Cliff Richard – Wikipedia, wolna encyklopedia

Cliff Richard

Cliff Richard (1975)
Imię i nazwisko	Harry Roger Webb
Data i miejsce urodzenia	14 października 1940 Lucknow
Pochodzenie	brytyjskie
Gatunki	rock and roll, pop, gospel
Aktywność	od 1958
Wydawnictwo	EMI, Decca, Columbia, Epic, Rocket, Papillon Records
Powiązania	The Shadows
Odznaczenia
Multimedia w Wikimedia Commons
Strona internetowa

Cliff Richard, właśc. Harry Roger Webb^[1][2] (ur. 14 października 1940 w Lucknow^[3]) – brytyjski piosenkarz. Kawaler Orderu Imperium Brytyjskiego^[4].

Jeden z najpopularniejszych artystów pop w Wielkiej Brytanii^[5]. Na jego dorobek składa się około 70 albumów i ponad 130 singli, nie wliczając w to różnych składanek i epek. Ma na koncie ponad 250 mln sprzedanych płyt^[6]. Jego 15 utworów dotarło do pierwszego miejsca brytyjskiej listy przebojów^[7].

Urodził się w Lucknow^[8], w północnych Indiach, w zamożnej rodzinie Dorothy Marie (Dazely) Bodkin i Rodgera Oscara Webba^[9], urodzonego w Birmie inżyniera i okręgowego dyrektora firmy zaopatrzeniowej „Kelners”^[10]. Ma trzy siostry: Donellę „Donnę” (ur. 1943), Jacqueline „Jacqui” Ann (ur. 1947) i Joan (ur. 1950)^[11][12]. Do siódmego roku życia mieszkał w Kalkucie, gdzie rozwijał umiejętności wokalne, śpiewając w chórze kościelnym^[13]. Jego matka była Świadkiem Jehowy, a ojciec również był chrześcijaninem, choć innego wyznania.^[14]. W 1947 przeprowadził się z rodziną do Wielkiej Brytanii, gdzie wskutek zmiany stylu życia rodziny przez kilka lat żył w ubóstwie^[15]. Początkowo mieszkali w Carshalton, Surrey i Essex, później osiedlili się w mieszkaniu kwaterunkowym w Cheshunt, a po zdobyciu rozpoznawalności przez Richarda przeprowadzili się do domu jednorodzinnego w Winchmore Hill, a później do rezydencii Rookswood w Nazeing^[16]. Jego matka po śmierci męża ponownie wyszła za mąż, za Dereka Bodkina^[17].

Uczył się w szkole podstawowej w Carshalton, w której z uwagi na swoją ciemniejszą karnację był obiektem szykan i ataków ze strony rówieśników^[18]. Następnie uczył się w szkole podstawowej w Waltham Cross^[19], a później ukończył Chestnut Secondary Modern School. W okresie szkolnym zajmował się sportem – trenował piłkę nożną, koszykówkę, rzut oszczepem i badmintona^[20]. W wieku 14 lat zafascynował się twórczością Elvisa Presleya, a na początku kariery starał się upodobnić wizerunkowo do swojego idola (m.in. nosił czarne bokobrody)^[21]. Śpiewał w zespole The Quintones, który tworzył ze szkolnymi znajomymi^[22]. Z pomocą ojca nauczył się podstaw gry na gitarze^[23].

Po zakończeniu edukacji przez rok pracował jako inspektor ds. kontroli kredytów w fabryce Atlas Lamps w Enfield, w której pracował również jego ojciec^[24]. W tym okresie przez dwa miesiące był wokalistą w zespole grającym muzykę skiflową^[25]. Wkrótce z perkusistą grupy, Terrym Smartem, założył zespół rock’n’rollowy The Drifters, który później zmienił nazwę na The Shadows^[26]. W międzyczasie przyjął pseudonim artystyczny Cliff Richard i porzucił wizerunek inspirowany Elvisem Presleyem, a w sierpniu 1959 porzucił pracę w Atlas Lamps, by w pełni poświęcić się karierze muzycznej^[27]. Z zespołem wylansował przeboje: „Move It”, „Apache”, z którymi dotarł do pierwszego miejsca na brytyjskiej liście przebojów UK Singles Chart^[28].

