Catherine Spaak – Wikipedia, wolna encyklopedia

Catherine Spaak
Ilustracja
Catherine Spaak (1975)
Data i miejsce urodzenia

3 kwietnia 1945
Boulogne-Billancourt

Data i miejsce śmierci

17 kwietnia 2022
Rzym

Zawód

aktorka, piosenkarka, prezenterka telewizyjna

Lata aktywności

1960–2019

Multimedia w Wikimedia Commons
Strona internetowa

Catherine Spaak (ur. 3 kwietnia 1945 w Boulogne-Billancourt, zm. 17 kwietnia 2022 w Rzymie[1]) – francuska i włoska aktorka i piosenkarka belgijskiego pochodzenia, córka scenarzysty Charles’a Spaaka, naturalizowana Włoszka (miała obywatelstwo francuskie i włoskie)[2].

W latach 60. i 70. była popularną odtwórczynią ról komediowych w filmach włoskich, realizowanych przez najbardziej znanych reżyserów, takich jak: Alberto Lattuada, Damiano Damiani, Mario Monicelli czy Dino Risi. Od lat 80. znana również jako prezenterka telewizyjna.

Życiorys i kariera artystyczna

[edytuj | edytuj kod]

Catherine Spaak urodziła się 3 kwietnia 1945 roku w Boulogne-Billancourt w belgijskiej rodzinie artystów: jej ojciec, Charles Spaak, był scenarzystą filmowym, zaś matka, Claudie Clèves – aktorką; aktorką jest również jej siostra, Agnès. Jej wuj, Paul-Henri był przez kilka kadencji premierem Belgii[3].

W 1960 roku Catherine Spaak przeprowadziła się do Włoch[3]. Po zagraniu niewielkiej roli w filmie Le trou Jacques’a Beckera, w 1960 roku zadebiutowała we Włoszech w filmie Alberta Lattuady I dolci inganni, kreując stereotyp nastolatki bez skrupułów. Podobną postać kreowała w licznych filmach, w których grała w pierwszej połowie lat 60., takich jak Diciottenni al sole, Il sorpasso, La noia, La calda vita, La parmigiana, La bugiarda i La voglia matta. Na ich planie zdjęciowym poznała Fabrizia Capucciego, za którego wyszła w 1963 roku i z którego to związku urodziła się Sabrina, aktorka teatralna[4].

W tym samym czasie rozpoczęła we Włoszech karierę piosenkarską[4]. W 1962 roku wytwórnia Ricordi wydała jej debiutancki singiel, „Perdono”[5], a w 1963 – debiutancką płytę długogrającą, zatytułowaną jej imieniem i nazwiskiem[6].

W 1964 roku otrzymała Targa d’oro na David di Donatello. Kontynuowała we Włoszech współpracę z najbardziej znanymi autorami i reżyserami, stając się stałą odtwórczynią ról komediowych (Armia Brancaleone, Adulterio all’Italiana, La matriarca, Certo, certissimo... anzi probabile)[4].

Później porzuciła typ filmowej „lolitki”, by zagrać w komediach o bardziej gorzkim i sarkastycznym zabarwieniu, takich jak Adulterio all’Italiana (1966, reż. Pasquale Festa Campanile)[3]. W 1968 roku pod kierunkiem Antonello Falqui zagrała w La vedova allegra, musicalu telewizyjnym będącym adaptacją operetki o tym samym tytule. W partiach śpiewanych dubbingowała ją Lucia Mannucci z Quartetto Cetra, a jej partnerem był Johnny Dorelli[4]. Pomiędzy nimi narodziła się więź uczuciowa, która następnie doprowadziła ich do zawarcia związku małżeńskiego (1972–1978)[3], z którego urodził się syn, Giorgio Guidi[7]. Filmy z lat 60. i 70., w których grała Catherine Spaak, zwróciły na nią uwagę publiczności i sprawiły, że stała się wzorem do naśladowania dla ówczesnych dziewcząt[8].

Pod koniec lat 70. zaczęła pracować jako dziennikarka dla Corriere della Sera, Mattino di Napoli oraz dla magazynów Anna, Moda i TV Sorrisi e Canzoni[8]. Stopniowo ograniczała swoją działalność filmową. W sezonie 1978–1979 występowała w roli Rossany w komedii muzycznej Cyrano (napisanej przez Riccarda Pazzaglię i Domenica Modugna), w reżyserii Daniele D’Anza[4].

