Celso Borges – Wikipedia, wolna encyklopedia

Celso Borges
Ilustracja
Pełne imię i nazwisko

Celso Borges Mora

Data i miejsce urodzenia

27 maja 1988
San José

Wzrost

182 cm

Pozycja

pomocnik

Informacje klubowe
Klub

Alajuelense

Numer w klubie

5

Kariera seniorska[a]
Lata Klub Wyst. Gole
2006–2009 Deportivo Saprissa 97 (10)
2009–2011 Fredrikstad 73 (29)
2012–2015 AIK 79 (20)
2015 → Deportivo La Coruña (wyp.) 17 (3)
2015–2018 Deportivo La Coruña 90 (12)
2018–2020 Göztepe SK 53 (2)
2020–2021 Deportivo La Coruña 20 (2)
2021– Alajuelense 106 (4)
W sumie: 535 (82)
Kariera reprezentacyjna[b]
Lata Reprezentacja Wyst. Gole
2005  Kostaryka U-17 9 (2)
2006–2007  Kostaryka U-20 8 (2)
2008–2023  Kostaryka 163 (27)
W sumie: 180 (31)
  1. ↑ Aktualne na: 21 września 2024. Uwzględniono wyłącznie rozgrywki ligowe.
  2. ↑ Aktualne na: 21 września 2024.
Dorobek medalowy
Copa Centroamericana
złoto Kostaryka 2013
złoto Stany Zjednoczone 2014
srebro Panama 2011
Multimedia w Wikimedia Commons

Celso Borges Mora (wym. [ˈθelso ˈβorxes]; ur. 27 maja 1988 w San José) – kostarykański piłkarz pochodzenia brazylijskiego, występujący najczęściej na pozycji środkowego pomocnika, zawodnik Alajuelense.

Życiorys

[edytuj | edytuj kod]

Borges pochodzi ze stolicy Kostaryki, San José i rozpoczął piłkarską karierę w tamtejszej drużynie Deportivo Saprissa. W seniorskim zespole występował w latach 2006–2009. Pięciokrotnie wywalczył trofeum mistrza kraju oraz jeden raz wicemistrzostwo Pucharu Mistrzów CONCACAF. W 2008 roku został wybrany na najlepszego gracza Primera División de Costa Rica. Otrzymał też kilka ofert z europejskich zespołów. Wiosną 2009 Borges został zawodnikiem norweskiego pierwszoligowca Fredrikstad FK, z którym brał udział w kwalifikacjach Ligi Europy. Po upływie jednego sezonu drużyna spadła do drugiej ligi norweskiej, jednak wróciła do najwyższej klasy rozgrywkowej rok później. Wiosną 2012 na zasadzie wolnego transferu zasilił szwedzki zespół AIK Fotboll, z którym w sezonie 2013 wywalczył tytuł wicemistrza kraju.

Borges był członkiem kostarykańskich reprezentacji juniorskich i młodzieżowych na Mistrzostwach Świata U-17 w 2005 roku oraz Mistrzostwach Świata U-20 w 2007 roku. W dorosłej kadrze narodowej zadebiutował w wieku 20 lat, 21 czerwca 2008 w spotkaniu z Grenadą. W 2009 roku wziął udział w Złotym Pucharze CONCACAF, kiedy to doszedł z Kostaryką do półfinału i został wybrany do najlepszej drużyny turnieju. Z zespołem narodowym zajął także drugie miejsce w rozgrywkach Copa Centroamericana dwa lata później. W tym samym roku doszedł do ćwierćfinału Złotego Pucharu CONCACAF, zaś w 2013 roku triumfował w rozgrywanym w jego ojczyźnie turnieju Copa Centroamericana. W tym samym roku po raz kolejny dotarł do ćwierćfinału Złotego Pucharu CONCACAF, a także awansował z Kostaryką na Mistrzostwa Świata w Brazylii.

Życie prywatne

[edytuj | edytuj kod]

Borges jest synem Alexandre Guimarãesa[1] i Liny Mora[2]. Guimarães to były brazylijski piłkarz, a obecnie trener, naturalizowany w Kostaryce, selekcjoner reprezentacji Kostaryki na MŚ 2002 i 2006[3]. Rodzice do dzisiaj są największymi autorytetami w życiu Borgesa[4]. Kostarykanin urodził się w stolicy kraju, San José[3] i dorastał w jednej z dzielnic tego miasta o nazwie Tivos[4]. Uczęszczał do szkoły wyższej Sistema Educativo Saint Clare i występował w szkolnej drużynie piłkarskiej[3]. Starał się wówczas wzorować na Zinedinie Zidanie, kibicował także drużynie Manchesteru United[4]. Idolami sportowymi Borgesa są Zidane i Kaká, natomiast marzeniem gra w angielskiej Premier League[5].

Kariera klubowa

[edytuj | edytuj kod]

Saprissa

[edytuj | edytuj kod]

Borges rozpoczął treningi w najbardziej utytułowanym kostarykańskim zespole[3], stołecznym Deportivo Saprissa, w którym przed laty występował jego ojciec[6]. W drużynach juniorskich Saprissy terminował do 2005 roku i był wyróżniającym się zawodnikiem[1]. Do seniorskiego zespołu Saprissy Borges został włączony na początku 2006 roku przez trenera Hernána Medforda. W kostarykańskiej Primera División zadebiutował w wieku 16 lat, 15 stycznia w wygranym 1:0 spotkaniu z Ramonense[7]. W 89. minucie zmienił wówczas strzelca jedynego gola w tym spotkaniu, Rónalda Gómeza[8]. Do końca swojego debiutanckiego sezonu Clausura 2006 pojawił się na placu gry jeszcze jeden raz – wszedł na boisko w 76. minucie wygranego 2:0 meczu z Brujas[9]. Przez cały swój pobyt w Saprissie występował z numerem 20 na koszulce[7]. Pierwsze trafienie w ligowej karierze Borges zanotował 4 września 2006 w wygranym 5:2 spotkaniu z Puntarenas, w 65. minucie strzelając wyrównującą bramkę na 2:2[10]. Magazyn World Soccer umieścił go wówczas na liście pięćdziesięciu najbardziej obiecujących talentów światowego futbolu[11].

Borges w barwach Saprissy brał udział w Copa Interclubes UNCAF w 2007 roku, kiedy to doszedł ze swoją drużyną do finału, przegrywając w nim ostatecznie w dwumeczu 1:2 (1:1, 0:1) z honduraską Motaguą. W rozgrywkach tych wpisał się na listę strzelców w wygranej 5:2 konfrontacji 1/8 finału z salwadorskim Once Municipal. Zanotował również występy na Pucharze Mistrzów CONCACAF w 2008 roku i Lidze Mistrzów CONCACAF w sezonie 2008/2009. W pierwszym z wymienionych turniejów Saprissa doszła do finału, gdzie przegrała w dwumeczu łącznym wynikiem 2:3 (1:1[12], 1:2[13]) z meksykańską Pachucą, natomiast Borges zanotował jedną bramkę – w drugim meczu półfinałowym z amerykańskim Houston Dynamo[14]. Wystąpił także w obydwóch meczach finałowych od pierwszej do ostatniej minuty[15][16]. W Lidze Mistrzów CONCACAF młody Kostarykanin także jeden raz wpisał się na listę strzelców – w spotkaniu fazy grupowej z honduraskim Marathónem[17]. Ostatecznie Saprissa nie wyszła z czteroosobowej grupy, zajmując w niej trzecie miejsce[18].

Młody pomocnik wywalczył z Saprissą pięć tytułów mistrza Kostaryki z rzędu – w sezonach 2005/06[19], 2006/07[20], 2007-08 Apertura[21], 2007-08 Clausura[22] i 2008-09 Apertura[23]. Ogółem w ojczystej lidze Borges rozegrał 86 meczów w regularnym sezonie, w których strzelił siedem goli, a także trzy bramki w siedmiu spotkaniach decydującej o mistrzostwie fazy play-off. W 2007 roku zainteresowany zatrudnieniem Borgesa był Mark Hughes, trener angielskiego Blackburn Rovers[24][25]. Borges został wybrany przez dziennikarzy na najlepszego gracza Primera División de Costa Rica w 2008 roku[3]. Argentyński miesięcznik El Gráfico umieścił go na liście najbardziej obiecujących piłkarzy kontynentu[26].

Fredrikstad FK

[edytuj | edytuj kod]

17 stycznia 2009 dyrektor sportowy Fredrikstad FK, Tor-Kristian Karlsen, poinformował, iż Borges podpisał z tą drużyną trzyipółletni kontrakt i oficjalnie stanie się jej członkiem 1 lipca, kiedy to wygasa jego kontrakt z Saprissą[26]. Zarząd norweskiego pierwszoligowca postanowił jednak wcześniej przelać ustaloną kwotę (szacowaną na około 125 tysięcy euro[27]) na konto Saprissy, dzięki czemu Kostarykanin mógł dołączyć do zespołu wcześniej[28]. Karlsen po podpisaniu kontraktu z piłkarzem powiedział:

Jest to gracz, który jest znany wśród skautów czołowych europejskich klubów. Wiele osób będzie pewnie zdziwionych, że zdecydował się przyjechać właśnie do Norwegii. Był na mojej liście życzeń od kilku lat. Miałem trochę wiary w to, że ta umowa stanie się rzeczywistością, ale teraz jestem bardzo zadowolony z tego, że Celso wybrał Fredrikstad w obliczu intratnych ofert z innych klubów. Mamy nadzieję, że Celso poświęci dużo serca dla FFK w najbliższych latach[11][26].

