French
DeutschCezar Onufrowicz – Wikipedia, wolna encyklopedia
| Data i miejsce urodzenia | |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci | |
| Miejsce spoczynku | cmentarz Rakowicki w Krakowie |
| Zawód, zajęcie | lekarz psychiatra |
| Alma Mater | |
| Odznaczenia | |
 | |
Cezar Onufrowicz (ur. 1864 w Mińsku, zm. 11 kwietnia 1929 w Krakowie[1]) – polski lekarz psychiatra, działacz niepodległościowy i społeczny.
Życiorys
[edytuj | edytuj kod]Urodził się w Mińsku jako syn Eliasza Onufrowicza i Karoliny z domu Herting; miał siostrę Marię Zofię (1862–1922), po mężu Płoską, i braci Bolesława (1860–1913) i Adama (1856–1914). Rozpoczął studia na Uniwersytecie Kijowskim, ale już od 1888 studiował medycynę na Uniwersytecie w Zurychu; do Szwajcarii emigrował z powodów politycznych[2]. Tytuł doktora medycyny otrzymał w 1894 roku[3] po przedstawieniu rozprawy przygotowanej pod kierunkiem Ottona Rotha. W Zurychu był prezesem towarzystwa „Sokół”[4].
Po ukończeniu studiów wrócił do Rosji, gdzie nostryfikował dyplom i przez pewien czas praktykował w zawodzie[2]. Około 1897 współpracował z Marcelim Nenckim i Szymonem Dzierzgowskim w Petersburgu. Praktykował też w Odessie. Od 1908 roku w Krakowie, gdzie związał się z kliniką neurologiczną Jana Piltza[5]. W 1918 roku został odznaczony Złotym Krzyżem Zasługi z Koroną na wstążce Medalu za Dzielność – za ofiarną służbę medyczną podczas wojny[6].
Został pierwszym kierownikiem zakładu dla dzieci z odchyleniami rozwoju umysłowego, założonego w Krakowie przy ul. Kopernika, potem przeniesionego pod adres ul. Wenecja 2. Później był także współwłaścicielem zakładu, który zmienił nieco profil i przyjmował również dorosłych. Jednym z asystentów w zakładzie był Władysław Chłopicki[7]. Po śmierci kierownika instytucję nazwano Lecznicą dla Nerwowo i Psychicznie chorych im. Dra Onufrowicza[8].
W Krakowie mieszkał pod adresem ul. św. Marka 23[9], a potem ul. Wenecja 2[10]. Zmarł w kwietniu 1929 roku[5]. Wspomnienie o nim napisał Piltz[2]. Pochowany na cmentarzu Rakowickim w Krakowie (kw. XIIIB, rząd: płd). W tym samym grobie pochowane są Konstancja Teodorowicz z domu Onufrowicz (1858–1924) i Aurelia Sikorska.
W 1909 w podróży do Włoch towarzyszył mu Paweł Hulka-Laskowski[11]. Jednym z pacjentów doktora Onufrowicza był Jan Lechoń[12].
Prace
[edytuj | edytuj kod]- Die Lebernährböden und ihre Beziehungen zum Wachstum und zur Differenzierung der Bakterien. Meyer, 1894
- Dzierzgowski S.K., Onufrowicz C.J. Recherches expérimentales sur la question de savoir comment certains organes se comportent à l'égard des toxines diphteriques. Archives des Sciences Biologiques publiées par l’Institut Imperial de Médecine Expérimentale a St. Petersburg 6, 1, ss. 41–50, 1897
- Dzergovski S.K., Onufrowicz T.I. Eksperimental'nye izsledowanija po woprosu ob otnoszeni nekotorych organow k difterijnym toksinam. Archiw Biologiczeskij Nauk 6, ss. 40–49, 1897/1898
- Przypadek padaczki Jacksona. Przegląd Lekarski 51, s. 737, 1912
Przypisy
[edytuj | edytuj kod]- ↑ nekrolog
- ↑ a b c Piltz J. Śp. Dr Cezary Onufrowicz (Wspomnienie pośmiertne). „Polska Gazeta Lekarska”. 8 (20), s. 383, 1929.
- ↑ Onufrowicz Cäsar. Matrikeledition der Universität Zürich. [dostęp 2009-06-18]. (niem.).
- ↑ Przewodnik Gimnastyczny „Sokół”. 1894, nr 6 s. 62
- ↑ a b Ś. p. Dr Cezary Onufrowicz. Ilustrowany Kuryer Codzienny nr 102 ss. 7-8 (15 kwietnia 1929)
- ↑ Amtlicher Teil. „Wiener Zeitung”, s. 2, 29.3.1918.
- ↑ Centrum Dokumentacji Dziejów Medycyny i Farmacji Górnego Sląska
- ↑ Tadeusz Bilikiewicz, Jan Gallus: Psychiatria polska na tle dziejowym. Warszawa: Państwowy Zakład Wydawnictw Lekarskich, 1962 s.156
- ↑ Kalendarz Krakowski Józefa Czecha na rok 1913 s. 190
- ↑ Urzędowy spis lekarzy uprawnionych do wykonywania praktyki lekarskiej oraz aptek w Rzeczypospolitej Polskiej. R. Olesiński, W. Merkel i S-ka 1924/25 s. 287
- ↑ Paweł Hulka-Laskowski: Mój Żyrardów: z dziejów polskiego miasta i z życia pisarza. Czytelnik, 1958 s. 158
- ↑ Jan Lechoń: Dziennik. Państwowy Instytut Wydawniczy, 1993 T. I s. 15, 133 T. II s. 453