Choroba Tyzzera – Wikipedia, wolna encyklopedia

Ten artykuł należy dopracować:

od 2024-07 → poprawić styl – powinien być encyklopedyczny,
od 2010-02 → zweryfikować treść i dodać przypisy,
od 2024-07 → usunąć/zweryfikować prawdopodobną twórczość własną.
Dokładniejsze informacje o tym, co należy poprawić, być może znajdują się w dyskusji tego artykułu.
Po wyeliminowaniu niedoskonałości należy usunąć szablon {{Dopracować}} z tego artykułu.

Choroba Tyzzera – bakteryjna choroba zakaźna zwierząt^[1]; w tym gryzoni^[1][2], psowatych^[3][4], kotowatych^[5][6], koni^[7][8] i innych ssaków^[9], a także ptaków^[10][11].

Wywoływana jest przez bakterie Clostridium piliforme (Bacillus piliformis)^[1]. Patogen jest przenoszony drogą oralno-fekalną^[1]. W niekorzystnych warunkach tworzy przetrwalniki^[1].

Są oporne na działanie większości środków dezynfekcyjnych, zabijają je tylko wysoka temperatura i rozcieńczony wybielacz. Do zachorowania dochodzi przez zjedzenie spor, po obniżeniu drastycznie warunków utrzymania zwierzęcia, a także po zadziałaniu stresu i zbytnim stłoczeniu.

Skołtuniona sucha sierść, zgarbiona postawa, senność, utrata apetytu, biegunka i wzdęcie brzucha. W ostrych przypadkach śmierć następuje w ciągu 48 – 72 godzin. W badaniu anatomopatologicznym stwierdza się szare ogniska martwicze w wątrobie.

Antybiotykoterapia oraz leczenie objawowe. Należy zapewnić spokój zwierzęciu, ogrzewać i podawać płyny.