Cerkiew św. Mikołaja w Chmielu – Wikipedia, wolna encyklopedia
A-139 z dnia 29 maja 1968[1] | |||||||||||||
Elewacja boczna | |||||||||||||
Państwo | |||||||||||||
---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
Województwo | |||||||||||||
Miejscowość | |||||||||||||
Wyznanie | |||||||||||||
Kościół | |||||||||||||
Parafia | |||||||||||||
Wezwanie | |||||||||||||
| |||||||||||||
Położenie na mapie gminy Lutowiska | |||||||||||||
Położenie na mapie Polski | |||||||||||||
Położenie na mapie województwa podkarpackiego | |||||||||||||
Położenie na mapie powiatu bieszczadzkiego | |||||||||||||
49°13′14,15″N 22°36′04,92″E/49,220597 22,601367 |
Cerkiew św. Mikołaja w Chmielu – dawna drewniana cerkiew greckokatolicka, wzniesiona w 1906 we wsi Chmiel. W 1969 przejęta przez kościół rzymskokatolicki. Pełni funkcję kościoła filialnego parafii św. Michała Archanioła w Dwerniku.
Obiekt wpisany na listę zabytków w 1968 i włączony do podkarpackiego Szlaku Architektury Drewnianej.
Historia
[edytuj | edytuj kod]Budowę cerkwi rozpoczęto w roku 1904 w miejscu wcześniejszej cerkwi, a zakończono w 1906. Konsekrowana została w roku 1907. Po 1951 opuszczona i służyła za magazyn Ochotniczej Straży Pożarnej.
W roku 1968, podczas realizacji filmu Pan Wołodyjowski, Chmiel został wybrany na miejsce kręcenia scen pożaru Raszkowa. Uzyskano zgodę wojewódzkiego konserwatora zabytków w Rzeszowie na to, aby na potrzeby filmu spalić cerkiew. Doprowadziło to do silnych protestów środowisk konserwatorskich, na czele z Jerzym Szablowskim, dyrektorem Państwowych Zbiorów Sztuki na Wawelu, zakończonych rezygnacją z pomysłu[2].
Wyremontowana w latach 1970–1977.
- Elewacja boczna
- Wnętrze
- Otoczenie
Cmentarz cerkiewny
[edytuj | edytuj kod]Na cmentarzu cerkiewnym znajduje się kilka nagrobków z przełomu XIX i XX wieku oraz płyta nagrobna zawierająca inskrypcję w języku cerkiewnosłowiańskim z roku 1644. Tłumaczenie epitafium na język polski brzmi:
Roku Bożego 1644, miesiąca lipca, dnia 17. Tu leży szlachetna Pani Feronia rodzona córka Pana Eustachego Dubianskiego a małżonka Pana Jana Orlickiego. Spoczywa tu w wierze, czeka daru, którym darem obiecane w niebie Królestwo[3]
W kartuszu znajduje się herb rodu Orlickich oraz inicjały zmarłej.
Nagrobki na cmentarzu zostały odnowione w roku 1987 siłami społecznymi.
Przypisy
[edytuj | edytuj kod]- ↑ Wykaz zabytków nieruchomych wpisanych do rejestru zabytków w województwie podkarpackim. Narodowy Instytut Dziedzictwa, 2011-06-30. [dostęp 2011-08-31]. (pol.).
- ↑ Magdalena i Artur Michniewscy, Marta Duda, Cerkwie drewniane Karpat. Polska i Słowacja, Wydawnictwo Rewasz, Pruszków, 2003, str. 186-187 ISBN 83-89188-08-2
- ↑ Stanisław Kryciński , Cerkwie w Bieszczadach, Pruszków: Wydawnictwo Rewasz, 2005, s. 124, ISBN 83-89188-39-2, ISBN 83-89188-38-4, OCLC 69495051 .
Bibliografia
[edytuj | edytuj kod]- Stanisław Kryciński , Cerkwie w Bieszczadach, Pruszków: Wydawnictwo Rewasz, 2005, s. 122-124, ISBN 83-89188-39-2, ISBN 83-89188-38-4, OCLC 69495051 .
- Magdalena i Artur Michniewscy, Marta Duda, Cerkwie drewniane Karpat. Polska i Słowacja, Wydawnictwo Rewasz, Pruszków, 2003, str. 186-187 ISBN 83-89188-08-2