Transfer młodego pomocnika do Norwegii wzbudził jednak powszechne zaskoczenie[1][3]; Mariano Varela, prezes Saprissy, powiedział, iż zawodnik zasługuje na występy w lepszym zespole niż Fredrikstad[3]. Sam Borges w wywiadzie ze stycznia 2009 stwierdził, że wybrał występy w Norwegii, gdyż widzi w FFK bilet wstępu do Europy i miejsce do zebrania doświadczenia[3]. Wyjawił też, iż posiadał ofertę przejścia do belgijskiego KAA Gent[29]. W Tippeligaen Kostarykanin zadebiutował już 20 kwietnia w wygranym 2:1 spotkaniu z Viking FK[30]. Mecz ten rozpoczął na lewej pomocy, później został przeniesiony do ataku i rozegrał przeciętne zawody, podobnie jak reszta drużyny – pokazał jednak przebłyski talentu i miał udział przy zwycięskiej bramce Raymonda Kvisvika[31]. Pierwszego gola w Norwegii Borges zdobył 7 maja w meczu z Tromsø IL, w 77. minucie strzałem głową podwyższając prowadzenie Fredrikstad na 2:0[32] (ostateczny wynik to 3:0). Ogółem w rozgrywkach Tippeligaen w sezonie 2009 Kostarykanin zanotował siedem goli, co uczyniło go najskuteczniejszym strzelcem Fredrikstad w tym sezonie[33].

Borges w barwach FFK wziął udział w rozgrywkach Ligi Europy 2009/10, do której kwalifikacji norweski klub dostał się po zajęciu drugiego miejsca w Tippeligaen w sezonie 2008[34]. W trzeciej rundzie eliminacyjnej, od której Fredrikstad zaczynał zmagania, przeciwnikiem zespołu został Lech Poznań[35]. W pierwszym spotkaniu, rozegranym we Fredrikstad, padł wynik 6:1 dla polskiej drużyny[36]. Borges przebywał na boisku przez pełne 90 minut i zdobył jedyną bramkę dla gospodarzy[37]. W meczu rewanżowym Kostarykanin nie wystąpił z powodu kontuzji[38], natomiast FFK wygrało 2:1, jednak ostatecznie odpadło z europejskich pucharów[39].

Po sezonie 2009 Fredrikstad spadł z Tippeligaen do drugiej ligi norweskiej, zajmując czternaste miejsce w najwyższej klasie rozgrywkowej[40] i przegrywając w barażach o utrzymanie z zespołem Sarpsborg 08 FF[41]. Borges zdobył bramkę już w pierwszym spotkaniu rozegranym w Adeccoligaen – 5 kwietnia w wygranym 3:0 spotkaniu z Alta IF[42]. Później w rundzie wiosennej wpisał się na listę strzelców jeszcze jeden raz, w meczu z Moss[43] (5:2, 9 kolejka). W lipcu zawodnikiem FFK został inny Kostarykanin, obrońca Cristian Gamboa[44]. Jesienią Borges trafiał do bramki rywala dwanaście razy: w spotkaniach z Ranheim[45] (dwa gole, 2:3, 12. kolejka), Bryne[46] (3:0, 14. kolejka), Tromsdalen[47] (dwa gole, 5:2, 15. kolejka), Moss[48] (1:1, 16. kolejka), Strømmen[49] (2:3, 17. kolejka), Follo[50] (1:3, 20. kolejka), Bodø/Glimt[51] (dwa gole, 2:1, 21. kolejka), Ranheim[52] (2:2, 28. kolejka) i Bryne[53] (2:2, 30. kolejka). Ogółem w rozgrywkach Adeccoligaen w 2010 roku 22-letni Kostarykanin strzelił czternaście goli (w tym cztery z rzutów karnych), co ponownie uczyniło go najskuteczniejszym piłkarzem Fredrikstad w sezonie i pozwoliło zająć trzecie miejsce w ogólnej tabeli najlepszych strzelców[54]. FFK zajęło trzecie miejsce w ligowej tabeli, dzięki czemu mogło wziąć udział w barażach o udział w Tippeligaen[55]. W spotkaniu półfinałowym, rozegranym 12 listopada z Løv-Ham, Fredrikstad wygrało 2:0, a wynik meczu w 57. minucie strzałem z rzutu wolnego ustalił Borges[56]. W pierwszym meczu finałowym barażów drużyna FFK zwyciężyła z Hønefoss 4:1 – Kostarykanin ponownie zdobył jedną z bramek dla swojego zespołu[57]. W spotkaniu rewanżowym Borges strzelił trzy gole, a Fredrikstad wygrało ostatecznie 4:0 i awansowało do pierwszej ligi norweskiej[58].

Po powrocie do Tippeligaen Kostarykanin już w spotkaniu wchodzącym w skład pierwszej kolejki sezonu 2011, z Aalesunds (2:1), wpisał się na listę strzelców, w 50. minucie zdobywając bramkę na 1:1[59]. Jednocześnie zadeklarował, iż nie przedłuży wygasającego z końcem roku kontraktu z Fredrikstad, chcąc odejść do innej ligi[60]. W marcu dobra forma Borgesa, prezentowana także w spotkaniach towarzyskich (trzy gole w konfrontacji ze Stabækiem[61]), zaowocowała ofertami z zespołu mistrza kraju, Rosenborga[62], a także wicemistrza Norwegii – Vålerenga Fotball[63]. W zimowym okienku transferowym Rosenborg złożył klubowi Kostarykanina propozycję kupna opiewającą na 800 tysięcy euro, która została jednak odrzucona. 3 kwietnia 2011, w przegranym 0:1 spotkaniu z Vikingiem zawodnik był obserwowany przez wysłanników dwunastu drużyn: niemieckich Hannoveru 96, HSV oraz Borussii Mönchengladbach, holenderskich Feyenoordu, FC Groningen i AZ Alkmaar, angielskiego Sunderlandu, austriackiego Red Bull Salzburg, szwajcarskich BSC Young Boys i FC Basel, a także duńskich Odense i Vejle[64]. Latem 2011, po odejściu z zespołu dotychczasowego lidera, Raio Piiroji, Borges został mianowany przez szkoleniowca Toma Freddy’ego Aune nowym kapitanem Fredrikstad. W listopadzie tego samego roku agent Kostarykanina, Javier Cordón, przyznał, że jego klient ma oferty z klubów szwedzkich, duńskich i belgijskich, jednak nie chce on kontynuować kariery w Skandynawii. Uznał również, iż największym problemem stojącym na przeszkodzie w transferze Borgesa jest brak obywatelstwa Unii Europejskiej[60]. Ostatni mecz w norweskiej drużynie przed własną publicznością, na Fredrikstad Stadion, Borges rozegrał 20 listopada 2011 z Aalesunds, kiedy to w ostatniej minucie ustalił wynik spotkania na 3:1 po strzale z rzutu karnego[65].

AIK

[edytuj | edytuj kod]

W styczniu 2012 Borges na zasadzie wolnego transferu przeniósł się do szwedzkiego klubu AIK Fotboll, podpisując z nim trzyipółletni kontrakt[66]. Według dziennika Expressen jego zatrudnienie kosztowało zespół sumę 15 milionów koron (około 1,68 miliona euro), w której skład wchodziły między innymi wynagrodzenie, kwota za podpis na kontrakcie i ubezpieczenie zawodnika[67]. Władze klubu zagwarantowały mu roczną pensję w wysokości 1,185 miliona szwedzkich koron (135 tysięcy euro), a za samo parafowanie umowy zawodnik otrzymał pięć milionów koron (około 560 tysięcy euro)[68]. W nowej drużynie dostał numer 10, poprzednio należący do Martina Kayongo-Mutumby. Nie uczestniczył jednak w większości przygotowań do sezonu z powodu kontuzji[69]. W marcu jego drużyna przegrała wynikiem 0:2 z Helsingborg w spotkaniu o superpuchar kraju – Svenska Supercupen, lecz on sam nie wystąpił w tym meczu[70]. W Allsvenskan zadebiutował 1 kwietnia 2012 w zremisowanym 0:0 spotkaniu z Mjällby na Råsundastadion, notując bezbarwny występ[71], lecz już osiem dni później zdobył pierwszego gola w nowej drużynie; w wyjazdowym pojedynku ligowym z Kalmar, w ostatniej minucie ustalając wynik meczu na 2:1[72].