Po kilku latach nieobecności w kinie powróciła do życia publicznego jako dziennikarka i prezenterka telewizyjna: w sieci Mediaset w 1985 roku zainaugurowała program Forum, który był wówczas prezentowany przez Ritę Dalla Chiesę[3]. Od 1987 roku przez ponad 15 lat prowadziła w Rai 3 talk-show Harem[8]. Gościła w tym czasie, między innymi, aktorki Catherine Deneuve i Rossellę Falk oraz pisarkę Helgę Schneider[2].

W 2002 roku rozpoczęła w kanale La7 prowadzenie Il sogno dell'angelo, programu poświęconego zjawiskom paranormalnym[9].

W latach 1993–2010 była żoną architekta Daniela Reya, a w 2013 roku wyszła ponownie za mąż za Vladimira Tusellego[3].

Od 26 stycznia 2015 roku była jedną z uczestniczek dziesiątej edycji reality show, L’isola dei famosi, emitowanego przez Canale 5 i prowadzonego przez Alessię Marcuzzi[4].

Wraz z Brigitte Bardot wystosowała apel do José Barroso o ustanowienie Europejskiego Dnia Wegetarianizmu[4].

We wrześniu 2020 roku Catherine Spaak została zaproszona do programu Storie Italiane, prowadzonego na Rai 1 przez Eleonorę Daniele, aby zaprezentować swój nowy film, La vacanza. W trakcie rozmowy ujawniła, że pół roku wcześniej miała wylew krwi do mózgu, a później napady padaczkowe z powodu blizn. Aktorka dodała: „Nie przyjechałam tu tylko po to, żeby rozmawiać o moim filmie. Chcę przekazać ludziom wiadomość, że jeśli jesteśmy chorzy, to nie musimy się wstydzić. Nie straciłam hartu ducha i odwagi. Mówię wszystkim, że idę do przodu”[10].

Działalność pisarska

[edytuj | edytuj kod]

W 1982 roku wydała swoją pierwszą książkę "26 donne", po której ukazała się autobiografia "Da me". (1992) oraz powieści "Un cuore perso" (1995) i "Oltre il cielo" (1996)[8].

Filmografia

[edytuj | edytuj kod]

Kinowa

[edytuj | edytuj kod]
Catherine Spaak w filmie La noia (1963)
Catherine Spaak (1968)
Catherine Spaak i Jean-Louis Trintignant w filmie La matriarca (1968)

Lista na podstawie IMDb[11] oraz Film Italia[12]:

Telewizyjna

[edytuj | edytuj kod]

Lista na podstawie IMDb[11]:

  • La vedova allegra (1968, film TV)
  • La gatta (1978, miniserial TV)
  • Racconti di fantascienza (1979, serial TV)
  • Fosca (1981, film TV)
  • Freddo da morire (1982, film TV)
  • La martingal (1983, film TV)
  • Benedetta e company (1983, film TV)
  • Ophiria (1983, miniserial TV)
  • Un seul être vous manque (1984, serial TV)
  • Affari di famiglia (1986, film TV)
  • Cinéma 16 (1986, serial TV)
  • Le rire de Caïn (1986, miniserial TV)
  • La voglia di vincere (1987, miniserial TV)
  • L'ingranaggio (1987, film TV)
  • Sei delitti per padre Brown (1988, miniserial TV)
  • E non se ne vogliono andare! (1988, film TV)
  • E se poi se ne vanno? (1989, film TV)
  • Une famille formidable (1993, serial TV)
  • Il ritorno del piccolo Lord (2000, film TV)
  • Questa è la mia terra (2006, serial TV)
  • Zen (2011, miniserial TV)
  • Mistery! (2011, serial TV)
  • Un medico in famiglia (2013, serial TV)

Programy telewizyjne

[edytuj | edytuj kod]

Teatr

[edytuj | edytuj kod]
Catherine Spaak i Johnny Dorelli na scenie Teatro Nazionale, Reggio Emilia (1971)

Lista na podstawie strony domowej artystki (lata 1969–2009)[16]:

  • Aspettando Jo (1969)
  • Promesse, promesse (1971)
  • Cyrano (1980)
  • L’uomo del destino 2002)
  • La capra (2004)
  • Storie Parallele Edith Piaf (2006)
  • Soirée Debussy (2007)
  • Vivien Leigh (2008)
  • Il piccolo principe (2009)
  • Racconti dal faro (2013)[17]
  • Colette, donna straordinaria (2017)[18]
  • Il segreto di Hanna (2019)[19]

Dyskografia – albumy studyjne

[edytuj | edytuj kod]

Lista na podstawie Discogs[20]:

  • 1963 – Catherine Spaak
  • 1964 – Noi siamo i giovani
  • 1970 – Promesse... promesse ... (z Johnnym Dorellim)
  • 1973 – Toi et moi (z Johnnym Dorellim)
  • 1976 – Catherine Spaak
  • 1978 – Cyrano (z Domenikiem Modugno)
  • La nostra primavera (wydany w Brazylii, rok nieznany)

Nagrody

[edytuj | edytuj kod]

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. ↑ Morta Catherine Spaak, aveva 77 anni. ilgiorno.it. [dostęp 2022-04-17]. (hiszp.).
  2. ↑ a b Il Post: I 70 anni di Catherine Spaak. ilpost.it. [dostęp 2021-05-05]. (wł.).
  3. ↑ a b c d e f g Biografieonline.it: Catherine Spaak. biografieonline.it. [dostęp 2021-05-05]. (wł.).
  4. ↑ a b c d e f g h Film.it: Catherine Spaak. film.it. [dostęp 2021-05-05]. (wł.).
  5. ↑ Discogs: Catherine Spaak – Perdono. discogs.com. [dostęp 2021-05-05]. (ang.).
  6. ↑ Discogs: Catherine Spaak – Catherine Spaak. discogs.com. [dostęp 2021-05-05]. (ang.).
  7. ↑ Roberto Rinaldi: Catherine Spaak recita Storie Parallele al Premio Letterario Merano Europa. teatro.it. [dostęp 2021-05-06]. (wł.).
  8. ↑ a b c d e Cinematografo.it: Catherine Spaak. cinematografo.it. [dostęp 2021-05-05]. (wł.).
  9. ↑ a b Il Tirreno: Catherine Spaak con gli angeli dopo l'Harem La conduttrice, passata a La7, è allibita per il trattamento subìto dalla Rai. ricerca.gelocal.it. [dostęp 2021-05-05]. (wł.).
  10. ↑ Redazione ANSA, Catherine Spaak, "ho avuto un'emorragia cerebrale" [online], ANSA.it [dostęp 2021-05-05] (wł.).
  11. ↑ a b c IMDb: Catherine Spaak. imdb.com. [dostęp 2021-05-05]. (ang.).
  12. ↑ Istituto Luce-Cinecittà: Catherine Spaak. filmitalia.org. [dostęp 2021-05-06]. (wł.).
  13. ↑ a b c Simona Santoni: Catherine Spaak, i 70 anni di un’icona di bellezza chic. panorama.it. [dostęp 2021-05-08]. (wł.).
  14. ↑ Adnkronos, Raitre: da domani ''Pascia''', di C. Spaak [online], adnkronos.com [dostęp 2021-05-08] (ang.).
  15. ↑ Adnkronos, Carlo Conti condurrà 'Si può fare!' Da 2 maggio 5 puntate su Rai 1 [online], adnkronos.com [dostęp 2021-05-08] (ang.).
  16. ↑ Catherine Spaak – Teatro [online], catherinespaak.eu [dostęp 2021-05-06] (ang.).
  17. ↑ Alessio Neroni: Racconti dal faro. teatro.persinsala.it. [dostęp 2021-05-06]. (wł.).
  18. ↑ Comune di Camaiore: Catherine Spaak al Teatro dell'Olivo il 2 marzo 2017 in "Colette". teatro.persinsala.it. [dostęp 2021-05-06]. (wł.).
  19. ↑ Redazione Beneventoforum.it: “Il segreto di Hanna” interpretato da Catherine Spaak, già in prima nazionale al Teatro San Marco di Benevento, approda al Goldoni di Venezia. beneventoforum.it. [dostęp 2021-05-06]. (wł.).
  20. ↑ Discogs: Catherine Spaak – Albums. discogs.com. [dostęp 2021-05-05]. (ang.).

Linki zewnętrzne

[edytuj | edytuj kod]
Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Catherine_Spaak&oldid=71205455”