Celowniczy – Wikipedia, wolna encyklopedia

Celowniczy – żołnierz odpowiedzialny za celowanie i prowadzenie ognia z broni wymagającej obsługi przez więcej niż jedną osobę.

• W piechocie: żołnierz wchodzący w skład obsługi zespołowej broni strzeleckiej (np. karabinu maszynowego) spełniający podstawową funkcję przy jej obsługiwaniu: przenosi broń, a w trakcie walki naprowadza ją na cel oraz prowadzi ogień. Dodatkowo wespół z asystującym mu ładowniczym może usuwać zacięcia, oraz przeładowywać broń.
• W artylerii: żołnierz wchodzący w skład obsługi pojedynczego artyleryjskiego środka walki (działonu), wykonujący wszystkie czynności, dotyczące nastawiania przyrządów celowniczych i celowania^[1]
• W wojskach pancernych: członek załogi wozu bojowego (np. czołgu), odpowiednik celowniczego w artylerii. W przypadku gdy załoga pojazdu liczy tylko 3 osoby, funkcję celowniczego jak i ładowniczego pełni zbiorczo działonowy.

• Działoczyny

• Encyklopedia Wojskowa. Otton Laskowski (red.). T. I: A.a - Custoza. Warszawa: Towarzystwo Wiedzy Wojskowej i Wojskowy Instytut Naukowo-Oświatowy, 1931.