Od razu po transferze Borges wywalczył sobie niepodważalne miejsce w wyjściowym składzie ekipy prowadzonej przez Andreasa Alma, a ze względu na podobny styl gry szybko został porównywany przez dziennikarzy do gwiazdy AIK sprzed kilku lat, argentyńskiego napastnika Ivána Obolo[73]. Jego kolega z drużyny, bramkarz Ivan Turina, już po kilku meczach uznał go za jednego z najlepszych graczy w lidze[74]. Przez pierwszą połowę swojego premierowego sezonu w AIK występował na pozycji napastnika, w duecie głównie z Viktorem Lundbergiem[75], zostając określonym przez media jako specjalista od ważnych bramek; kilkakrotnie jego trafienia okazywały się decydujące w kontekście zwycięstw jego drużyny[76]. Sam zanotował jednak przeciętny początek rozgrywek; w pierwszych dwunastu meczach trzykrotnie wpisał się na listę strzelców, co tłumaczono jego nieobecnością podczas przedsezonowych przygotowań[77], a zespół AIK był krytykowany ze względu na małą liczbę zdobywanych goli, zwracając uwagę na brak klasowego partnera w ataku dla Borgesa[78]. Kiepską serię przerwał 8 lipca w ligowym spotkaniu z Häcken (3:1), zdobywając dwie bramki; jedną z nich porównano do gola zdobytego przez Henrika Larssona w meczu z Bułgarią na Mistrzostwach Świata w USA[79].

Po letniej przerwie w rozgrywkach ligowych, podczas której do AIK dołączyli dwaj napastnicy – Henok Goitom i Mohamed Bangura, Borges został przesunięty przez trenera Andreasa Alma z ataku na środek pomocy[80]. Okazało się to dobrą decyzją; w pierwszych trzech spotkaniach na tej pozycji zawodnik zdobył trzy gole, będąc motorem napędowym akcji drużyny, a jego dobre występy zostały zauważone przez wielokrotnego reprezentanta Szwecji, Andersa Svenssona, który w jednym z wywiadów powiedział o nim:

Celso Borges to bardzo dobry zawodnik, dysponujący dobrą kontrolą piłki i podaniami. Brakuje mu nieco szybkości, aby można było go uznawać za czołowego gracza międzynarodowej klasy, ale i tak zrobił na mnie duże wrażenie. Widzę w naszej grze pewne podobieństwa, na przykład boiskową inteligencję[81].

Na koniec sezonu 2012 AIK zajął czwarte miejsce w lidze, niepremiowane awansem do rozgrywek europejskich, zaś Borges z ośmioma bramkami na koncie został najlepszym strzelcem swojej drużyny[82]. Na sporządzonej przez dziennik Expressen liście najlepszych piłkarzy Allsvenskan uplasował się na piątej pozycji[83], zaś w internetowym głosowaniu kibice uznali go za trzeciego najlepszego środkowego pomocnika ligi, ustępując jedynie Martinowi Ericssonowi i Andersowi Svenssonowi[84].

W tym samym roku Borges wziął również udział w rozgrywkach Ligi Europy UEFA; jego zespół rozpoczął zmagania w tym turnieju od drugiej rundy kwalifikacyjnej, pokonując islandzki Hafnarfjarðar (1:1, 1:0), zaś w trzeciej rundzie trafił na Lecha Poznań[85]. W pierwszym, domowym spotkaniu AIK wygrał z polską drużyną 3:0, a Borges zdobył wówczas jedną z bramek, tym samym strzelając swojego drugiego gola przeciwko Lechowi (poprzedniego trzy lata wcześniej w barwach Fredrikstad)[86]. Pomimo porażki w rewanżu 0:1 Szwedzi awansowali do czwartej rundy, gdzie ich rywalem okazało się rosyjskie CSKA Moskwa. Na Råsundastadion padł wynik 1:0 dla faworyzowanych gości, lecz w spotkaniu rewanżowym zawodnicy AIK zdołali odrobić straty, dzięki bramce Martina Lorentzsona w doliczonym czasie wygrywając 2:0 i awansując do fazy grupowej Ligi Europy. Wynik osiągnięty w konfrontacji z CSKA został określony przez szwedzkie media jako „cud w Moskwie”[87]. W grupie zespół AIK trafił na ukraińskie Dnipro Dniepropetrowsk, włoskie SSC Napoli i holenderskie PSV Eindhoven; zanotował tylko jedno zwycięstwo w sześciu meczach i po zajęciu ostatniego, czwartego miejsca nie awansował do dalszych gier, odpadając z Ligi Europy[88]. Borges wystąpił jako środkowy pomocnik we wszystkich możliwych dwunastu spotkaniach swojej ekipy podczas tych rozgrywek, z czego w jedenastu w wyjściowym składzie.

Wraz z początkiem rozgrywek 2013 drużyna AIK przeniosła się z legendarnego Råsundastadion na nowy obiekt Friends Arena[89]. Nowy sezon rozpoczął się dla jego zespołu nieudanie; podopieczni szkoleniowca Andreasa Alma odpadli z Pucharu Szwecji już w fazie grupowej, a Borges w decydującym spotkaniu z Örgryte (1:4) został wyrzucony z boiska po otrzymaniu drugiej żółtej kartki za brutalny faul. Ponadto komisja dyscyplinarna zdecydowała się zawiesić go na dwa spotkania, przez co ominął go występ w pierwszej kolejce ligowej[90]. 7 kwietnia 2013 wystąpił w spotkaniu drugiej kolejki z Syrianska (0:0) na ligową inaugurację Friends Arena; drużyna AIK zanotowała wówczas najwyższą frekwencję w historii klubu (na trybunach pojawiło się wówczas 43463 widzów)[91]. W maju jego boiskową dyspozycję skomentował doświadczony szwedzki trener Tord Grip, uznając, że najlepiej spisuje się on w roli cofniętego napastnika[92], zaś w lipcu zawodnik opuścił cztery spotkania ze względu na pobyt z reprezentacją na Złotym Pucharze CONCACAF[93]. Kilka tygodni później Borges wspólnie ze swoim agentem zadeklarował, iż pozostanie w AIK przynajmniej do lata 2014[94].

Na koniec sezonu 2013 drużyna AIK zdobyła wicemistrzostwo Szwecji, w końcówce rozgrywek przegrywając rywalizację o tytuł z Malmö FF[95], zaś Borges w ciągu sezonu tworzył podstawowy duet środkowych pomocników najpierw z Helgim Daníelssonem, a po jego odejściu z Robinem Quaisonem[96]. Został także drugim najlepszym strzelcem swojego zespołu, zaraz po Kennedym Igboananike, a także zajął drugie miejsce w plebiscycie Allsvenskans Stora Pris na najlepszego pomocnika ligi szwedzkiej, w którym zwycięzców wybierali dziennikarze, kapitanowie drużyn i trenerzy – okazał się wówczas gorszy jedynie od Jiloana Hamada[97].

Deportivo La Coruña

[edytuj | edytuj kod]

14 stycznia 2015 Borges przeniósł się do występującego w Primera División Deportivo La Coruña, podpisując kontrakt do końca sezonu z opcją przedłużenia o dwa lata[98]. W swoim pierwszym oficjalnym występie w barwach Dépor zdobył dwie bramki, a drużyna pokonała Rayo Vallecano 2:1[99]. W ostatniej kolejce sezonu drużyna z Galicji zremisowała 2:2 z FC Barcelona i uratowała się przed spadkiem do Segunda División[100]. Po utrzymaniu się zespołu w lidze kontrakt Kostarykanina został przedłużony o kolejne dwa sezony[101]. W barwach Deportivo La Coruña Borges wystąpił łącznie w 111 spotkaniach, z czego 107 w Primera División i 4 w Pucharze Króla. W tym czasie zdobył 15 bramek – wszystkie w rozgrywkach ligowych[102].

Göztepe

[edytuj | edytuj kod]

16 sierpnia 2018 klub z A Coruñi ogłosił transfer Borgesa do występującego w tureckiej Süper Lig Göztepe[103].

Kariera reprezentacyjna

[edytuj | edytuj kod]

U–17

[edytuj | edytuj kod]

W 2005 roku Borges w barwach reprezentacji Kostaryki U-17 wziął udział w Młodzieżowych Mistrzostwach Ameryki Północnej, podczas których wpisał się na listę strzelców w wygranej 2:1 konfrontacji z Hondurasem, za to Kostarykańczycy poprzez wygrany dwumecz play-offów zakwalifikowali się na mundial. Borges znalazł się także w składzie właśnie na Młodzieżowe Mistrzostwa Świata w Peru[104]. Wystąpił wówczas we wszystkich czterech możliwych spotkaniach od pierwszej do ostatniej minuty; w fazie grupowej z Chinami[105] (1:1), Ghaną[106] (1:1) i Peru[107] (2:0) oraz w ćwierćfinale z Meksykiem[108] (1:3). W meczu z Ghaną młody Kostarykanin, występujący na tym turnieju z numerem 8, zdobył jedyną bramkę dla swojej drużyny[106]. Na młodzieżowym mundialu Borges był wyróżniającym się piłkarzem i jednym z najlepszych graczy turnieju[26].

U–20

[edytuj | edytuj kod]

W 2007 roku Borges został powołany do reprezentacji Kostaryki U-20 na Młodzieżowe Mistrzostwa Ameryki Północnej, gdzie trafił do siatki z rzutu karnego w wygranej 2:0 konfrontacji z Jamajką, a jego drużyna zdołała zakwalifikować się na Młodzieżowe Mistrzostwa Świata w Kanadzie[109]. Tam Borges wystąpił po 90 minut we wszystkich możliwych spotkaniach młodzieżowej kadry; w meczach fazy grupowej z Nigerią[110] (0:1), Japonią[111] (0:1) i Szkocją[112] (2:1). Tym razem ani razu nie wpisał się na listę strzelców, a Kostarykanie nie zajęli miejsca premiowanego awansem z grupy[113]. Podczas gry w juniorskich kadrach Kostaryki Borges pełnił rolę kapitana zespołu[26].

