Choroba posurowicza – Wikipedia, wolna encyklopedia

Choroba posurowicza

Morbus postsericus
Jedna z najstarszych butelek surowicy przeciwbłoniczej
Klasyfikacje
ICD-10	T80.6 Inne reakcje na surowicę

Choroba posurowicza (łac. morbus postsericus, ang. serum sickness) – choroba autoimmunologiczna, której przyczyną jest wprowadzona pozajelitowo obcogatunkowa surowica. W jej przebiegu główną rolę odgrywają krążące kompleksy immunologiczne, które doprowadzają do miejscowych stanów zapalnych w śródbłonku (reakcja nadwrażliwości typu III). Najczęściej doprowadza do niej podanie końskiej surowicy przeciwtężcowej lub surowicy przeciwbłoniczej, preparatów jodowych, penicyliny, sulfonamidów^[1] albo cefazoliny^[2].

Choroba objawia się w ciągu 7-17 dni od wstrzyknięcia następującymi objawami:

• Objawy początkowe (wyprzedzają pozostałe o 24-72 h):
  • zaczerwienienie okolicy miejsca nakłucia
  • miejscowy obrzęk
• Objawy ogólne:
  • gorączka
  • ból i obrzęk stawów
  • wysypka^[2]
  • bóle mięśni
  • biegunka
  • powiększenie węzłów chłonnych
  • ból brzucha

Laboratoryjnie można stwierdzić nieznaczną leukocytozę, eozynofilię, przyspieszenie OB i albuminurię.

Choroba przebiega łagodnie i często przechodzi samoistnie w ciągu kilku dni^[1].

• zapalenie nerwów
• zapalenie naczyń
• kłębuszkowe zapalenie nerek^[1].

W leczeniu stosuje się leki przeciwhistaminowe i adrenalinę^[1].

• Zespół Goodpasture’a
• Wstrząs anafilaktyczny