W 1959 wydał dwa pierwsze w swojej karierze solowe albumy: Cliff i Cliff Sings^[29]. W tym samym roku zadebiutował jako aktor epizodyczną rolą w filmie Poważne oskarżenie (Serious Charge, 1959), do którego nagrał ścieżkę dźwiękową, w tym m.in. jego kolejny przebój z pierwszego miejsca na liście UK Singles Chart – „Living Doll”^[30]. Następnie zagrał drugoplanową rolę w filmie Expresso Bongo (1959)^[30], do którego również nagrał ścieżkę dźwiękową. W październiku 1960 wydał album pt. Me And My Shadows^[29].

W 1961 wydał kolejne dwie solowe płyty: Listen to Cliff i 21 Today^[31]. Rozgłos przyniosła mu główna rola w musicalu filmowym Chcemy się bawić (The Young Ones, 1961)^[32], który okazał się hitem kasowym w Wielkiej Brytanii i był emitowany również za granicą^[33]. Po sukcesie filmu zagrał główne role w dwóch jego kontynuacjach: Letnie wakacje (Summer Holiday, 1963) i Wonderful Life (1964), które jednak nie powtórzyły sukcesu pierwszego filmu^[34]. Do wszystkich trzech filmów nagrał ścieżki dźwiękowe, przy czym albumy The Young Ones i Summer Holiday dotarły do pierwszego miejsca na liście UK Albums Chart, a Wonderful Life – do drugiego miejsca. W międzyczasie wydał kolejne solowe płyty: 32 Minutes And 17 Seconds with Cliff Richard (1962), When in Spain (1963) i Aladdin And His Wonderful Lamp (1964)^[35]. W 1965 premierę miały jego kolejne cztery albumy: Cliff Richard, More Hits by Cliff, When in Rome i Love Is Forever^[36].

W drugiej połowie lat 60. wydał płyty: Kinda Latin (1966), Finders Keepers (1966), Cinderella (1967) i Don’t Stop Me Now (1967)^[36]. W związku z przejściem na chrześcijaństwo i zaangażowaniem się w rozwój duchowy rozważał odejście z show-biznesu na rzecz pracy jako nauczyciel religii (w tym celu zdał egzaminy w studium metodycznym dla nauczycieli w Herdfordshire)^[37]. Za namową reżysera Jamesa „Jima” F. Colliera zmienił plany i zagrał Jamie’ego Hopkinsa – cynicznego gwiazdora muzyki popularnej, który przechodzi nawrócenie – w jego filmie Co do grosza (Two a Penny, 1968), poza tym nagrał album gospel pt. Good News i zrealizował serię telewizyjnych programów chrześcijańskich^[38]. Z Collierem pracował również przy filmie dokumentalnym His Land (1970) o współczesnym Izraelu w świetle dawnych proroctw^[39]. W międzyczasie wydał kolejne albumy muzyczne: Cliff in Japan (1968), Established 1958 (1968), Sincerely (1969) i It’ll Be Me (1969)^[40]. W kwietniu 1968, reprezentując Wielką Brytanię z utworem „Congratulations”, zajął drugie miejsce w finale 13. Konkursie Piosenki Eurowizji w Londynie.