Dorosła reprezentacja

[edytuj | edytuj kod]

Borges pierwsze występy w dorosłej reprezentacji zanotował, gdy selekcjonerem był jego dawny trener z Saprissy, Hernán Medford[114]. W kadrze narodowej 20-letni Kostarykanin zadebiutował 21 czerwca 2008 w spotkaniu z Grenadą wchodzącym w skład eliminacji do Mistrzostw Świata 2010. Borges pojawił się wówczas na placu gry w podstawowym składzie i zszedł z boiska w 48. minucie, zmieniony przez Randalla Azofeifę[115]. Po wygranym dwumeczu z Grenadą Kostaryka zakwalifikowała się do grupy trzeciej, gdzie jej przeciwnikami zostali Salwador, Haiti i Surinam[116]. Pierwsze trafienie w reprezentacji młody pomocnik zanotował w trzecim meczu na szczeblu reprezentacyjnym, 6 września 2008 w wygranym 7:0 meczu z Surinamem. Borges wpisał się na listę strzelców w 81. minucie, podwyższając prowadzenie Kostaryki na 5:0[117]. W rundzie grupowej 20-letni zawodnik strzelił jeszcze jedną bramkę – 11 października 2008 w rewanżowym spotkaniu z Surinamem strzelił gola na 2:0 dla Kostaryki w wygranym ostatecznie 4:1 spotkaniu[118]. W rundzie finałowej zaliczył jedno trafienie w meczu ze Stanami Zjednoczonymi[119] (3:1) oraz dwa trafienia w meczu z Trynidadem i Tobago[120] (3:2). We wrześniowych spotkaniach z Meksykiem[121] i Salwadorem[122] Borges pełnił funkcję kapitana reprezentacji. Kostaryka w rundzie finałowej zajęła czwarte miejsce, premiowane udziałem w dwumeczu barażowym o uczestnictwo w finałach MŚ[123]. Drużyna zmierzyła się w Urugwajem w pierwszym meczu ponosząc porażkę 0:1[124], a w drugim remisując 1:1[125]. Borges wystąpił w obydwóch spotkaniach barażowych.

W 2009 roku Borges został powołany przez Rodrigo Kentona na Złoty Puchar CONCACAF, odbywający się w Stanach Zjednoczonych[126]. Ofensywny pomocnik przebywał na boisku we wszystkich możliwych pięciu meczach od pierwszej do ostatniej minuty: w fazie grupowej z Salwadorem[127], Jamajką (gol[128]) i Kanadą[129], w ćwierćfinale z Gwadelupą (gol[130]) oraz w półfinale z Meksykiem, późniejszym triumfatorem imprezy[131]. W spotkaniu z Meksykiem do rozstrzygnięcia rezultatu potrzebne były rzuty karne, wygrane przez Meksykanów 5:3. Borges wykonywał drugą jedenastkę dla Kostaryki, którą wykorzystał[131]. Po zakończeniu Złotego Pucharu został też wybrany przez CONCACAF do drużyny turnieju[132].

W styczniu 2011 Borges został powołany przez nowego selekcjonera kadry, Ricardo Lavolpe, na turniej Copa Centroamericana 2011[133]. Kostarykanie zajęli na tej imprezie drugie miejsce, przegrywając w meczu finałowym z Hondurasem 1:2[134]. Podczas rozgrywek Borges wystąpił łącznie w czterech meczach – w fazie grupowej z Hondurasem[135] i Gwatemalą[136], półfinale z Panamą[137] oraz finale z Hondurasem[138]. Kostarykanin we wszystkich meczach grał od pierwszej do ostatniej minuty. W półfinałowym spotkaniu z Panamą wpisał się na listę strzelców, w 67. minucie strzałem z rzutu wolnego otwierając wynik konfrontacji[139]. Po upływie regulaminowego czasu gry i dogrywki do wyłonienia zwycięzcy były potrzebna seria rzutów karnych, którą Kostarykanie wygrali 4:2; Borges wykorzystał swoją jedenastkę. Młody zawodnik Fredrikstad na Copa Centroamericana pełnił rolę kapitana i lidera zespołu[140]. Został uznany przez FIFA największą gwiazdą ekipy, pokazując podczas turnieju kreatywność, przyspieszenie, drybling i pracę w środku pola[141]. Na placu gry obok Borgesa najczęściej ustawiany był Allen Guevara z Alajuelense.

W 2011 roku Borges został powołany na Złoty Puchar CONCACAF, podczas którego rozegrał wszystkie cztery mecze od pierwszej do ostatniej minuty – w fazie grupowej z Kubą (5:0)[142], Salwadorem (1:1)[143] oraz Meksykiem (1:4)[144], a także z Hondurasem w ćwierćfinale (1:1, 2:4 po karnych)[145], nie strzelając gola. W decydującym pojedynku z Hondurasem nie wykorzystał ponadto rzutu karnego, a jego reprezentacja odpadła po konkursie jedenastek, kończąc swój udział w turnieju po ćwierćfinale[146].

W styczniu 2013 Borges po raz kolejny znalazł się w składzie na turniej Copa Centroamericana[147]. Tam, podobnie jak przed dwoma laty, pełnił rolę podstawowego zawodnika swojej drużyny i wystąpił we wszystkich pięciu spotkaniach; w fazie grupowej z Belize (1:0)[148], Nikaraguą (2:0), w którym zdobył gola[149], i Gwatemalą (1:1)[150], a także w półfinale z Salwadorem (1:0)[151] i finale z Hondurasem (1:0). Kostarykanie, pełniący wówczas rolę gospodarzy, triumfowali ostatecznie w tym turnieju, natomiast Borges był opisywany jako główny kreator gry ofensywnej drużyny prowadzonej przez kolumbijskiego selekcjonera Jorge Luisa Pinto, świetnie współpracując z duetem napastników, który tworzyli Álvaro Saborío i Rodney Wallace[152]. Szczególnie udany występ zanotował w spotkaniu finałowym, asystując przy decydującej bramce Giancarlo Gonzáleza[153].

Pięć miesięcy później Borges znalazł się w składzie na swój trzeci Złoty Puchar CONCACAF[154], gdzie ponownie miał pewne miejsce w pierwszym składzie swojej kadry i rozegrał wszystkie cztery mecze; w fazie grupowej z Kubą (3:0)[155], Belize (1:0)[156] i USA (0:1)[157], będąc chwalonym za fizyczne przygotowanie i czytanie gry[158]. Później wystąpił jeszcze w ćwierćfinałowej konfrontacji z Hondurasem (0:1), po której jego drużyna odpadła z rozgrywek Złotego Pucharu[159].

Borges był także kluczowym zawodnikiem i liderem kostarykańskiej reprezentacji podczas eliminacji do Mistrzostw Świata 2014. Wystąpił wówczas w trzynastu z szesnastu możliwych spotkań zespołu prowadzonego przez Jorge Luisa Pinto, trzykrotnie wpisując się na listę strzelców; w meczu trzeciej rundy z Gujaną (7:0)[160] i spotkaniach z Panamą (2:0)[161] oraz USA (2:1)[162] wchodzących w skład czwartej, finałowej rundy eliminacyjnej. Tym samym został drugim najlepszym strzelcem swojej kadry podczas tych kwalifikacji, ustępując jedynie Álvaro Saborío. Szczególnie urodziwe było jego trafienie w konfrontacji z Panamą; potężnym uderzeniem z około 30 metrów w okienko bramki pokonał wówczas Jaime Penedo, a gol ten został uznany przez FIFA za bramkę tygodnia[163]. Kostarykanie zajęli ostatecznie drugie miejsce w finałowej rundzie eliminacyjnej i po ośmioletniej przerwie zdołali zakwalifikować się na mistrzostwa świata[164]. Borges powiedział wówczas:

Nie mogę stwierdzić, czy jest to największy sukces w mojej karierze, gdyż nie jest ona jeszcze zakończona, ale to bez wątpienia to jeden z tych najważniejszych momentów, których nigdy nie zapomnę. To osiągnięcie jest dla mnie nagrodą za wszystkie wyrzeczenia, których dokonałem – opuszczenie rodziny na rzecz gry w Europie, dostosowanie się do nowego stylu życia oraz odbywanie długich i wyczerpujących podróży. Cały nasz kraj jest naprawdę szczęśliwy, ponieważ udało się nam osiągnąć cel, na który wszyscy ciężko pracowaliśmy[165].

