Cerkiew św. Mikołaja w Chmielu – Wikipedia, wolna encyklopedia

Cerkiew św. Mikołaja
	A-139 z dnia 29 maja 1968
	; Elewacja boczna
Państwo	Polska
Województwo	podkarpackie
Miejscowość	Chmiel
Wyznanie	katolickie
Kościół	rzymskokatolicki
Parafia	św. Michała Archanioła w Dwerniku
Wezwanie	św. Mikołaja
Historia
Data zakończenia budowy	1904–1906
Data poświęcenia	1907
Poprzednie wyznanie	Kościół greckokatolicki w Polsce
	Położenie na mapie gminy Lutowiska Chmiel, cerkiew
	Położenie na mapie Polski Chmiel, cerkiew
	Położenie na mapie województwa podkarpackiego Chmiel, cerkiew
	Położenie na mapie powiatu bieszczadzkiego Chmiel, cerkiew
	49°13′14,15″N 22°36′04,92″E/49,220597 22,601367
	Multimedia w Wikimedia Commons

Cerkiew św. Mikołaja w Chmielu – dawna drewniana cerkiew greckokatolicka, wzniesiona w 1906 we wsi Chmiel. W 1969 przejęta przez kościół rzymskokatolicki. Pełni funkcję kościoła filialnego parafii św. Michała Archanioła w Dwerniku.

Obiekt wpisany na listę zabytków w 1968 i włączony do podkarpackiego Szlaku Architektury Drewnianej.

Historia

Budowę cerkwi rozpoczęto w roku 1904 w miejscu wcześniejszej cerkwi, a zakończono w 1906. Konsekrowana została w roku 1907. Po 1951 opuszczona i służyła za magazyn Ochotniczej Straży Pożarnej.

W roku 1968, podczas realizacji filmu Pan Wołodyjowski, Chmiel został wybrany na miejsce kręcenia scen pożaru Raszkowa. Uzyskano zgodę wojewódzkiego konserwatora zabytków w Rzeszowie na to, aby na potrzeby filmu spalić cerkiew. Doprowadziło to do silnych protestów środowisk konserwatorskich, na czele z Jerzym Szablowskim, dyrektorem Państwowych Zbiorów Sztuki na Wawelu, zakończonych rezygnacją z pomysłu^[2].

Wyremontowana w latach 1970–1977.

Elewacja boczna
Wnętrze
Otoczenie

Cmentarz cerkiewny

Na cmentarzu cerkiewnym znajduje się kilka nagrobków z przełomu XIX i XX wieku oraz płyta nagrobna zawierająca inskrypcję w języku cerkiewnosłowiańskim z roku 1644. Tłumaczenie epitafium na język polski brzmi:

Roku Bożego 1644, miesiąca lipca, dnia 17. Tu leży szlachetna Pani Feronia rodzona córka Pana Eustachego Dubianskiego a małżonka Pana Jana Orlickiego. Spoczywa tu w wierze, czeka daru, którym darem obiecane w niebie Królestwo^[3]

W kartuszu znajduje się herb rodu Orlickich oraz inicjały zmarłej.

Nagrobki na cmentarzu zostały odnowione w roku 1987 siłami społecznymi.

Przypisy

↑ Wykaz zabytków nieruchomych wpisanych do rejestru zabytków w województwie podkarpackim. Narodowy Instytut Dziedzictwa, 2011-06-30. [dostęp 2011-08-31]. (pol.).
↑ Magdalena i Artur Michniewscy, Marta Duda, Cerkwie drewniane Karpat. Polska i Słowacja, Wydawnictwo Rewasz, Pruszków, 2003, str. 186-187 ISBN 83-89188-08-2
↑ StanisławS. Kryciński StanisławS., Cerkwie w Bieszczadach, Pruszków: Wydawnictwo Rewasz, 2005, s. 124, ISBN 83-89188-39-2, ISBN 83-89188-38-4, OCLC 69495051 .

Bibliografia

StanisławS. Kryciński StanisławS., Cerkwie w Bieszczadach, Pruszków: Wydawnictwo Rewasz, 2005, s. 122-124, ISBN 83-89188-39-2, ISBN 83-89188-38-4, OCLC 69495051 .
Magdalena i Artur Michniewscy, Marta Duda, Cerkwie drewniane Karpat. Polska i Słowacja, Wydawnictwo Rewasz, Pruszków, 2003, str. 186-187 ISBN 83-89188-08-2

[Rejestr-1] Wykaz zabytków nieruchomych wpisanych do rejestru zabytków w województwie podkarpackim. Narodowy Instytut Dziedzictwa, 2011-06-30. [dostęp 2011-08-31]. (pol.).

[2] Magdalena i Artur Michniewscy, Marta Duda, Cerkwie drewniane Karpat. Polska i Słowacja, Wydawnictwo Rewasz, Pruszków, 2003, str. 186-187 ISBN 83-89188-08-2

[3] StanisławS. Kryciński StanisławS., Cerkwie w Bieszczadach, Pruszków: Wydawnictwo Rewasz, 2005, s. 124, ISBN 83-89188-39-2, ISBN 83-89188-38-4, OCLC 69495051 .

[1]

[2]

[3]