Chodnik minowy – Wikipedia, wolna encyklopedia

Chodnik minowy, chodnik minerski – chodnik podziemny (korytarz, tunel) wykonywany przez oblegających w kierunku umocnień przeciwnika w celu zniszczenia fortyfikacji oblężonych. Zniszczenie dokonywane było przez detonację materiałów wybuchowych w komorze minowej lub wypalenie konstrukcji drewnianej (tymczasowo podpierającej fortyfikację od dołu) i doprowadzenie do zawału ziemi^[1].

Obrońcy w celu unieszkodliwienia chodników minerskich wykonywali chodniki przeciwminowe.

Zobacz też

Bitwa o krater

Przypisy

↑ Janusz Bogdanowski: Architektura obronna w krajobrazie Polski: od Biskupina do Westerplatte. Warszawa; Kraków: Wydawnictwo Naukowe PWN, 2002, s. 514-515. ISBN 83-01-12223-4.

[Bogdanowski-1] Janusz Bogdanowski: Architektura obronna w krajobrazie Polski: od Biskupina do Westerplatte. Warszawa; Kraków: Wydawnictwo Naukowe PWN, 2002, s. 514-515. ISBN 83-01-12223-4.

[1]