Statystyki kariery

[edytuj | edytuj kod]

Klubowe

[edytuj | edytuj kod]
Klub Sezon Kraj Rozgrywki Liga[166] Puchar kraju Międzynarodowe Inne[167] Razem
Mecze Gole Mecze Gole Rozgrywki Mecze Gole Mecze Gole Mecze Gole
Saprissa 2005–2006 Kostaryka Primera División 2 0 –– –– –– 2 0
2006–2007 35 2 –– CU 2 0 –– 37 2
2007–2008 29 1 –– CU + PM 12 2 –– 41 3
2008–2009 27 7 –– LM 5 1 –– 32 8
Fredrikstad 2009 Norwegia Tippeligaen 22 7 2 1 LE 1 1 1 0 26 9
2010 Adeccoligaen 26 14 4 3 –– 3 5 33 22
2011 Tippeligaen 25 8 6 7 –– –– 31 15
AIK Fotboll 2012 Szwecja Allsvenskan 29 8 –– LE 12 1 –– 41 9
2013 24 8 3 0 –– –– 27 8
2014 0 0 0 0 –– –– 0 0
Deportivo La Coruña 2014/15 Hiszpania Primera División 18 3 0 0 –– –– 18 3
2015/16 24 3 0 0 –– –– 24 3
2016/17 34 6 4 0 –– –– 38 6
2017/18 32 3 0 0 –– –– 32 3
Łącznie Kostaryka 93 10 –– CU + PM/LM 19 3 –– 112 13
Norwegia 73 29 12 11 LE 1 1 4 5 90 46
Szwecja 53 16 3 0 LE 12 1 –– 68 17
Hiszpania 108 17 4 0 –– 0 0 –– 112 17
Ogółem 326 71 19 11 CU + PM/LM + LE 32 5 4 5 381 93

Stan na 8 maja 2018 r.

Reprezentacyjne

[edytuj | edytuj kod]
Reprezentacja Kraj Rok Łącznie
Mecze Gole
Kostaryka
Kostaryka 2008 7 2
Kostaryka 2009 15 5
Kostaryka 2010 3 0
Kostaryka 2011 10 1
Kostaryka 2012 5 1
Kostaryka 2013 20 5
Kostaryka 2014 13 5
Kostaryka 2015 14 0
Ogółem 87 19

Stan na 11 marca 2016.

Gole w reprezentacji

[edytuj | edytuj kod]
# Data Miejsce Przeciwnik Gol Wynik Zawody
1. 6 września 2008 Estadio Ricardo Saprissa Aymá, San José, Kostaryka  Surinam 5–0 7–0 Eliminacje do Mistrzostw Świata 2010
2. 11 października 2008 André Kamperveen Stadion, Paramaribo, Surinam  Surinam 2–0 4–1 Eliminacje do Mistrzostw Świata 2010
3. 3 czerwca 2009 Estadio Ricardo Saprissa Aymá, San José, Kostaryka  Stany Zjednoczone 2–0 3–1 Eliminacje do Mistrzostw Świata 2010
4. 6 czerwca 2009 Dwight Yorke Stadium, Bacolet, Trynidad i Tobago  Trynidad i Tobago 2–1 3–2 Eliminacje do Mistrzostw Świata 2010
5. 3–2
6. 7 lipca 2009 Columbus Crew Stadium, Columbus, Stany Zjednoczone  Jamajka 1–0 1–0 Złoty Puchar CONCACAF
7. 19 lipca 2009 Cowboys Stadium, Arlington, Stany Zjednoczone  Gwadelupa 1–0 5–1 Złoty Puchar CONCACAF
8. 22 stycznia 2011 Estadio Rommel Fernández, Panama, Panama  Panama 1–0 1–1 Copa Centroamericana
9. 16 października 2012 Estadio Nacional de Costa Rica, San José, Kostaryka  Gujana 6–0 7–0 Eliminacje do Mistrzostw Świata 2014
10. 20 stycznia 2013 Estadio Nacional de Costa Rica, San José, Kostaryka  Nikaragua 2–0 2–0 Copa Centroamericana
11. 18 czerwca 2013 Estadio Nacional de Costa Rica, San José, Kostaryka  Panama 2–0 2–0 Eliminacje do Mistrzostw Świata 2014
12. 14 sierpnia 2013 Estadio Quisqueya, Santo Domingo, Dominikana  Dominikana 1–0 4–0 Mecz towarzyski
13. 2–0
14. 6 września 2013 Estadio Nacional de Costa Rica, San José, Kostaryka  Stany Zjednoczone 2–0 3–1 Eliminacje do Mistrzostw Świata 2014

Osiągnięcia

[edytuj | edytuj kod]

Saprissa

[edytuj | edytuj kod]

AIK

[edytuj | edytuj kod]

Reprezentacja Kostaryki

[edytuj | edytuj kod]

Indywidualne

[edytuj | edytuj kod]

Styl gry

[edytuj | edytuj kod]

Borges jest zawodnikiem uniwersalnym; na boisku może pełnić rolę zarówno cofniętego napastnika, jak również ofensywnego bądź środkowego pomocnika[26]. Dysponuje dobrą techniką i rozegraniem piłki, dokładnymi dalekimi podaniami i silnym uderzeniem z prawej nogi[7]. Jego dużym atutem są dobre warunki fizyczne, dzięki którym potrafi wygrywać walkę w środku pola, a także doskonała gra w powietrzu. Tor-Kristian Karlsen, dyrektor sportowy Fredrikstad, były skaut niemieckiego Bayeru 04 Leverkusen i późniejszy prezes zarządu AS Monaco, uznał, że zawodnik przypomina stylem gry młodego Michaela Ballacka[11]. Szwedzki dziennikarz Daniel Kristoffersson opisał natomiast Borgesa jako kreatywnego, świetnie czytającego grę piłkarza, który ofensywne walory łączy z pracą w defensywie[168].

