Charles McGraw – Wikipedia, wolna encyklopedia

Charles McGraw

Charles McGraw (1952)
Imię i nazwisko	Charles Crisp Butters
Data i miejsce urodzenia	10 maja 1914 Des Moines
Data i miejsce śmierci	29 lipca 1980 Los Angeles
Lata aktywności	1943-1977

Charles McGraw, właśc. Charles Crisp Butters (ur. 10 maja 1914 w Des Moines (Iowa), zm. 29 lipca 1980 w Los Angeles) – amerykański aktor teatralny, filmowy i telewizyjny.

Charles McGraw urodził się w Des Moines – stolicy stanu Iowa. Jego prawdziwe nazwisko pochodziło od nazwisk jego rodziców – Beatrice Crisp i Francisa P. Buttersa. W późniejszych latach jego rodzice wraz nim przenieśli się do Akron w stanie Ohio, gdzie młody Charles ukończył szkołę średnią. Po krótkim epizodzie aktora teatralnego, w 1942 roku zadebiutował w filmie (The Undying Monster). Kolejne lata w jego dorobku artystycznym to filmy "klasy B", w których najczęściej nie był nawet wymieniany w napisach. Dopiero w 1946 roku wystąpił w Zabójcach – obrazie Roberta Siódmaka, czterokrotnie nominowanym do nagrody Oscara. Film ten okazał się być przełomowym w jego karierze i stał się jego "przepustką" do filmów pierwszego formatu. Rok później wystąpił w ośmiu filmach, z których trzy – Długa noc, Brutalna siła i T-Men okazały się być dużymi sukcesami kasowymi. Były one dziełami uznanych twórców, a McGraw partnerował w nich gwiazdom światowego kina. Na przełomie lat 40. i 50. jego domeną stały się filmy gatunku noir. W 1950 roku zagrał swoją pierwszą główną rolę w filmie Armored Car Robbery. Spośród jego filmowych kreacji w latach późniejszych na uwagę zasługuje rola trenera gladiatorów w megaprodukcji Spartakus z 1960.

Na pierwszą połowę lat 50. datuje się początek jego występów w telewizji. Pojawił się m.in. w tak głośnych serialach jak: Bonanza i Strzały w Dodge City.

Zmarł tragicznie na skutek wypadku w swoim domu w Los Angeles^[1].

W ciągu swojej 25-letniej kariery wystąpił w blisko 150 filmach i serialach TV^[2]. Jego role to wyłącznie twardzi ludzie o trudnych charakterach^[3], zarówno funkcjonariusze organów ścigania, oficerowie jak i bezwzględni gangsterzy^[4].

Ma swoją gwiazdę w Alei Gwiazd na Hollywood Boulevard (6927)^[5].

W 2007 roku ukazała się jego biografia autorstwa Alana K. Rode (Charles McGraw: Biography of a Film Noir Tough Guy)^[6].

W 1938 roku zawarł związek małżeński z Fredą Choy Kitt z którą miał córkę. Rozwiedli się w 1968^[7].

• 1943 – The Mad Ghoul (Garrity)
• 1943 – Dwa bilety do Londynu (Hendrik)
• 1944 – Siódmy krzyż (Allbright)
• 1946 – Zabójcy (Al)
• 1947 – Córka farmera (Fisher)
• 1947 – Brutalna siła (Andy)
• 1947 – T-Men (Moxie)
• 1948 – Krwawy księżyc (Milo Sweet)
• 1951 – Jego typ kobiety (Thompson/narrator)
• 1954 – Mosty Toko-Ri (komr Wayne Lee)
• 1954-56 – Adventures of the Falcon (Mike Waring)
• 1955-56 – Casablanca (Rick Blaine)
• 1958 – Ucieczka w kajdanach (kpt. Frank Gibbons)
• 1959 – Człowiek w potrzasku (szeryf Steve Ritter)
• 1959-63 – Nietykalni (Holly Kester/Pete Kalik/Johnny Torrio)
• 1959 – Wspaniały kraj (dr Stovall)
• 1960 – Spartakus (Marcellus)
• 1962-69 – Bonanza (Luke Mansfield/Warden Macdonald)
• 1963 – Ptaki (Sebastian Sholes)
• 1963 – Ten szalony, szalony świat (por. Matthew)
• 1964-67 – Strzały w Dodge City (Squawman/Dolen/Calvin)
• 1967 – Z zimną krwią (Tex Smith)
• 1967 – Zajęte ciało (Fred Harwell)
• 1968 – Powieście go wysoko (szeryf Calhoun)
• 1969 – Był tu Willie Boy (szeryf Wilson)
• 1971 – Johnny poszedł na wojnę (Mike Burkeman)
• 1971 – Chandler (Bernie Oakman)
• 1975 – Chłopiec i jego pies (kaznodzieja)
• 1977 – Ostatni promień blasku (gen. Crane)

i inni.

• Ephraim Katz, Ronald Dean Nolen: The Film Encyclopedia. Wyd. 7. New York: Collins Reference, 2012, s. 929-930. ISBN 978-0-06-202615-6. (ang.).

• Charles McGraw w bazie IMDb (ang.)
• Charles McGraw w bazie Filmweb