał, wysoki urzędnik Kurii Rzymskiej.

Święcenia kapłańskie przyjął w 1904. W 1928 mianowany tytularnym arcybiskupem Amida. Pełnił funkcję nuncjusza w Boliwii, Kostaryce, Hondurasie, Nikaragui, Salwadorze, Panamie i Brazylii. Od 1954 do 1958 pracownik watykańskiego Sekretariatu Stanu. Kreowany kardynałem w 1958. Uczestnik dwóch pierwszych sesji Soboru Watykańskiego II.

Odznaczony m.in. włoskim Krzyżem Wielkim Orderu Zasługi (17 grudnia 1953)[1][2] i polskim Krzyżem Komandorskim z Gwiazdą Orderu Odrodzenia Polski (1953)[1]. Postanowieniem z 20 lutego 1951 r. został przez prezydenta RP na Obczyźnie Augusta Zaleskiego odznaczony Orderem Orła Białego[3].

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. a b Chiarlo, Carlo - TracesOfWar.com [online], www.tracesofwar.com [dostęp 2022-08-30].
  2. Chiarlo S.E. Rev.ma Mons. Carlo. Cavaliere di Gran Croce Ordine al Merito della Repubblica Italiana, quirinale.it
  3. Krzysztof Filipow: Order Orła Białego. Wyd. Białystok 1995.s. 59