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. ↑ a b c Celso Borges, new Tico idol. FIFA, 10 lutego 2009. [dostęp 2010-11-10]. [zarchiwizowane z tego adresu (23 stycznia 2013)]. (ang.).
  2. ↑ Milton Montenegro: Celso Borges se lleva a su mamá. Pasión Morada, 18 marca 2009. [dostęp 2010-11-10]. (hiszp.).
  3. ↑ a b c d e f g h 22 Celso Borges Mora. FFK Supporter. [dostęp 2010-11-11]. (norw.).
  4. ↑ a b c Collin Pillai: En av våre yndlingsgutter. Fredrikstad FK, 10 kwietnia 2010. [dostęp 2010-11-11]. (norw.).
  5. ↑ Borges’ feet do the talking. FIFA, 7 lipca 2007. [dostęp 2010-11-11]. [zarchiwizowane z tego adresu (1 marca 2009)]. (ang.).
  6. ↑ Guimaraes, Alexandre. National Football Teams. [dostęp 2010-11-11]. (ang.).
  7. ↑ a b c Celso Borges Mora. Saprissa, 28 marca 2008. [dostęp 2010-11-11]. (hiszp.).
  8. ↑ Gustavo Jiménez M.: Ramonense 0 – 1 Saprissa. La Nación. [dostęp 2010-11-11]. [zarchiwizowane z tego adresu (18 września 2012)]. (hiszp.).
  9. ↑ Roberto García H.: Saprissa 2 – 0 Brujas F.C.. La Nación. [dostęp 2010-11-11]. [zarchiwizowane z tego adresu (4 marca 2016)]. (hiszp.).
  10. ↑ Gustavo Jiménez M.: Saprissa 5 – 2 Puntarenas. La Nación. [dostęp 2010-11-11]. [zarchiwizowane z tego adresu (4 marca 2016)]. (hiszp.).
  11. ↑ a b c Kristian Skalland Moen: FFK signerte «purung Ballack». VG Nett, 18 stycznia 2009. [dostęp 2010-11-11]. (norw.).
  12. ↑ Luis Alberto Rivera: EMPATE TUZO QUE HUELE A ORIENTE. MedioTiempo, 23 kwietnia 2008. [dostęp 2010-11-11]. (hiszp.).
  13. ↑ a b Luis Alberto Rivera: OTRA VEZ A JAPÓN… PACHUCA BICAMPEÓN DE CONCACAF. MedioTiempo, 30 kwietnia 2008. [dostęp 2010-11-11]. (hiszp.).
  14. ↑ Dynamo 0, Deportivo Saprissa 3. Houston Dynamo, 27 października 2010. [dostęp 2010-11-11]. [zarchiwizowane z tego adresu (27 października 2012)]. (ang.).
  15. ↑ Saprissa 1 – 1 Pachuca. MedioTiempo, 23 kwietnia 2008. [dostęp 2010-11-11]. (hiszp.).
  16. ↑ Pachuca 2 – 1 Saprissa. MedioTiempo, 30 kwietnia 2008. [dostęp 2010-11-11]. (hiszp.).
  17. ↑ Saprissa 2 – 1 Marathón. CONCACAF. [dostęp 2010-11-11]. (ang.).
  18. ↑ Erik Francisco Lugo: Central American Club Competitions 2008/09. RSSSF, 2 czerwca 2010. [dostęp 2010-11-11]. (ang.).
  19. ↑ a b Gustavo Jiménez M.: ¡Saprissa es el rey!. La Nación. [dostęp 2010-11-11]. [zarchiwizowane z tego adresu (2010-06-03)]. (hiszp.).
  20. ↑ a b Gustavo Jiménez M.: ¡Bicampeonato de agallas!. La Nación. [dostęp 2010-11-11]. [zarchiwizowane z tego adresu (3 lipca 2020)]. (hiszp.).
  21. ↑ a b Arnoldo Rivera J.: En el cielo navideño brilla la estrella 26. La Nación. [dostęp 2010-11-11]. (hiszp.).
  22. ↑ a b Carlos Hernández: La ‘S’ perdió también la cima del torneo. La Nación. [dostęp 2010-11-11]. [zarchiwizowane z tego adresu (10 maja 2010)]. (hiszp.).
  23. ↑ a b Roberto García H.: Cuando el sur empujaba, la ‘S’ recurrió a la espuela. La Nación. [dostęp 2010-11-11]. [zarchiwizowane z tego adresu (4 marca 2016)]. (hiszp.).
  24. ↑ Monday’s gossip column. BBC, 27 września 2007. [dostęp 2010-11-11]. (ang.).
  25. ↑ Lawrence Booth: Monday’s rumours. The Guardian, 24 września 2007. [dostęp 2010-11-11]. (ang.).
  26. ↑ a b c d e f Thomas Torjusen: Landslagsspiller til FFK. Fredrikstad FK, 17 stycznia 2009. [dostęp 2010-11-11]. (norw.).
  27. ↑ Celso Borges, [w:] baza Transfermarkt (zawodnicy–transfery) [dostęp 2010-11-11].
  28. ↑ Øivind Karlsen: Nummer 22 er klar til å prestere. Fredrikstad FK, 6 kwietnia 2009. [dostęp 2010-11-11]. (norw.).
  29. ↑ Øivind Karlsen: – Gleder meg til å spille for Fredrikstad. Fredrikstad FK, 27 stycznia 2009. [dostęp 2010-11-11]. (norw.).
  30. ↑ Viking vs. Fredrikstad 1 - 2, [w:] baza Soccerway (protokoły meczowe) [dostęp 2010-11-11].
  31. ↑ Øivind Karlsen: „Super-Ray” avgjorde. Fredrikstad FK, 20 kwietnia 2009. [dostęp 2010-11-11]. (norw.).
  32. ↑ Øivind Karlsen: Tilbake på sporet. Fredrikstad FK, 7 maja 2009. [dostęp 2010-11-11]. (norw.).
  33. ↑ Øivind Karlsen: 18 målscorere for FFK. Fredrikstad FK, 3 listopada 2009. [dostęp 2010-11-14]. (norw.).
  34. ↑ Lars Aarhus: Premier division 2008. RSSSF.no. [dostęp 2010-11-11]. (ang.).
  35. ↑ LE: Fredrikstad FK – Lech Poznań. 90 Minut, 17 lipca 2010. [dostęp 2010-11-11]. (pol.).
  36. ↑ Øivind Karlsen: Ydmyket på hjemmebane. Fredrikstad FK, 30 lipca 2009. [dostęp 2010-11-11]. (norw.).
  37. ↑ Pociecha z Lecha. 90 Minut, 30 lipca 2009. [dostęp 2010-11-11]. (pol.).
  38. ↑ Øivind Karlsen: Det handler om stolthet. Fredrikstad FK, 4 sierpnia 2009. [dostęp 2010-11-11]. (norw.).
  39. ↑ Lech Poznań – Fredrikstad FK 1:2. Lech Poznań, 6 sierpnia 2009. [dostęp 2010-11-11]. (pol.).
  40. ↑ Lars Aarhus: Premier division 2009. RSSSF.no. [dostęp 2010-11-11]. (ang.).
  41. ↑ Fredrikstad – Sarpsborg 08 0-2 (0-1). RSSSF.no. [dostęp 2010-11-11]. (ang.).
  42. ↑ Henrik Glimo Hansen: Effektive FFK slo Alta. Fredrikstad FK, 5 kwietnia 2010. [dostęp 2010-11-14]. (norw.).
  43. ↑ Thomas Torjusen: Utklasset Moss og vant 5 – 2. Fredrikstad FK, 23 maja 2010. [dostęp 2010-11-14]. (norw.).
  44. ↑ Jan Rafn: Cristian Gamboa klar for FFK. Fredrikstad FK, 9 lipca 2010. [dostęp 2010-11-19]. [zarchiwizowane z tego adresu (8 grudnia 2010)]. (norw.).
  45. ↑ Thomas Torjusen: 3-2 tap mot Ranheim. Fredrikstad FK, 4 lipca 2010. [dostęp 2010-11-14]. (norw.).
  46. ↑ Jon-Andreas Seth Ramo: FFK banket Bryne. Fredrikstad FK, 18 lipca 2010. [dostęp 2010-11-14]. (norw.).
  47. ↑ Jon-Andreas Seth Ramo: FFK med herlig snuoperasjon!. Fredrikstad FK, 25 lipca 2010. [dostęp 2010-11-14]. (norw.).
  48. ↑ Thomas Torjusen: Sammendrag FFK – Moss. Fredrikstad FK, 1 sierpnia 2010. [dostęp 2010-11-14]. (norw.).
  49. ↑ Mathias Lunde Kristoffersen: FFK maktet ikke holde ledelsen. Fredrikstad FK, 8 sierpnia 2010. [dostęp 2010-11-14]. (norw.).
  50. ↑ Thomas Torjusen: Bildegalleri FFK – Follo. Fredrikstad FK, 29 sierpnia 2010. [dostęp 2010-11-19]. (norw.).
  51. ↑ Thomas Torjusen: Celso straffet BodøGlimt. Fredrikstad FK, 15 września 2010. [dostęp 2010-11-19]. (norw.).
  52. ↑ Collin Pillai: -Ikke over ennå. Fredrikstad FK, 24 października 2010. [dostęp 2010-11-19]. (norw.).
  53. ↑ Collin Pillai: -Fokusert på å vinne neste kamp. Fredrikstad FK, 7 listopada 2010. [dostęp 2010-11-19]. (norw.).
  54. ↑ Lister 1. divisjon 2010. NRK, 9 listopada 2010. [dostęp 2010-11-19]. (norw.).
  55. ↑ Tabeller 1. divisjon 2010. NRK, 9 listopada 2010. [dostęp 2010-11-19]. (norw.).
  56. ↑ Thomas Torjusen: Fredrikstad Fotballklubb videre i kvalikken!. Fredrikstad FK, 12 listopada 2010. [dostęp 2010-11-19]. (norw.).
  57. ↑ Thomas Torjusen: Overkjøring av Hønefoss. Fredrikstad FK, 21 listopada 2010. [dostęp 2010-12-05]. (norw.).
  58. ↑ Jon-Andreas Seth Ramo: FFK har RØKKA opp i år!. Fredrikstad FK, 25 listopada 2010. [dostęp 2010-12-05]. (norw.).
  59. ↑ Aalesund vs. Fredrikstad 1 - 2, [w:] baza Soccerway (protokoły meczowe) [dostęp 2011-03-26].
  60. ↑ a b Egil Sande: – Håper på Premier League eller La Liga. Nettavisen, 7 listopada 2011. [dostęp 2011-11-10]. (norw.).
  61. ↑ Thomas Torjusen: Borges med hat-trick. Fredrikstad FK, 13 marca 2011. [dostęp 2011-03-26]. [zarchiwizowane z tego adresu (23 marca 2011)]. (norw.).
  62. ↑ Knut J. Johannessen: – Celso Borges drar ikke nå. Demokraten, 15 marca 2011. [dostęp 2011-03-26]. (norw.).
  63. ↑ Mercado: Equipos noruegos se interesan por el tico Borges. Goal, 30 marca 2011. [dostęp 2011-03-31]. (hiszp.).
  64. ↑ Mark Penterman: 'Gudde bekijkt Costaricaan Borges’. VoetbalPrimeur, 5 kwietnia 2011. [dostęp 2011-04-05]. (niderl.).
  65. ↑ Ole Jonny Eriksrud Hansen: Borges tok farvel med scoring. Nettavisen, 22 listopada 2011. [dostęp 2011-11-20]. (norw.).
  66. ↑ Celso Borges till AIK. AIK Fotboll, 1 stycznia 2012. [dostęp 2014-03-08]. (szw.).
  67. ↑ Daniel Kristoffersson: Så mycket kostade AIK:s anfallsstjärna. Expressen, 10 kwietnia 2012. [dostęp 2014-03-08]. (szw.).
  68. ↑ Oscar Mario Hernández: Celso Borges entre los 25 futbolistas que más dinero ganan en la liga sueca. EverardoHerrera, 2 grudnia 2013. [dostęp 2014-03-08]. (hiszp.).
  69. ↑ Mathias Lühr: Agerar efter förlusten – Celso Borges startar. Expressen, 27 marca 2012. [dostęp 2014-03-08]. (szw.).
  70. ↑ Helsingborg vs. AIK 2 - 0, [w:] baza Soccerway (protokoły meczowe) [dostęp 2012-06-20].
  71. ↑ Ludvig Holmberg: AIK nollade direkt – inför storpubliken. Expressen, 1 kwietnia 2012. [dostęp 2014-03-08]. (szw.).
  72. ↑ Ludvig Holmberg: Borges stor hjälte – i den sista minuten. Expressen, 9 kwietnia 2012. [dostęp 2014-03-08]. (szw.).
  73. ↑ Anders Lindbad: „Nye Óbolo” frälste AIK i Kalmar. SvD, 9 kwietnia 2012. [dostęp 2014-03-08]. (szw.).
  74. ↑ Daniel Kristoffersson: Blåvitt inför mötet med AIK: „Blir mycket hat”. Expressen, 12 kwietnia 2012. [dostęp 2014-03-08]. (szw.).
  75. ↑ Daniel Kristoffersson: Måltorka – nu kan AIK ha hittat motmedlet. Expressen, 9 kwietnia 2012. [dostęp 2014-03-09]. (szw.).
  76. ↑ Mathias Lühr: Hif och Mjällby har bästa nyförvärven. Expressen, 20 maja 2012. [dostęp 2014-03-09]. (szw.).
  77. ↑ Mathias Lühr: Var är spelarnas självförtroende?. Expressen, 7 lipca 2012. [dostęp 2014-03-09]. (szw.).
  78. ↑ Mathias Lühr: Rustat för succé i huvudstaden. Expressen, 29 sierpnia 2012. [dostęp 2014-03-09]. (szw.).
  79. ↑ Sebastian Mattsson: Tidig målexplosion för AIK: „Vi hade flytet”. Expressen, 8 lipca 2012. [dostęp 2014-03-09]. (szw.).
  80. ↑ Christoffer Bodin: Efter slutforceringen – nu kan Borges bli mittfältare. SvenskaFans, 5 sierpnia 2012. [dostęp 2014-03-09]. (szw.).
  81. ↑ Mathias Lühr: Svensson om Borges: „Han är i bättre form”. Expressen, 26 września 2012. [dostęp 2014-03-09]. (szw.).
  82. ↑ Daniel Sjöberg: AIK tror inte att det är möjligt med Bangura. Expressen, 22 stycznia 2013. [dostęp 2014-03-10]. (szw.).
  83. ↑ Allsvenskans 50 bästa spelare: Plats 10 till 1. Expressen, 1 listopada 2012. [dostęp 2014-03-10]. (szw.).
  84. ↑ Anders Borgström: Här är årets allsvenska lag – enligt läsarna. Expressen, 5 listopada 2012. [dostęp 2014-03-10]. (szw.).
  85. ↑ AIK rywalem Lecha. 90minut, 26 lipca 2012. [dostęp 2014-03-09]. (pol.).
  86. ↑ Nieudolnie w Solnie. 90minut, 2 sierpnia 2012. [dostęp 2014-03-09]. (pol.).