W 1970 wydał koncertowy album pt. Cliff Love at the Talk of the Town oraz trzy płyty studyjne: About That Man, His Land o Tracks ’n’ Grooves^[41]. W 1971 wystąpił w spektaklu The Potting Shed w Sadler’s Wells na West Endzie^[42]. W marcu 1973, reprezentując Wielką Brytanię z utworem „Power of All Our Friends”, zajął trzecie miejsce w finale 18. Konkursu Piosenki Eurowizji w Luksemburgu. Do końca pierwszej połowy lat 70. wydał jeszcze trzy albumy: Take Me High (1973), Help It Along (1974) i The 31st of February Street (1974)^[43]. W 1976 wydał album pt. I’m Nearly Famous z przebojami „Miss You Nights”, „Devil Woman” i „Can’t Ask for Anything More than You”, a także odbył m.in. trzytygodniową trasę koncertową po ZSRR, która obejmowała 20 występów w Moskwie i Leningradzie^[44]. Do końca lat 70. wydał jeszcze albumy: Every Face Tells the Story (1977), Small Corners (1978), Green Light (1978) i Rock’N’Roll Juvenille (1979), a ostatnią z płyt promował singlem „We Don’t Talk Anymore”, który rozszedł się w nakładzie 5 mln egzemplarzy na świecie^[45].

W 1980 otrzymał Order Imperium Brytyjskiego, wydał album pt. I’m No Hero i zagrał serię koncertów w Apollo Victoria Theatre^[46]. Również w latach 80. odbył m.in. trasę koncertową po Afryce Południowej i wydał płyty: Love Songs (1981), Wired for Sound (1981), Now You See Me… Now You Don’t (1982), Dresser for the Occasion (1983), Silver (1983), Walking in the Light (1984), Cliff & The Shadows (1984), The Rock Connection (1984); It’s Small World (1985), Hymns and Inspirational Songs i Always Guaranteed (1987)^[47]. 14 kwietnia 1988 wystąpił w duecie z Freddiem Mercurym w Dominion Theatre na charytatywnym koncercie „Give Time for AIDS”, którego celem było zebranie środków na walkę z AIDS^[48][49]. W tym samym roku wydał świąteczny singiel „Mistletoe and Wine”, który stał się przebojem, a także albumy: Private Collection i Carols^[50]. 27 maja 1989 wydał setny singiel w karierze – „The Best of Me”. Była to równocześnie jego 26. piosenka w ciągu 30 lat, która dotarła do pierwszej trójki brytyjskiej listy przebojów. W czerwcu 1989 zagrał dwa koncerty na Wembley Arena, na których zaśpiewał przed 70 tys. publicznością^[51]. W tym samym roku wydał album pt. Stronger^[52].

W listopadzie 1991 wydał album świąteczny pt. Togethee with Cliff Richard^[52]. 25 października 1995 otrzymał tytuł szlachecki (Knight Bachelor).

Deklaruje się jako chrześcijanin, wcześniej (w latach 60.) duży wpływ wywarło na nim nauczanie świadków Jehowy^[53]. Od czasu swojego nawrócenia czynnie włącza się w ewangelizację, m.in. występuje na imprezach i seminariach chrześcijańskich oraz uczestniczy w nabożeństwach kościelnych i kampaniach ewangelizacyjnych^[54]; latem 1986 wygłosił kazania podczas pobytu w Warszawie. Odbył dwumiesięczny kurs biblijny w Oak Hill Theological College^[55]. Jest zaangażowany w rozwój Funduszu Charytatywnego Aliansu Ewangelicznego (ang. The Evangelical Alliance Relief Fund; TEAR Fund), a dla organizacji m.in. organizuje coroczne koncerty charytatywne^[56]. Współtworzył książki: The Cliff Richard Story (1967), The Way I See It (1968), Questions (1970), The Way I See It Now (1973) oraz You, Me and Jesus (1983) i Mine to Share (1989) oraz autobiografię pt. Which One’s Cliff (1991; pol. Kim jest Cliff?)^[57].

Jest krótkofalowcem, posiada amerykański znak W2JOF. Interesuje się fotografią^[58].

Albumy

• Cliff Richard: Kim jest Cliff?. Wydawnictwo Areopag, 1991. ISBN 83-85391-02-2.