  87. ↑ Jonatan Lindquist: AIK-hjälten: „Absolut största jag gjort i AIK”. Expressen, 31 sierpnia 2012. [dostęp 2014-03-09]. (szw.).
  88. ↑ Maciej Kusina: Liga Europy 2012/2013. 90minut. [dostęp 2014-03-09]. (pol.).
  89. ↑ Mathias Lühr: Ett värdigt slut för nationalarenan. Expressen, 23 listopada 2012. [dostęp 2014-03-10]. (szw.).
  90. ↑ Daniel Sjöberg: Glädje i AIK – stjärnan får spela premiären. Expressen, 15 marca 2013. [dostęp 2014-03-10]. (szw.).
  91. ↑ Oscar Broström: Historisk publiksiffra – nia någonsin. Expressen, 7 kwietnia 2013. [dostęp 2014-03-10]. (szw.).
  92. ↑ Daniel Kristoffersson: Alm har ett stort problem. Expressen, 13 maja 2013. [dostęp 2014-03-10]. (szw.).
  93. ↑ Daniel Sjöberg: AIK förlorar stjärnan – borta hela månaden. Expressen, 28 czerwca 2013. [dostęp 2014-03-10]. (szw.).
  94. ↑ Daniel Sjöberg: Borges vill stanna kvar i AIK: „Är bäst för mig”. Expressen, 20 sierpnia 2013. [dostęp 2014-03-10]. (szw.).
  95. ↑ Linus Sunnervik: AIK efter krossen: „Vi slutar inte tro på det”. Expressen, 26 października 2013. [dostęp 2014-03-11]. (szw.).
  96. ↑ Daniel Sjöberg: Vad fan, det här är inget jobb för mig. Expressen, 11 lutego 2013. [dostęp 2014-03-11]. (szw.).
  97. ↑ Hysén, Norling och Hamad prisade. FotbollDirekt, 8 listopada 2013. [dostęp 2014-03-11]. (szw.).
  98. ↑ Celso Borges nuevo jugador del Deportivo. R.C. Deportivo de La Coruña, 2015-01-14. [dostęp 2019-11-16]. (hiszp.).
  99. ↑ Celso Borges da pura vida al Dépor en Vallecas (1-2). R.C. Deportivo de La Coruña, 2015-01-30. [dostęp 2019-11-16]. (hiszp.).
  100. ↑ Miguel Piñeiro: El Deportivo empata en el Camp Nou y logra la permanencia en Primera división. La Voz de Galicia, 2015-05-23. [dostęp 2019-11-16]. (hiszp.).
  101. ↑ El Deportivo incorporará en torno a diez jugadores para la plantilla 2015-16. La Vanguardia, 2015-05-27. [dostęp 2019-11-16]. (hiszp.).
  102. ↑ Celso Borges Profile. worldfootball.net. [dostęp 2019-11-16]. (ang.).
  103. ↑ El Deportivo y el Göztepe llegan a un acuerdo para el traspaso de Celso Borges. R.C. Deportivo de La Coruña, 2015-08-16. [dostęp 2019-11-16]. (hiszp.).
  104. ↑ Costa Rica. FIFA. [dostęp 2010-11-11]. [zarchiwizowane z tego adresu (16 października 2011)]. (ang.).
  105. ↑ China PR – Costa Rica 1:1 (1:1). FIFA. [dostęp 2010-11-11]. [zarchiwizowane z tego adresu (1 października 2009)]. (ang.).
  106. ↑ a b Ghana – Costa Rica 1:1 (0:0). FIFA. [dostęp 2010-11-11]. [zarchiwizowane z tego adresu (28 maja 2009)]. (ang.).
  107. ↑ Costa Rica – Peru 2:0 (1:0). FIFA. [dostęp 2010-11-11]. [zarchiwizowane z tego adresu (15 grudnia 2009)]. (ang.).
  108. ↑ Costa Rica – Mexico 1:3 a.e.t. (1:1, 0:0). FIFA. [dostęp 2010-11-11]. [zarchiwizowane z tego adresu (21 września 2011)]. (ang.).
  109. ↑ Costa Rica (CRC). FIFA. [dostęp 2010-11-11]. [zarchiwizowane z tego adresu (27 marca 2010)]. (ang.).
  110. ↑ Nigeria – Costa Rica 1:0 (0:0). FIFA. [dostęp 2010-11-11]. (ang.).
  111. ↑ Costa Rica – Japan 0:1 (0:0). FIFA. [dostęp 2010-11-11]. (ang.).
  112. ↑ Scotland – Costa Rica 1:2 (1:0). FIFA. [dostęp 2010-11-11]. [zarchiwizowane z tego adresu (9 października 2014)]. (ang.).
  113. ↑ Matches. FIFA. [dostęp 2010-11-11]. [zarchiwizowane z tego adresu (16 października 2011)]. (ang.).
  114. ↑ Ticos facing tough tests. FIFA, 24 czerwca 2008. [dostęp 2010-11-11]. [zarchiwizowane z tego adresu (7 lipca 2013)]. (ang.).
  115. ↑ Costa Rica – Grenada 3:0 (2:0). FIFA. [dostęp 2010-11-11]. [zarchiwizowane z tego adresu (22 października 2009)]. (ang.).
  116. ↑ Groups and Standings. FIFA. [dostęp 2010-11-11]. [zarchiwizowane z tego adresu (25 września 2011)]. (ang.).
  117. ↑ Costa Rica – Suriname 7:0 (2:0). FIFA. [dostęp 2010-11-11]. [zarchiwizowane z tego adresu (21 września 2011)]. (ang.).
  118. ↑ Suriname – Costa Rica 1:4 (0:2). FIFA. [dostęp 2010-11-11]. [zarchiwizowane z tego adresu (22 października 2009)]. (ang.).
  119. ↑ Costa Rica – USA 3:1 (2:0). FIFA. [dostęp 2010-11-11]. [zarchiwizowane z tego adresu (1 lipca 2009)]. (ang.).
  120. ↑ Trinidad and Tobago – Costa Rica 2:3 (1:1). FIFA. [dostęp 2010-11-11]. [zarchiwizowane z tego adresu (20 października 2009)]. (ang.).
  121. ↑ Costa Rica – Mexico 0:3 (0:1). FIFA. [dostęp 2010-11-11]. [zarchiwizowane z tego adresu (30 marca 2014)]. (ang.).
  122. ↑ El Salvador – Costa Rica 1:0 (0:0). FIFA. [dostęp 2010-11-11]. [zarchiwizowane z tego adresu (13 września 2009)]. (ang.).
  123. ↑ Groups and Standings. FIFA. [dostęp 2010-11-11]. [zarchiwizowane z tego adresu (20 września 2012)]. (ang.).
  124. ↑ Costa Rica 0:1 Uruguay. FIFA. [dostęp 2010-11-11]. [zarchiwizowane z tego adresu (16 czerwca 2010)]. (ang.).
  125. ↑ Uruguay 1:1 Costa Rica. FIFA. [dostęp 2010-11-11]. [zarchiwizowane z tego adresu (16 czerwca 2010)]. (ang.).
  126. ↑ Federación Costarricense de Fútbol – Definida lista de convocados para Copa Oro. FEDEFUTBOL, 17 czerwca 2009. [dostęp 2010-11-11]. [zarchiwizowane z tego adresu (5 czerwca 2015)]. (hiszp.).
  127. ↑ Costa Rica 1 – 2 El Salvador. CONCACAF. [dostęp 2010-11-11]. [zarchiwizowane z tego adresu (3 października 2012)]. (ang.).
  128. ↑ Jamaica 0 – 1 Costa Rica. CONCACAF. [dostęp 2010-11-11]. [zarchiwizowane z tego adresu (3 października 2012)]. (ang.).
  129. ↑ Costa Rica 2 – 2 Canada. CONCACAF. [dostęp 2010-11-11]. [zarchiwizowane z tego adresu (25 lutego 2012)]. (ang.).
  130. ↑ Guadeloupe 1 – 5 Costa Rica. CONCACAF. [dostęp 2010-11-11]. [zarchiwizowane z tego adresu (3 października 2012)]. (ang.).
  131. ↑ a b Costa Rica 1 – 1 Mexico. CONCACAF. [dostęp 2010-11-11]. [zarchiwizowane z tego adresu (3 października 2012)]. (ang.).
  132. ↑ All-Tournament Team. CONCACAF, 20 czerwca 2009. [dostęp 2010-11-11]. (ang.).
  133. ↑ Definido equipo para UNCAF. FEDEFUTBOL, 6 stycznia 2011. [dostęp 2011-02-12]. [zarchiwizowane z tego adresu (8 stycznia 2011)]. (hiszp.).
  134. ↑ a b Honduras wins Central American crown. CONCACAF, 23 stycznia 2011. [dostęp 2011-02-10]. (ang.).
  135. ↑ Costa Rica 1 – 1 Honduras. CONCACAF. [dostęp 2011-02-12]. [zarchiwizowane z tego adresu (13 sierpnia 2011)]. (ang.).
  136. ↑ Guatemala 0 – 2 Costa Rica. CONCACAF. [dostęp 2011-02-12]. [zarchiwizowane z tego adresu (13 sierpnia 2011)]. (ang.).
  137. ↑ Panamá 1 – 1 Costa Rica. CONCACAF. [dostęp 2011-02-10]. [zarchiwizowane z tego adresu (13 sierpnia 2011)]. (ang.).
  138. ↑ Honduras 2 – 1 Costa Rica. CONCACAF. [dostęp 2011-02-12]. [zarchiwizowane z tego adresu (13 sierpnia 2011)]. (ang.).
  139. ↑ Panama – Kostaryka, 22 sty 2011 – Copa Centroamericana 2011, [w:] baza Transfermarkt (protokoły meczowe) [dostęp 2011-02-12].
  140. ↑ Rapiditas a Celso Borges, capitán de la Selección. La Nación, 14 stycznia 2011. [dostęp 2011-02-12]. (hiszp.).
  141. ↑ Tico starlets shine under La Volpe. FIFA, 1 lutego 2011. [dostęp 2011-02-12]. (ang.).
  142. ↑ Kostaryka vs. Kuba 5 - 0, [w:] baza Soccerway (protokoły meczowe) [dostęp 2012-06-20].
  143. ↑ Kostaryka vs. Salwador 1 - 1, [w:] baza Soccerway (protokoły meczowe) [dostęp 2012-06-20].
  144. ↑ Meksyk vs. Kostaryka 4 - 1, [w:] baza Soccerway (protokoły meczowe) [dostęp 2012-06-20].
  145. ↑ Kostaryka vs. Honduras 1 - 1, [w:] baza Soccerway (protokoły meczowe) [dostęp 2012-06-20].
  146. ↑ Costa Rica 1 – 1 Honduras. CONCACAF. [dostęp 2012-06-20]. [zarchiwizowane z tego adresu (18 czerwca 2011)]. (ang.).
  147. ↑ Javier Córdoba: Pinto convoca futbolistas para Copa Centroamericana. Semanario Universidad, 7 stycznia 2013. [dostęp 2014-03-06]. (hiszp.).
  148. ↑ Graciela Fonseca: Costa Rica sacó la victoria ante Belice en un tibio arranque tricolor. CR Hoy, 18 stycznia 2013. [dostęp 2014-03-07]. (hiszp.).
  149. ↑ Costa Rica gana a Nicaragua y sella su pase a la Copa Oro. Diez, 21 stycznia 2013. [dostęp 2014-03-07]. (hiszp.).
  150. ↑ Costa Rica empata 1-1 con Guatemala en la Copa CA. UNCAF, 22 stycznia 2013. [dostęp 2014-03-07]. (hiszp.).
  151. ↑ José Pablo Segura Vargas: Costa Rica supera al Salvador y disputará título ante Honduras (VIDEO Y GALERÍA). EverardoHerrera, 25 stycznia 2013. [dostęp 2014-03-07]. (hiszp.).
  152. ↑ Costa Rica Gana su septima Copa Centroamericana. UNCAF, 27 stycznia 2013. [dostęp 2014-03-06]. (hiszp.).
  153. ↑ El Salvador es tercero en Copa Centroamericana. San Miguel, 28 stycznia 2013. [dostęp 2014-03-06]. (hiszp.).
  154. ↑ Miguel Calderón S.: Pinto definió lista de 24 jugadores que irán a la Copa Oro. Al Día, 19 czerwca 2013. [dostęp 2014-03-07]. (hiszp.).
  155. ↑ Costa Rica ganó fácil ante una Cuba luchadora. ESPN, 9 lipca 2013. [dostęp 2014-03-07]. (hiszp.).
  156. ↑ Costa Rica gana a Belice 1-0 y pasa a cuartos de Copa Oro 2013. Terra, 13 lipca 2013. [dostęp 2014-03-07]. (hiszp.).
  157. ↑ U.S. MNT Stays Perfect in Group C with 1-0 Victory Against Costa Rica. USSF, 16 lipca 2013. [dostęp 2014-03-07]. (ang.).
  158. ↑ Borges: We have confidence in our potential. FIFA, 20 lipca 2013. [dostęp 2014-03-07]. (ang.).
  159. ↑ Honduras pasa a semifinales de Copa Oro tras vencer 1-0 a Costa Rica. Terra, 21 lipca 2013. [dostęp 2014-03-07]. (hiszp.).
  160. ↑ Costa Rica eases into hex, 7-0 over Guyana. BoxScore, 16 października 2012. [dostęp 2014-03-07]. (ang.).
  161. ↑ Honduras pasa a semifinales de Copa Oro tras vencer 1-0 a Costa Rica. La Estrella, 18 czerwca 2013. [dostęp 2014-03-07]. [zarchiwizowane z tego adresu (11 marca 2014)]. (hiszp.).
  162. ↑ Fiorella Masís: La Selección Nacional ganó 3-1 ante Estados Unidos y se acerca al Mundial. Al Día, 6 września 2013. [dostęp 2014-03-07]. (hiszp.).
  163. ↑ Berny Vargas Rodríguez: FIFA destaca a Bryan Ruiz y Celso Borges. Periodico Pura Vida, 19 czerwca 2013. [dostęp 2014-03-06]. (hiszp.).
  164. ↑ Fiorella Masís: Costa Rica logra clasificación al Mundial Brasil 2014. Al Día, 10 września 2013. [dostęp 2014-03-07]. (hiszp.).
  165. ↑ Mission accomplished for Borges, Costa Rica. FIFA, 17 września 2013. [dostęp 2014-03-06]. [zarchiwizowane z tego adresu (11 marca 2014)]. (ang.).
  166. ↑ W Kostaryce uwzględniono zarówno regularny sezon ligowy, jak i ligową fazę play–off.
  167. ↑ W Norwegii uwzględniono baraże.
  168. ↑ Daniel Kristoffersson: Han är värd varenda krona. Expressen, 10 kwietnia 2012. [dostęp 2014-03-08]. (szw.).

Bibliografia

[edytuj | edytuj kod]
Składy reprezentacji Kostaryki
Skład reprezentacji Kostaryki na Mundialu U-17 2005

Kostaryka

Skład reprezentacji Kostaryki na Mundialu U-20 2007

Kostaryka

Skład reprezentacji Kostaryki na Złotym Pucharze CONCACAF 2009

Kostaryka

Skład reprezentacji Kostaryki na Copa Centroamericana 2011

Kostaryka

Skład reprezentacji Kostaryki na Złotym Pucharze CONCACAF 2011

Kostaryka

Skład reprezentacji Kostaryki na Copa Centroamericana 2013

Kostaryka

Skład reprezentacji Kostaryki na Złotym Pucharze CONCACAF 2013

Kostaryka

Skład reprezentacji Kostaryki na Mundialu 2014

Kostaryka

Skład reprezentacji Kostaryki na Copa Centroamericana 2014

Kostaryka

Skład reprezentacji Kostaryki na Złotym Pucharze CONCACAF 2015

Kostaryka

Skład reprezentacji Kostaryki na Copa América 2016

Kostaryka

Skład reprezentacji Kostaryki na Mundialu 2018

Kostaryka

Skład reprezentacji Kostaryki na Złotym Pucharze CONCACAF 2019

Kostaryka

Skład reprezentacji Kostaryki na Złotym Pucharze CONCACAF 2021

Kostaryka

Skład reprezentacji Kostaryki na Mundialu 2022

Kostaryka

Skład reprezentacji Kostaryki na Złotym Pucharze CONCACAF 2023

Kostaryka

Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Celso_Borges&oldid=75008662”